ติ่งแฟนเก่า เราจะรีเทิร์น

“เพี๊ยะ！”

หนังสือข้อตกลงการหย่าฉบับหนึ่ง ถูกโยนมาอยู่ต่อหน้าหลินเอินเอิน

“พี่สาวของคุณฟื้นแล้ว ผมเคยสัญญากับเธอเอาไว้ว่า ขอเพียงแค่เธอยังมีชีวิตอยู่ ตำแหน่งคุณนายป๋อก็จะไม่มีทางเป็นของคนอื่นเด็ดขาด”

“หลินเอินเอิน เซ็นชื่อซะ เราหย่ากันเถอะ”

ตั้งแต่ที่ลูกพี่ลูกน้องของเธอฟื้นขึ้นมาในหนึ่งเดือนนี้ หลินเอินเอินก็คาดคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าจะต้องมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นแน่ ๆ

เธอเงยหน้าขึ้น แล้วก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ขมขื่นว่า “จนถึงตอนนี้แล้ว คุณยังไม่เชื่อฉันอีกเหรอ？”

ป๋อมู่หานดึงมุมปากขึ้น พลางพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่เย้ยหยันว่า “คุณเป็นผู้หญิงที่ละโมบโลภมาก แล้วก็ขี้อิจฉาริษยามาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว คุณมีอะไรคู่ควรที่ผมจะเชื่อใจคุณอย่างนั้นเหรอ？”

“หลินเอินเอิน อย่าให้ผมต้องพูดเป็นรอบที่สอง เซ็นชื่อซะ แล้ววิลล่าหลังนี้จะเป็นของคุณ นี่ถือว่าผมรักษาหน้าคุณเป็นครั้งสุดท้าย！”

เหอะ……

หลินเอินเอินกวาดสายตามองไปด้วยความเย้ยหยัน

การที่ไม่ให้เธอหย่าออกไปโดยไม่มีอะไรติดตัวไปเลยนั้น ก็ถือว่าเขามีความเมตตาแล้วอย่างนั้นเหรอ？

เธอหยิบข้อตกลงการหย่าที่เขาโยนให้ขึ้นมา ซึ่งชื่อของเขาก็ถูกเซ็นไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หลินเอินเอินรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เบ้าตาของเธอร้อนผ่าวเล็กน้อย

แต่เธอก็กลับมาสงบเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว

เธอเงยหน้าขึ้นไปมองเขา “คุณย่าจะเห็นด้วยอย่างนั้นเหรอ？”

“คุณคิดว่าการที่มีคุณย่าอยู่นั้น เธอก็จะสามารถให้ท้ายคุณโดยไม่มีขอบเขตอย่างนั้นเหรอ？ ！” ป๋อมู่หานยังคงมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาอยู่เช่นเดิม “ทำไมเราถึงได้แต่งงานกัน เรื่องนี้คุณย่อมรู้ดีกว่าผมอยู่แล้ว หลินเอินเอิน อย่าโลภให้มันมากนักเลย มันจะทำให้ผมยิ่งเกลียดคุณเข้าไปใหญ่”

หลินเอินเอินหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “แล้วการเกลียดชังกับเกลียดชังมากกว่าเดิมนั้นมันมีอะไรที่แตกต่างกันอย่างนั้นเหรอ？”

ทันใดนั้น สีหน้าของป๋อมู่หานก็ดูดุร้ายถึงขีดสุด “หลินเอินเอิน！”

หลินเอินเอินหยิบปากกาขึ้นมา “ได้ ฉันจะเซ็นให้”

หลังจากที่ลูกพี่ลูกน้องฟื้นขึ้นมาก็ส่งรูปถ่ายที่สนิทสนมกับป๋อมู่หานมาให้เธอนับไม่ถ้วน ในเมื่อพวกเขาทั้งสองคนยังรักกันอยู่ ต่อให้เธอจะยืดยื้อให้ตายยังไง ชีวิตการแต่งงานเช่นนี้ก็คงไม่มีความหมายอะไร

หลินเอินเอินขีดฆ่าตรงวิลล่าที่เขามอบให้ แล้วก็รีบเซ็นชื่อของตัวเองลงไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้มีการยืดยื้อให้เสียเวลาเลยแม้แต่น้อย

สามปีของชีวิตการแต่งงาน ก็ได้สิ้นสุดลง ณ ตรงนี้แล้ว

นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอก็ได้รับการปลดปล่อยแล้วเช่นกัน

หลินเอินเอินยื่นหนังสือข้อตกลงการหย่าให้เขา แล้วก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยว่า “ขอเวลาให้ฉันหนึ่งชั่วโมง แล้วฉันจะเก็บของออกไปจากที่นี่”

ป๋อมู่หานขมวดคิ้ว ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง เขาจ้องมองเธอพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า “วิลล่านี้ผมมอบให้คุณแล้ว คุณไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันคิดว่าที่ที่มีคุณอยู่......” หลินเอินเอินหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วก็พูดขึ้นทีละคำว่า “มันล้วนแต่สกปรก”

“หลินเอินเอิน！”

หลินเอินเอินไม่ได้สนใจผู้ชายที่กำลังโมโหเดือดดาลอยู่ข้างหลังเธอเลย เธอไม่ได้มีท่าทางเหมือนภรรยาตัวน้อยที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาคอยเอาใจเขาทุกอย่างเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว เธอผลักเขาออกจากประตูห้องไปในทันที

