งไม่เข้ามาหรือไง

ากันอีกด้วยท่าทีไม่แน่ใจ หนึ่งคือกลัวความผิด

่แบกขึ้นข้างบนล่ะ เดี๋ยวพ่อกับแม่

สองคนที่อยู่

วกมึงมาช่วยกูแบ

องหลีกทางให้แต่โดยดี แม้อยากห้าม แต่ก็คิดว่าคงห้ามเพื่อนไม

จะเอาเพื

ข้ามาในบ้าน แล้วร้องถามเสียงดัง ห้าหนุ่มหันไปหาพร้อมกั

น ผ่านม่วยที่ยืนแอบยิ้มอย่างพอใจ ที่ตัวเองแทบไม่ต้องทำอะไ

มาได้

ีกสองที่กำลังช่วยกันอุ้มร่างอ่อนระทวย

แต่จะเอาเพื่อนมลไปไหน พี่ช่

เด็กเสิร์ฟในร้านอาหารที่เพิ่

งั้นมลรายงานถึงมหาวิทยาลั

ส่งเสียงดังคับบ้าน และสีหน้าท่าทางเอาจริงกว่าครั้งไหน

มล เดียร์ง่วงพี่ก็แ

ส่งร่างเล็กๆ ที่หลับเป็นตาย ไปให้หนึ

้นะ ถ้าพี่ปากโป้ง เ

นพี่ด้วยสีหน้าเอาจริง ก่อนจะห

รา!

่วยเป็นการขอบคุณ ที่ให้ความร่วมมืออย่างดีด้วยการบอกว่าปริยกรอยู่

หายใจด้วยความโล่งอก เมื่อทุกอย่างจบ

บ้างนั้น กำลังขยับกายไปมาอยู่บนฟูกปูไว้กับพื้น จ้องมองเ

่รู้ว่ามาอยู่ในนี้ได้ยังไง ยิ่งเสื้อผ้าที่สวมใส

อ็ดเวรนั่นใส่ยาหนักเลยล่ะสิ นี่คงกะไม่ให้รู้เนื้

อเห็นเพื่อนก็ทักด้วยประโยคยาวเฟื้อย ส่วนเพื่อนก็

ยู่นี่ไ

เล่าให้ฟังตอนนั่งกินนี่ด้วยกัน” สาวห้าวยกถุงใ

ลยในตู้นั่นล่ะ ดีนะว

เมื่อวาน พอเสร็จก็ตรงไปคว้าเสื้อผ้าเพื่อนในตู้ มาใส่แล้วตรงไปหาเพื่อนที่นั่งบนพื้น เบื้อง

ั่งกินข้าวอยู่กับพี่เอ็ดดีๆ แล้วง่วงมาก จนพี่เอ

ุ่นพี่ที่อุตส่าห์นับถือมานานปี ส่วนสาวผู้เคราะห์ร้ายที่เกือบจะเสียท่ารุ่นพี่ ก็ถึงกับน

่บิ้วมา ไม่งั้นมีหวังไม

ที่ส่งให้สี่เพื่อนรั่วออกไป จนมีรุ่นพี่ที่สนิ

ไปช่วยเราต้องเสียใจไปจนวันตายแน่ๆ เลย ขอบคุณมลมากๆ นะเพื่อนรัก

าซื้ออะไรไปเลี้ยงเอง เราเพื่อนกัน ถ้าเพื่อนไม่ช่วยเ

็ไม่มีแล้ว หมดแล้ว ทำไมเราต้องเจอเรื่องร้ายๆ แบบนี้ด้

ีก เมื่อความเจ็บเริ่มรุกแล่นเข้า