“ท่านพ่อ...”

“ยังไม่รีบขอบคุณท่านพ่ออีก！” นางหวังรีบขัดจังหวะฉู่ชิงเยว่คำพูดออดอ้อนของฉู่ชิงเยว่แล้วเตรียมลากตัวนางออกไป แต่ก็กลับได้ยินเสียงหัวเราะของฮูหยินผู้เฒ่าดังขึ้นมาเสียก่อน เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยแววผิดหวัง

“ดี ๆ ๆ ๆ เจ้าช่างเป็นพ่อที่ดีเหลือเกิน！” ฮูหยินผู้เฒ่าใช้ไม้เท้าค้ำหยัดลุกขึ้นยืนโซเซ จนแม่นมซูต้องรีบเข้ามาพยุงไว้

“ท่านแม่ ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่？”

“ยายแก่เช่นข้าจะเป็นอะไรได้！” ฮูหยินผู้เฒ่าเดือดดาล “แม่นมฉี เรียกเกี้ยวนุ่ม ๆ มาพาคุณหนูรองไปส่งที่บ้านชานเมือง ในเมื่อบ้านหลังนี้มันไม่ต้อนรับพวกข้าสองย่าหลาน พวกเราก็ไปกันเถิด！”