ับสายรุ้งรุดหน้าไปอย่างรว

ู่แล้วว่ามันต้องดำเนินไปใน

เดินออกจากร้านอาหารร้านหนึ่งกับเธอ เดินเล่นในห้องสรรพสินค้าด้วยกัน แม้ท่าทางจะยังไม่เหม

ใจจะรอจนถึงวันนั้นจึงจะขอเธอเป็นแฟนอย่างเป็นทางการ ระหว่างนี้ก็รุกเธออย่างค่อยเป็นค่อยไป หลอมละลายหัวใจของเธอทีละน้อยๆ ....แค่นี้ก็พอแล้ว ผ

็กซี่กว่าหลายเท่า คำตอบง่ายๆ ...เพราะสายฝนดูกร้าวเกินไป มีความมั่นใจเต็มเปี

ผ่อนคลายสบายใจ แม้บางครั้งจะถูกบดบังด้วยเมฆหมอกไป

ดเผาจนวายวอด แล้วจะแปลกอะไรเล่า

่นอันหอมกรุ่นอยู่อึดใจ จึงวางมันลง ที่นั่งตรงหน้าเขายังว่างเปล่า สายรุ้งยังไม่มา เม

้เช่นกัน โดยเฉพาะตอนนี้...เขากำลังจะคว้าสิ่งที่รอคอยมานานมาไว้ในมื

ะไรไม่ค่อยชัดเท่าไร ยิ่งเมื่อการจัดวางโต๊ะ เก้าอี้ และฉากกั้น

่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาด้วยหน้าตาเป็นกังวล เหงื่อที่เกาะพราว

มลิงโลดใจไว้ เม

ว่าจะไปรับ

่ใกล้แค่นี

ไม่กี่ช่วงตึก เดินไม่ถึงห้านาทีก็คงถึงแล้วแต่ที่เธอ

ยรูปหมู่น่ะค่ะ รุ้งก็เ

ชชู่ขึ้นมาแล้วซับเหง

้งได้...” ตบท้ายด้วยคำหวานที่ทำให้แก้

หารขึ้นชื่อของร้านสองอย่าง...สายรุ้งไม่ชอบทานอาหารฝรั่ง ฟาสต์ฟู้ดยิ่งแล้วใหญ่ ที่เธอโปรดปราน

รงหน้า ทั้งสองรับประทานกันอย่างเอร็

ล้ว ไปกับพ

ไหน

ระยับ จุดความสว่างบนใบหน้า และทำ

ะ ไปถึงรุ้

าแตะต้องตัวเธอนับครั้งได้..

ม่มีใครเคยปฏิเสธเขาแม้สักคน บางคนถึงขั้นจีบเขาก่อนเสียด้วยซ้ำ แต่กับสายรุ้งแล้ว เธอดูเปราะบางราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลื

ี่นี้ไม่ใช่สำคัญต่อหัวใจหรอกนะ แต่เป็นความสำ

คนชอบความเร็ว ขับรถปรูดปราดแซงนู่นแซงนี่อยู่เสมอๆ แต่เมื่อมีเธอมานั่งข้างๆ ความเร็วของเขาจะลดระดับลงเหลือแค่หกสิบเท่านั้น ค

าแทนที่ สายรุ้งทอดสายตามองออกไปนออกตัวรถ ไม่มีทีท่าว่าจะอึดอัด หวาดกลัวเหมือนเช่นครั้งแรกที่เขากับเธออยู่ด้วยกันส

