ด้เลย แม้แต่ชื่อตัวเอง ทั้งๆ ที่ร่างกายก็แข็งแรงดีแทบ

ๆ ก็จำไม่ได้ แล้วเราจะส

เช่นกัน ต่างนั่งจ้องหน้า ‘พ่อหนุ่ม’ ที

ามหา หรือเผื่อจะจำอะไรได้บ้าง ระหว่างนี

หลังจากปรึกษาหา

ามยกมือไหว้อย่างนอบน้อม พ

ห็นนั่นล่ะนะ กินตามมีตามเกิด ระหว่างอยู่นี่พ่อหน

งอยากให้ผมทำอะ

ลยพ่อ

ไรมาก แต่รำไพกลับครุ่นคิดมากข

กพ่อหนุ่มๆ อยู่อย่างนี้หรือไง แล้วถ้าเกิดยังจำอะไรไม่ได้เ

ด้วยจ

พ่อหนุ่ม’ ที่ทุกคนเรียกมาหลายวัน ด้วยสายตาสื่อว่า

หนุ่มของเราดีกว่า จะได้เอาไว้เรียกไป

หรับพี่เขาหรือเปล่าลูก” รำไพเองก็คิดไม่ออก เลยหันไ

อกเหมือน

่งยิ้มบางๆ ให

ำท่าหมั่นไส้ระคนเอ็นดูลูกสาวน้อยๆ แล้วหันไปหาธนากรเพื่อขอ

นอนก็นอนฟุบอยู่กับก้อนหิน เอาเ

กคิ้วกับชื่อของตัวเองอย่างฉงน เพราะมันทั้งห้วนและตรงเหลื

ล้วใครมีชื่อดีๆ เพร

ยล่ะมีมั้ย” รำ

าวก็หันไปหาแม่แล้ว

รือเปล่า” วสินหันไปจ้องมองห

นุ่มนิรนามจำต้องยอมรับ ธนากร

ชื่อนี้ อย่าคิดม

ว่า ‘หิน’ ล่ะนะ ใช้เรียกไปก่อน อีกไม่นานคงจะมีคนมาตาม

ื่อรับคำแล้วยิ้

วปลาหมึกออกไปไว้ให้ป้าตรงราวท

นากรเสียงดังลั่น เพราะกลัวจะไม่ได้ยิน แต่ไม่นานทั้งสองก็ลงมาตามบันไดเล็กๆ

ดียวนะลูก แม่จะรีบไ

้ะ

่อย่างไม่เกี่ยงงอน แต่ตะกร้าผ้าก็หนักอึ้งเกินกว่

ช่วย

่อยู่ร่วมชายคาบ้านนี้ จะไม่ค่อยได้เอ่ยปากพูดคุยกับสาวน้อยขี้อาย พ

น แล้วเดิมตามร่างผอมสูงที

ง เพราะเห็นว่ามีเสื้อผ้าของ

้มบางๆ ให้ นี่ถือเป็นยิ้

ากพี่หิน เดี๋ยวเ

ว ของแม่และของยาย จากตะกร้าทันที เมื่อหินก

อาอันนั้

ับของพ่ออย่างใสซื่อ ตรงไปตรงมา หินไม่ว่าอะ

ปตักน้ำจากบ่อใส่โอ่งไว้ด้วยนะลูก พรุ่งน

ง จากตอนแรกว่าจะบอกธนากร แต่ก็เห็นวิ

ับป

ว่างานนั้นจะหนักเบายังไง งานผู้ห

ัวเลยสักครั้ง และนั่นก็ทำให้ทั้งส

กหิ้วมาใส่โอ่งบ