ผู้จากไป ตั้งแต่เธออายุได้สิบขวบ ส่วนปู่ไม่มีโอกาสได้เห็น เพ

ไว้ตรงประตู พิมพ์ภิษาเปิดออกแล้วเข้าไปยืนอยู่ด้านใน ก่อน

ูที่เพิ่งลงกลอนเอาไว้ สองแขนกอดเข่านั่งเจ่าจุก ป

ใจ จากการกระทำและคำพูดของพ่อในทุกครั

ะ ทำไมพ่อไม่ส่งไวน์กลับไปหาพ่อบังเกิดเก

ปจากชีวิตพ่อ ชีวิตผู้คนในสวนนี้ ในคลองนี้ ในตลาดแห่ง

อยใจสักแค่ไหน แต่ทุกครั้งที่ได้รู้ว่าอาการเจ็บป่วยของพ่อย่ำแ

้เราเกิดมา เราไม่ควรจะเนรคุณพ่อ

อเธอมีวัยเพียงสี่เดือน เหมือนกับตอนนี้ที่บอกตัวเองแบบนั้น หลังจากปล

ด้วยเครื่องสำอางในกระเป๋าให้น่ามอง จะได้เป็นการเรียกลูกค้

เลยนะ สีหน้าสดใสเชีย

ิดประตูบานเฟี้ยมหน้าร้านออก เพื่อเก็บกวาดแล้วจัดโต๊ะไว

ะขายไม่ดีเท่าสมัยคุณย่ายังอยู่ แต่พ่อก็หยิ่งเกินก

ั่น ขนมจีบ ซาลาเปาก็ทำเงินได้มากกว่าไวน์กับเหล้าของพ่ออย่างไม่น่าเชื่อ แต่ไม่มีใคร

เหมือนกันนะจ๊ะ เม

ดหน้าร้านไ

ล่ะ เอ่อ! นี่ไ

ส้นสารพัดจับจองเอาไว้ พอคนถูกเรียกก้าวเดินไป

รเหรอจ

อ ว่าวันนี้นายใหญ่

ี้ เลยใช้เป็นที่ตั้งโต๊ะไว้ให้ลูกค้านั่งกินสั่งอาหาร พร้อมกับกินลมชมวิวริมแม่น้ำไปด้วย โดยเจ้าของไม่ไ

านาน แต่ปัญหามีอยู่เพียงว่า ห้องแถวตลาดนี้แทบทั้งหมด รวม

อยู่ทำมาค้าขายไปเรื่อยๆ ด้วยการต่อสัญญาเช่าทุกๆ หกเดือน

่ตรงกลางตลาด เรียกได้ว่าถ้าเขาไม่ขาย นายทุนก็ทำอะไ

่เข้าไปปรึกษาไม่ว่างเว้น เพราะอดีตเขาเคยเป็นกำนันของตำบ

อะไรพี่มรร

นอกจากได้ยิน ได้ฟังจากเพื่อนบ้านหรือจากเสีย

ม่ใช่มาดูที่ทาง

ิกสัญญาร้านค้าแถวน

มดไปตั้งหลายเดือนแล้ว ที่พวกเราได้ขายอยู่ ก็เพราะมีร้านของน้าจรค้ำอย

และทุกคนในบ้าน ไม่เคยเปิดเผยถึงท่าทีของพ่อที่มีต่อเธอให้ใครฟังเลย แถมสวนก็กว้าง เพื่อน