‘เซ็กซ์…บางคนอาจใช้แค่สนองต่อตัณหา ราคะ แต่สำหรับเขา เซ็กซ์…มันช่างหอมหวาน และเหมือนยาเสพติด ที่ร้ายกาจแต่ก็ไม่อาจลด ละ เลิก ได้’-----“เปิดปากหน่อยที่รัก” เสียงกระเส่าของภามเอ่ยกระซิบบอกคนในอ้อมกอดที่หลับตา ขบเม้มริมฝีปากไว้แน่นเพราะกลัวถูกรุกล้ำจากลิ้นร้อนๆ ของชายหนุ่ม แต่ถึงแม้รุ้งไพลินจะไม่ยอมเปิดปาก ภามก็มีวิธีของเขา มืออุ่นๆ ของชายหนุ่มเริ่มลูบไล้ส่วนเว้าส่วนโค้งของหญิงสาวมากขึ้น “ปล่อย” เสียงห้วนๆ ที่แฝงสั่นเครือของรุ้งไพลินเอ่ยสั่ง แต่คำสั่งนี้กลับเป็นช่องโหว่ ให้ภามจู่โจมเธอได้มากขึ้น ชายหนุ่มปะกบริมฝีปากลงมาปิดกั้นคำพูดใดๆ พร้อมกับส่งลิ้นเข้าไปสำรวจสลับดูดดื่มความหอมหวานจากโพรงปากอิ่มชวนให้หลงใหลมากกว่าอื่นใด“หยุดผม ไม่งั้นเธอไม่รอดแน่” รุ้งไพลินใช้กำปั้นน้อยๆ ทั้งผลัก ทั้งทุบแผงอกชายหนุ่ม แต่คนชอบแกล้งก็ยังนั่งยิ้มไม่ไหวติง “แรงแค่นี้มันไม่พอรู้ไหม” รุ้งไพลินจะเอาตัวรอดจากภามได้ไหม เธอจะพยศหัวใจจากหนุ่มลูกครึ่งไทย-อิตาลี นัยน์ตาสีฟ้าคนนี้ได้อีกนานแค่ไหน และใครกันคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังคดีฆาตกรรมที่สะเทือนขวัญ

บทที่ 1 เหนื่อยใจ I

เสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอ ขณะเดินตามพนักงานขึ้นไปชมห้อง ดวงตาคู่สวยที่แต่งแต้มเปลือกตาด้วยอายแชโดว์สีหวานกรีดอายไลเนอร์ สีดำเพิ่มความโฉบเฉี่ยวเสียหน่อยตาคู่สวยก็โดดเด่นขึ้นมาเป็นกอง เจ้าของดวงตาคู่สวยสอดส่องมองรายละเอียดรอบๆ ตัว สลับก้มมองโบรชัวร์บอกรายละเอียดของคอนโดมิเนียมสุดหรูใจกลางเมืองในมือ และดูท่าสาวเจ้าจะชอบที่นี่ไม่น้อย เดินทางง่ายด้วยรถไฟฟ้ามหานครที่อยู่เยื้องมาไม่ไกล โดดเด่นด้วยวิวมุมสูงและที่จอดรถสุดไฮเทค เพียงแค่นำรถจอดให้ตรงล็อกระบบก็เลื่อนรถขึ้นเก็บยูนิตใครยูนิตมัน ไม่ต้องวนหาที่จอดให้ยุ่งยาก สมกับชีวิตคนเมือง

เหตุที่ทำให้หญิงสาวต้องออกมาหาคอนโดมิเนียมอยู่เช่นนี้ ทั้งๆ ที่ก็มีบ้านหลังใหญ่ให้อาศัย ไม่ค่อยเป็นเรื่องที่น่ายินดีสักเท่าไหร่นัก อาจเพราะไม่อยากมีปัญหากับคนที่ได้ชื่อว่าพี่ชายที่กำลังสร้างครอบครัว สาวโสดจึงอยากปลีกตัวมาอยู่ตามลำพัง แต่จะมองอีกมุมคือหนีปัญหาก็คงไม่ผิด เพราะใช้คำว่าประนีประนอมก็แล้ว ความรู้สึกอึดอัดใจกลับยังคงมีอยู่

“ห้องนี้ถือว่าเป็นห้องระดับพรีเมี่ยมของทางโครงการเลยนะคะคุณผู้หญิง เหลือห้องมุมห้องนี้เพียงห้องเดียว ทิศทางลมก็โกรก เปิดประตูระเบียงรับลมเช้า เย็นได้ แสงแดดก็ส่องเพียงตอนเช้าเท่านั้น แต่ก็แค่ไม่กี่เปอร์เซ็นต์”