ะพารุ้ง

ล้วไงว่าความลับ...พี่

จ้าเอียงคอ แล้วเอ่ยหยอกเย้าว่า

้อหวงตัวมากแบบเมื่อก่อน บางครั้งเธอก็ลืมตัวคว้ามือของเขาไปจับ พาเดินไปนู่

มากใช่ไหม รุ้ง

กผิดอย่างจริงๆ จังๆ คราวถัดมาเธอก็ไม่สะบัดมื

มโตอันสุกสกาวของเธอ ใช้มือบีบปลายจมูกของเธ

างรุ้ง พี่จะ

ย่างอื่นมา

ืนโพล่งมันออกไป เหยื่อของเขาคงเตลิดเปิดเ

ธอตัวเตี้ยเกินไป หน้าตาดูธรรมดาไม่มีอะไรด

งมักจะสวมเสื้อผ้าค่อนข้างหลาม มันพรางเรือนร่างของเธอจนเขาไม่แน

แล้ว ไหนจะยังผิวเนื้อเนียนนุ่มนั่นอีก สายรุ้งเป็นคนมีน้ำมีนวล เนื้อตัวของเธอจึงนุ่มนิ่ม ไม่ได้แห้งจนเหมือนกับหนังติดกระดูกเหมือนผู้หญิงคนอื่

ม้ยามไม่ได้ทาลิปสติกก

จืดชืดเหมือนกับท่าทางของเธอ อ่อนหวานเช่นรอยยิ้มของเธอ หรือจะต

อบสุดปลายถนน และมาหยุดอยู่หน้าประตูทองเหลืองขนาดใหญ่ แลเลยเข้าไปด้านในเป็นบ้านสไตล์โคโลเนียลตระหง่านอยู่ในความสลัวรางของแสงจันทร

้านใน จอดเทียบหน้าบันไดสามขั้นซึ่งทอดสู่ตั

ุ้งมาที่น

ห้อย่างมีเลศนัย เขาก้าวลงจา

าก่อ

ไปมองบ้านหลังนั้น ในฉับพลันนั้นเองไฟนีออนในบ้านและไฟหลากสีที่ประดับไว้ตามต้นไ

แขนข้างหนึ่งโอบบ่าของเธอไ

เสร็จได้ไม่

ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากคลี่ยิ้มบา

ก่อนนี้เอง...เป็นบ้านสไตล์โคโลเนียลที่เขารู้สึก

็นเจ้าของในสักวัน เมื่อรู้เช่นนั้น พนมกรก็ไม่รีรอที่จะสร้างมันขึ้นมา อาจจะไม่ใช

ือน

ครีม หลังคาหน้าจั่ว ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ดูสบายตา ช

เธอทำให้เขาเบือนสาย

งใค

ีก ให้ลมหายใจอุ่นๆ ริ

อง

สะดุ้งน้อยๆ พร้อมกันนั้นเองเธอก

ราเหร

เพื่อให้เธอหันหน้าเข้าหาเขา “ในเมื่อรุ้งเรียนจบแ

กใจและประหม่าให้สายรุ้งได้พอๆ กัน พนมกรเห็

ด้พูดตรงๆ ว่าอยากเป็นแฟนรุ้ง แต่รุ้งก

ไม่ได้เอ่ยอะไรแม้แต

้งเรียนจบเมื่อไร พี่จะขอร

กำลังหวั่นไหว หรืออาจจะหวาดกลัวก็ไม่รู้แน่ แต่พนมกร

งเธอไว้ ผิวของเธอเนียนนุ่ม นานครั้งเขาถึงจะได้สัมผัสใกล้ชิดเช

คยมีคนอื่น พี่มีแต่รุ้ง

ทำหน้างงๆ อึ้งๆ เขาก็

่าเราคบกันเป็นสักพั

ดเจน “มันเร็วไปนะคะ รุ้งเพิ่งเรียนจ

้าได้เจอคนที่ใช่แล้ว...

่อนลงมาที่เอวเล็ก แล้วกอดรัดเธอไว้อย่างแนบแน่น ดึงรั้งตัวเธอไว้ให้เข้

รักร

ังถึงกับตัวสั่น ยามที่เธอเงยหน้ามองสบตาเขา ดวงตาคู่

น้อย พี่รักรุ้งจริงๆ

นมกรก็ประกบริมฝีปากลง

าจะหวานขนาดนี้...เป็นรสชาติที่แสนนุ่มลิ้น แต่กลับก

่นระริกเช่นเดียวกับเรือนกายของเธอ มั่นสั่นต้านกับแรงปรารถนาในตัวเขา แต่แทนที่เขาจะรำคาญและอยากจะผละไปโ

้รู้จักกับคำว่าเฟร