ือนฉันนี่ เขาจะคิดยังไงล่ะที่เห็นแ

หรือไม่มีใครมาหาให้เรากินนะ ที่เรามีได้ก็เพราะบากบั่นเองทั้

็ยังไม่เ

เห็นลุงเด็กเหรอ หน้าตาท่าทางไว้ใจได้ที่ไหน เกิดผมไม่ยื่นมือเข้าไปช่วย เด็กไม่ถูกเอาไปขายให้เป็นเมียอาเสี่ยสักวันเหรอ คนร

เป็นไร และไม่คิ

ไม่เชื่อให้คอยดูก็แล้วกัน! และผมจะไม่พูดเรื่องนี้อีก ถ้าใครยกขึ้นมาพูดแปลว่าไม่ให้เกียรติผม แ

ป

ียงล้อยางเบียดถนนตามมาติดๆ น้อยหนักหนาจะมีใครได้เห็นท่าทีแบบนี้ของ‘นายภีมวัจน์ กฤตชยางกูร’ นั่นบ่งบอกไ

เชื่อ” ภีมภรณ์อดซ้ำเติมไม่ได้ เพราะเตือนก่อนหน้าแล้วว่าอย่าย

้วแมวที่ไหนจะกล้ากล้าเตือนมันล่ะ

แล้วก็ร่อนขึ้นฟ้ากลับไป อีกสองอาทิตย์ถึงจะมารับไปตรวจงานที่เชีย

ไว้ให้ตั้งแต่เ

เข้ามาประตูบ้านแล้วยิ้มน้อยๆ ให้ “คุณหน

ียบร้อยมาจากบ้านแล้

้าวหรือเปล่าคะ ป

แรมเลย ไปนะครับ” เขาอยากตรวจตราดูว่าการบูรณะไปถึงไหน เขาไม่อยากปิดโรงแรมเพื่อปรับปร

กแม้แต่คนเดียว เพราะสงสาร แถมยังจำเป็นต้องหาผู้จัดการฝ่ายขายเพิ่มอีกหนึ่ง เพราะเจ้าของเดิมทำส่วนนี้เอ

ยไปหมด จนลืมเวลา พอรู้ตัวอีกทีก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้ว ถึงได้เก็

ัดเสื้อเชิ้ตแขนยาวออกจากตัวแล้วด้วยซ้ำ เพราะเป็นคนขี้ร้อนซึ่งจะตรงข้ามกับชื่อ แต่ก็คิดได้ว่า

รียมของรอทำค่ะ จะทานก่อนหรือไปอาบน้ำดีคะ” เสียงนี้ทำเขาต้องชะงักเท้าไว้เล็กน้อย

าไปยืนอยู่ในห้องอาหารแล้ว ทั้งข้าวทั้งกับมีควันโช

ะคะ ชอบรสไหนก็บอกป้าได้นะ

นง่าย

จะทำให้เหงื่อออกจนต้องเดือดร้อนอาบน้ำก่อนนอนอีก พอเห็นว่าปิดก็กำลังจะเอ่ยขอพัด

่ว่าไม่หิวๆ คุณปัญกับคุณปาจากไปยังไม่ถึงเดือน น้ำหนักลดสองกิโล นมหรือน้ำผลไม้ยกไปให้ดื่มก่อนนอน พอตอ

ยเรื่องนี้ขึ้นมา เขาเห็นว่าเป็นเรื่องดี เพราะความสงสารทำให้กินได้น้อยลงกว่าที่

อนนี้

อให้เมื่อเห็นเจ้านายไม่ได้เอ

งเหนืออยู