“ฉันชอบห้องนี้” เสียงหวานๆ เอ่ยบอก ก่อนจะกอดอกยืนมองออกไปนอกกระจกที่ป้องกันแสงแดดได้ดีของห้องที่ชอบ แถมนี่ยังเป็นกระจกนิรภัยอีกต่างหาก รับรองไม่เกิดอันตรายใดๆ ตั้งแต่ที่ตระเวนขับรถดูๆ คอนโดมิเนียมมาที่นี่น่าอยู่ที่สุด ถูกใจตั้งแต่ทางเข้าที่เป็นสวนดูร่มรื่นทั้งๆ ที่อยู่ใจกลางเมือง แม้ราคาจะแพงจนกระเป๋าจะฉีก แต่เพื่อความสงบสุขของชีวิตทำให้รุ้งไพลินยอมจ่าย

“ตกลงแกชอบห้องนี้” เสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้รุ้งไพลินหันไปมองก็เห็นภัสสร เพื่อนสนิทที่ยืนส่งยิ้มหวานมาให้ ผู้หญิงที่เกิดมาด้วยความสูง 180 ซม. หุ่นดีระดับนางแบบบางคนยังอาย นั่นทำให้ภัสสรรับจ๊อบพิเศษเป็นงานเดินแบบบ้างเป็นครั้งคราวตามความเหมาะสม

“อ้าว! มาแล้วเหรอจ๊ะเพื่อน”

“อื้อ...ตัดสินใจซะแบบนี้แล้วจะชวนฉันมาดูคอนโดด้วยทำไมยะ” ภัสสรเท้าสะเอวถามเพื่อนสนิทที่คบหากันมาหลายปี

“ขี้เกียจดูคนเดียว”

“แล้วที่ดูมานี่ไม่ได้เรียกว่าดูคนเดียวหรือไง จะชวนก็ชวนแต่เนิ่นๆ หน่อย ไม่ใช่ปุ๊บปั๊บโทร.หานัดออกมาเจอ พอมาก็ตลาดวาย แกปิดจ๊อบแล้ว”

“บ่นๆ นี่ฉันใจดีเดินรอแกนะ ในห้องนอนยังไม่ได้เข้าไปดูเลย”

“ขอบคุณ” ภัสสรเอ่ยคำประชดที่เธอติดปากไปแล้ว ก่อนที่ทั้งหมดจะเดินเข้าไปดูส่วนห้องนอน ที่ประกอบด้วยเตียงนอนขนาดใหญ่ ทั้งๆ ที่คนซื้อตอนนี้ยังนอนคนเดียว ถัดไปคือโซนแต่งตัวที่ติดกับห้องน้ำ ซึ่งมีอ่างจากุซซี่วางเด่นเป็นสง่า แถมมีห้องน้ำแบบโอเพ่นแอร์อีกต่างหาก ทุกอย่างออกแบบได้อย่างลงตัวสมราคา“แล้วนี่ห้องเท่าไหร่”

“เฉียดๆ สิบล้าน”

“สิบล้าน! แกเอาเงินไปซื้อบ้านหลังมหาใหญ่แถบชานเมืองได้เลยนะนั่น” เสียงอุทานราคาค่าห้องของภัสสรดังสนั่นก็ว่าได้ ทำเอาพนักงานขายหน้าถอดสี เนื่องจากกลัวเสียลูกค้าไปอีก

“ก็ฉันไม่ชอบอยู่บ้าน เพราะถ้าชอบคงไม่ออกมาหาซื้อคนโดแบบนี้หรอก”

“เออ...เข้าใจ”

“แกว่าไง ที่นี่โอไหม” รุ้งไพลินยักคิ้วโก่งได้รูปถามเพื่อน แค่เห็นแววตาภัสสรมีหรือจะค้านได้

“ก็ดีนะ ห้องสวย วิวสวย ไปไหนมาไหนก็สะดวก แถมมีห้องให้ฉันด้วย” ประโยคหลังนี่แหละที่ภัสสรดูจะชอบ เนื่องจากจะได้หาข้ออ้างออกมาค้างคอนโดรุ้งไพลินได้บ่อยๆ แต่ถึงจะไม่มีห้องให้เธอ หญิงสาวก็ตั้งใจจะมาสิงสถิตที่นี่อยู่แล้ว

“ย่ะ” เจ้าของห้องมูลค่าเฉียดสิบล้านแลบลิ้นเล็กๆ สีชมพูให้เพื่อน ก่อนจะหันไปคุยกับพนักงานของคอนโดมิเนียมซึ่งยืนยิ้มหวานรอคำตอบรับหรือปฏิเสธอยู่ห่างๆ แต่เรื่องตอบรับนั้นดูจะมีแววมากกว่าจึงไม่ละความหวังที่จะปิดงานขายชิ้นนี้ได้สักที “เดี๋ยวฉันตามลงไปทำเอกสารซื้อนะคะ”

“ได้ค่ะ ตกลงว่าคุณผู้หญิง...”

