คือเสียงใจของหล่อน ม

เสียเหลือเกิน แต่ที่หล่อนทำได้ตอนนี้คือเร่งฝีเท้า จ้ำเอาๆ ราวกับกลัวว่าเขาจะตามมาท

ไว้ ดึงรั้งเบาๆ เจ้า

ร่อแล้ว ยังดีที่หล่อนยังขืนตัว ฝืนยืนทรง

ม ผมทำอะไรให้

รุ้งกะพริบตาปริบๆ ไม่ยอมตอบในทันที กร

ด้เดินหนี แล้วรุ้ง

ิ้วข้างหนึ่งเป็นคำถ

องจะคุยกับรุ้ง รุ้งเลยอยา

ลงเลย สายรุ้งจ้องมองมันแล้วจำต้องรีบเบือนไปทางอื่นเพราะเกรงว่าหัว

ะว่างอยู่...คุณกรจะได้ทานข้าวด้วย

ับไม่เซ้าซี้ซักถามให้มากความ กลับทำตัวเป็นปกติจนทำ

าวอย่างเอร็ดอร่อย ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็เกลี้ยงจาน ไม่เหลือแม้แต่ข้าวสัก

นเร็วจัง! แป๊

ักไหล่น้อย

ผมกินเร็วก

งหมายจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดปาก เมื่อหาไม่พบจึงนึ

งหยิบกระดาษทิชชู่ยื่น

คงหิ

เช็ดปากเรียบร้อย เจ้าหล่อนก็ท

็เลยนัดตอนบ่ายโมงครึ่ง ไม่คิดว

ๆ ในลำคอ ส่ายหน

ณรุ้งหรอกครับ ผมผิด

กับตัวเองอย่างไรไม่ทราบได้ ยืนยันเสียงแข็งว่าอย่างไรแล้วตัวเอง

อก แต่กรณีนี้เป็นข้อยกเว้น เพราะเขาอยากหาเรื่องพบกับหล่

ืองานอดิเรกที่หล่อนชอบทำ จากคำถามเหล่านี้ทำให้เขารู้หลายสิ่งหลายอย่างเพิ่มเติมจากรายงานที่คนของเขาส่งมาให้ อย่างเรื่องสีที่โปรดปราน ในรายงานบอกว่าหล่

ส่วนใหญ่ชอบสีชมพู

อย่างพวกกระเป๋า รองเท้า หรือผ้าพันคอ พี่ฝนก็ให้รุ้งใช้สีชมพูค่ะ เขาบอกรุ้งว่ารุ้งน่ะใส่สีขาวไม่เหมาะเพราะม

...และยังรู้ด้วยว่าหล่

หล ประหนึ่งสายฝนเป็นไ

ทกับพี่

ไม่เหมือนกัน ตอนเด็กๆ รุ้งชอบปีนต้นไม้ วิ่งแข่ง เล่นซ่อนหา กระโดดยาง แต่พี่ฝนเขาเล่นแต่งตัวให้ตุ๊กตาค่ะ หร

งไว้ก็คงทาเพียงบางๆ เท่านั้น ชายหนุ่มประสานมือเข้าด้วยกันวางราบลงบนโต๊ะ พร้อมกับโน้มตัวไปข้างหน้าเล

อนไม่ชัดเท่าไร เพิ่งจะมาเห

ลเนอร์อะไรให้หนาเตอะเลย จมูกหล่อนเชิดรั้นหน่อยๆ เหมาะเจาะกับรูปหน้าของหล่อนดี

ู้ตัวว่าทำแบบนี้ก็ตอนที่หล่อนผงะแล

่า ‘เหยื่อ’ ของเขาจะกลัวและเตลิดหนีไป

” เหลือบมองคนตรงหน้าแล้วเกริ่นเข้าเรื่องว่า

ิ้มบางๆ แ

ณนัดคุยกับรุ้งเพร

วเสียๆ หายๆ แบบนี้เลย ผมขอโทษนะครับคุณรุ้ง ผมไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่รู้เหมือ

อ เมื่ออีกฝ่ายหัวเราะแผ่วๆ

..ไม่โกรธ

พวกนี้หรอกค่ะ ใครๆ ก็รู้ว่ามีความจริงไม่ถึงครึ่ง ใส่ใจไปก็

ากไปเล่นเครื่องเล่นไหน

บกว่าปีแล้วมั้ง ไม่รู้ว่าตอนนี้มีเครื่องเล่นอะ

ื่องนี้ดี และเมื่อเขาร้องขอ ถ้าหล่อนไม่ใจร้ายใ

ด้

นดวงตาเขาได้ดี เพราะย่อมหมายความว่าเข

อนลุกขึ้นยืน เขาจึงทำทีเป็นขอ

กเล่นอะไร

ะเขาไม่มั่นใจเลยว่า ชายอายุสามสิบสามอย่างเขาจะ ไหวไหม แต่ครั้นจะ

เล่นอะไ

กเข้าเมื

รูปากอย่างโล่งอก ทำท่ากระตื

ผมก็ไม่ได้แตะหิ

น้าสู่เมืองหิมะซึ่งอยู่ไม่ไกลเท่าไรนัก ทว่า...มือของเขาพลันก

้าหล่อนลากเสียงยาวโดยไม่ได้เอะใจเลยว่าคนที่เดินตามนั้นกำลังทำหน

ถึงหันมา พนมกรก็ไ

ี่แหยที่สุดเท่าที่เขาเ

ริงๆ จังๆ ก็วันนี้เอง หนำซ้ำยัง นึ

ไส้ปั่นป่วน อยากจะอาเจียนออกมาเสีย ตรงนั้นเลย แต่ก็ต้องข่มมันไว้ และแสดงท่าทีแบบ ‘สบ

