“คุณแน่ใจนะ？” จงจิ่งเฮ่าเยาะเย้ย

เมื่อหกปีก่อน ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะหายตัวไปจากโลกนี้อย่างไร้ร่องรอย

ในชีวิตของเขา เขาเคยชินกับการมีคนอีกคนหนึ่งอยู่ที่บ้าน แต่ตั้งแต่เธอจากไป วิลล่าแห่งนี้ก็กลับกลายเป็นที่รกร้างอีกครั้ง มันไร้ซึ่งความรู้สึกของมนุษย์ ไร้ความรู้สึกที่เหมือนบ้าน และหัวใจของเขาก็ว่างเปล่า

หลินซินเหยียนคิดว่า เขานั้นน่าขัน

“คุณกำลังจะหมั้น แต่ถ้าเรายังอยู่ในการสถานะแต่งงานกันอยู่ มันจะมีอะไรดีต่อคุณบ้าง ไม่รู้หรอว่า การแต่งงานซ้อนมันผิดกฏหมาย？”

จงจิ่งเฮ่าไม่ได้โกรธแต่อย่างใด เขาเพียงแค่มองเธอพูดอย่างสงบ

เธอยังคงเป็นคนช่างพูดเหมือนเคย

หลินซินเหยียนถูกเข้าจ้องมองมาจนประหม่า หัวใจของเธอดูเหมือนถูกกดทับด้วยหินก้อนใหญ่ และมือของเธอยังคงสั่นเทา “ปล่อยฉัน ฉันยังมีงานที่ต้องทำ”

พูดจบ เธอก็ต้องการหนีไปจากพื้นที่คับแคบนี้