“เจ้าเข้าใจก็ดีแล้ว พ่อของเจ้าน่ะ เลอะเลือนเกินไปแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่าทอดถอนใจ นางลำเอียงรักลูกชายคนเล็กมาโดยตลอด เพราะคิดว่าเขาอ่อนแอ อีกทั้งลูกชายคนเล็กของนางยังเลี้ยงดูฉู่ชิงหวงมาด้วยความรักและเอ็นดูอย่างที่สุด ทว่าเมื่อเทียบกับลูกชายคนโตแล้ว นางก็ย่อมใกล้ชิดกับเขามากกว่า แม้จะมีเรื่องบาดหมางกัน แต่ในใจนางก็ยังไม่วายเข้าข้างเขาอยู่วันยังค่ำ

“เอาไว้ท่านพ่อเจ้ามารับพวกเรากลับไปแล้ว เจ้าก็โอนอ่อนสักหน่อย ยอมรับผิดกับเขา เขาจะได้ไม่เสียหน้า ถึงอย่างไรเขาก็เป็นเสนาบดีของราชสำนัก ถึงได้ไม่ยอมเสียหน้า”