น เจ้าตัวรีบยกมือตะครุบปากไว้ กล้ำกลืนความพะอืดพะอมอย่างทรมาน สายรุ้งซึ่งเดินนำไปไกลแล้วเพิ่ง

ยังไงบ้างคะ

ง...พูดให้ถูกน่าจะ

นกระเป๋าออกมา ซับเหงื่อที่ผุดข

่ได้ ทำไมไ

ะเต็มไปด้วยความกังวลกึ่งสงสารขอ

ลักษณ์ของตัวเอ

ทางนุ่มนวล รอยยิ้มทรงเสน่ห์ ดวงตาแพรวพราวชวนหลงใหล ใครๆ ก็ว่ากันว่าเขา

าวที่เขาเพียรพยายามล่อ

แย่ไปกว่

ฮือก ปิกเปลือกตาล

เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น ยักไหล่ทีหนึ่งและเ

สึกผิดเต็มหัวใจ เห็นดังนั้นเขาจึงพยายาม

ียกคนของผมหน่อยได้

งของเขา หยิบไอโฟนขึ้นมา กดหาชื่อปกป้องตามที่เขาบอก เมื่อกดโทร.ออกและ

ณกรหน่อยค่ะ

้อย ก่อนจะแจ้งจุดนัดพบซึ่งก็

เดินไปที่ห้องจำหน่ายบัตรเพื่อรอรถ

ะกับปกป้องขับรถมาถึงพอดี พนมกรจึงไม่จำเป็นต้องยืนรอนา

ย่ขนาดนี้ หล่อนรู้สึกผิดมาก อยากทำอะไรสักอย่างไถ่โทษ แต่ก็ค

ือก เมื่อรู้ว่าตนเองอาจจะเป

นการขอโทษเบื้องต้นและบ

นที่จะผละไป เขาก็คว้

จะไ

ร้านเกินกว่าจะเป็นของนักธุรกิ

รค่ะ รุ้ง

ิน แม้เขาเหมือนจะจับหล่อนเพียงเบาๆ แต่หล

ได้ค

มเสียงเช่นนี้จากเขา...ละม้ายเป็นการออ

รุ้ง

นล้มลงบนเบาะ แม้ขาทั้งสองจะยังอยู่ข้างนอกก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา พนมกรจับเอวของหล่อนแล้วลากหล่อนเข้า

อนจะหันมามองเขาอย่า

งหล่อนไม่ถึงคืบนั้นทำให้หล่อนต

จะไปส่ง อย่าด

่างสนิทสนม...เร่งเร้าให้หัวใจที่เกือบหยุดเ

หล่อนต้องไ

อไม่ก็กำลังจับไข้อยู่ ม

ยอมปล่อยแต่โดยดี และหันไปบอกที่อยู่ของหล่อนให้กับปกป้อง...น่าสงสัยไม่น้อยว่าเขารู้จักบ

บเองได้จ

ับ ผมไม่มีแรงเ

งทำให้หล่อนรู้สึกผิดหนักกว่าเดิม หล่อนจึงรี

ดริมฝีปากเล็กน้อย แล้วหันไปบอกกับปกป้องว่า “ไม่ต้องไปส

ุ้

สนบริสุทธ์นั้นครู่หนึ่ง ก่อนถอนหายใจเฮือก สั่งปกป้

ต้องอยู่รอจนผมหายจากอาการบ้าๆ น

่อนอ้าปากจะเถียง แต่เข

จากนั้นก็ตัดบทด้วยการเอนตัวม

่อน สายรุ้งถึงกับนั่งตัวแข็งทื่อ ใจเต้

หมอนสักพักนะ บางทีผ

ป้องซึ่งเงยหน้าขึ้นมามองกระจก เห็นรอยยิ้มนั้นชัดเจน...มันคือรอยยิ

้วปิดเปลือกตาลง ก่อนจะสูดความหอ

นเหลือเกิน ใกล้แค่เอื้อม...ซอกคอขาวผ่องของหล่อนอยู่ ตรงนี้เอง เพียงแค่ขยับเข้า

ที่ยังคงเหมือนเด็กในสายตาของเขาอย่างจริงๆ จังๆ แต่เมื่อได้อย

กจะครอบครองหล่อนอย่างตะกละตะกราม และทำให้มันเสร็จๆ

..ความรู้สึกของ

งริมฝีปากเต็มอิ่มให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ อยากให้หล่อนกอดเขา เรียกชื่อเขาด้วยเสียงแผ่วหว

บบนี้กับใคร...หล

ในหัวใจและความรู้สึกทำให้เขาเ

ะหลังมือลงบนแก้มที่ม

้างคะ ไป

หล่อนไว้ พลิกให้ฝ่ามือแนบอยู่บนแก้มสา

ค

ั้น ไม่รู้เพราะสงสาร อยากช่วย หรือไม่กล้าปฏิเสธเขากันแน่ แต่ไม่ว่า