“ซื้อห้องนี้ค่ะ” คำตอบรับของรุ้งไพลินทำเอาพนักงานขายสาวสวยยิ้มกว้างให้ทันที ตัวล่องลอยเมื่อคิดถึงค่าคอมมิชชั่น

“ค่ะๆ เดี๋ยวดิฉันจะลงไปเตรียมเอกสารให้” พูดจบก็ปลีกตัวไปทำหน้าที่ต่อ ส่วนรุ้งไพลินนั้นหันซ้ายหันขวามองภาพในห้องซึ่งก็สวยตามแบบที่โครงการกำหนดมา แต่เธออยากได้ในแบบฉบับที่บ่งบอกความเป็นรุ้งไพลิน

“ห้องยังโล่งๆ อยู่เลย เดี๋ยวเซ็นเอกสารเสร็จเราไปซื้อเฟอร์นิเจอร์กับของตกแต่งกันนะเพื่อน”

“ชวนเพื่อนโดดงาน” ภัสสรเอ่ยยิ้มๆ จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ วันนี้เธอก็โดดงานเป็นที่เรียบร้อย นานทีปีหนหวังว่าป๊าจะเข้าใจหัวอกลูกสาวคนนี้

“เออ...วันเดียวเอง ทำเป็นบ่นเป็นยายแก่ไปได้”

“เฟอร์นิเจอร์กับของตกแต่งที่ว่านี่แนววินเทจอีกล่ะสิ”

“รู้ใจสุดๆ สมแล้วที่เป็นเพื่อนสนิทกัน” รุ้งไพลินยิ้มแป้น ส่วนคนถูกชมได้แต่ส่ายหน้าให้

“ก็แน่ล่ะ ตั้งแต่ชุดชั้นในยันสารพัดสิ่งของแกนี่วินเทจมาเลย ไม่ให้รู้ใจได้ยังไง” พูดเล่นได้ไม่นาน น้ำเสียงของภัสสรก็ดูจริงจังขึ้น เพราะรู้ถึงสาเหตุว่าทำไมรุ้งไพลินต้องหาซื้อคอนโด อยู่ ทั้งๆ ที่บ้านก็มี “ตกลงตัดสินใจแน่แล้วใช่ไหมว่าจะย้ายออกมาอยู่คอนโดแบบนี้”

“แน่...”

“พี่สะใภ้แกนี่ก็แปลก ตอนแต่งงานกับหลังแต่งงานนี่คนละคนไปเลย ก่อนแต่งน้องรุ้งอย่างนั้น น้องรุ้งอย่างนี้ พอแต่งปุ๊บ หน้ายังไม่อยากจะมอง สวมวิญญาณเป็นนางแม่มดซะอย่างนั้น”

“นั่นสิ เราเองก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรเหมือนกัน แต่ที่เป็นหนักๆ ก็ตอนท้องนี่แหละ” รุ้งไพลินแอบส่ายหน้าให้พี่สะใภ้ ที่ตอนนี้เปิดสงครามเย็นระดับชาติกันอยู่

“สงสัยจะหวงของ”

“ของอะไรของแกยายน้ำ” คนถามงงกับสิ่งที่ได้ยิน

“ก็หวงทั้งพี่ชายแก ทั้งบ้าน ทั้งสมบัติไง”

“บ้า...ฐานะทางบ้านของพี่สะใภ้ฉันก็รวยอยู่ จะมาหวงเพื่อ” ทั้งสองสาวมองหน้ากันไปมา ขบคิดหาคำตอบมาประกอบพฤติกรรมที่เปลี่ยนแปลงชนิดหน้ามือเป็นหลังมือของพี่สะใภ้รุ้งไพลิน

“เออ...ก็จริง”

“แต่ไอ้หวงพี่รุตนี่น่าคิด” คนที่ตกอยู่ในฐานะน้องสามีคิ้วขมวด

อ่านต่อ