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

เมื่อหลินเอินเอินลงไปชั้นล่าง ป๋อมู่หานก็ไม่อยู่แล้ว ทันใดนั้น สายตาของเธอมองไปที่นาฬิกาข้อมือคาสิโอของผู้ชายในมือของเธอ

นี่คือของขวัญที่เธอตั้งใจเตรียมไว้เป็นพิเศษเพื่อจะมอบให้เขาในวันเกิดที่จะถึงเร็ว ๆ นี้ แต่พอเธอมองมันในตอนนี้ เธอกลับรู้สึกว่ามันบาดตาบาดใจเป็นพิเศษ

ตึ้ง！

หลินเอินเอินโยนนาฬิการาคาห้าล้านบาทลงถังขยะโดยไม่ลังเลเลยสักนิด

เธอสูดลมหายใจเข้า เวลาสามปีนั้น ก็ถือว่าความจริงใจนั้นทำเพื่อหมาตัวหนึ่งก็แล้วกัน

นับจากนี้ไป เธอจะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวของเธอเอง！

หลังจากออกมาแล้ว หลินเอินเอินก็โบกรถคันหนึ่ง แล้วก็ตรงไปที่วิลล่าของเธอเอง

วิลล่านี้ถูกซื้อไว้เมื่อหลายปีที่แล้ว แต่เธอไม่เคยกลับมาเลย เพราะเธออาศัยอยู่ที่วิลล่าของตระกูลป๋อ

คนรับใช้ตกใจมากเมื่อเห็นเธอมาปรากฏตัวอย่างกะทันหัน พวกเธอรีบมายืนจ่อกันเป็นแถวพร้อมตะโกนด้วยความเคารพอย่างพร้อมเพรียงกันว่า

“สวัสดีค่ะคุณนาย！”

หลินเอินเอินวางกระเป๋าเดินทางของเธอลง แล้วก็ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา เธอถูช่องว่างระหว่างคิ้วไปมา แล้วพูดแก้ขึ้นมาว่า“นับจากนี้ไป จะไม่มีคุณนายป๋ออีกแล้ว จะมีเพียงคุณหลินเท่านั้น”

เธอเคยภูมิใจที่ถูกเรียกว่า ‘คุณนายป๋อ’ มาโดยตลอด แต่ตอนนี้ มันเป็นเพียงคำที่จี้ใจดำเธอเท่านั้น

เมื่อเหล่าคนใช้ได้ยินเช่นนี้แล้ว พวกเธอก็ไม่กล้าถามอะไร ได้แต่ถอยหลังไปด้วยความเคารพ

เมื่อกลับมาที่ห้องของตัวเองแล้ว หลินเอินเอินก็โทรไปหาซูเหมี่ยว ผู้ช่วยของเธอ “ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง？”

ซูเหมี่ยวรู้สึกทั้งประหลาดใจและตกใจในเวลาเดียวกัน “บอส นี่คุณเป็นฝ่ายโทรมาหาฉันเองงั้นเหรอคะ？ ฝนจะตก พายุจะเข้ามั้ยเนี่ย？”

“ฉันหย่าแล้ว ฉันจะทำตามที่เธอบอก ต่อจากนี้ไป ฉันจะโฟกัสเรื่องงานเป็นหลัก”

“อะไรนะ？？ ？” เสียงของซูเหมี่ยวสูงปรี๊ดขึ้นมาทันที

“บ้าไปแล้ว นี่ฉันไม่ได้หูฝาดใช่มั้ยเนี่ย！ ในช่วง 3 ปีที่ผ่านมา คุณทุ่มเทให้กับสามีมากกว่าอะไรทั้งสิ้น ถึงขนาดยอมทิ้งงานเพื่อจะไปเป็นภรรยาเต็มตัว แล้ววันนี้คุณกินยาผิดมารึไงคะ ทำไมถึงจะหย่ากันล่ะคะ นี่คุณกำลังล้อเล่นฉันรึเปล่าเนี่ย？”

ซูเหมี่ยวเป็นผู้ช่วยของหลินเอินเอิน นอกจากเธอและคนรอบตัวของหลินเอินเอินสองสามคนเท่านั้น ก็ไม่มีใครอีกแล้วที่รู้ว่าหลินเอินเอินนั้นยังมีตัวตนที่สองอีก ซึ่งก็คือ…

การเป็นทนายระดับแนวหน้า ในนามของไอริส！

มีคำพูดยอดนิยมบนโลกโซเชียลที่ว่า ถ้าไอริสเป็นที่สอง ก็คงไม่มีใครเป็นที่หนึ่งได้

ทนายความหลายคนรู้สึกหวาดกลัวมาก เมื่อได้ยินชื่อของเธอ

ในขณะที่ซูเหมี่ยวยังคงตกตะลึงไม่หาย เธอก็ได้ยินหลินเอินเอินถามขึ้นมาว่า “ช่วงนี้มีใครมาถามหาฉันบ้างมั้ย？ มีคดีอะไรน่าสนใจรึเปล่า？”

ดวงตาของซูเหมี่ยวเป็นประกายระยิบระยับขึ้นมาทันที เธอพูดด้วยความรู้สึกเสียดายเล็กน้อย “อันที่จริงก็มีอยู่คดีหนึ่งคดี ให้ราคาก็สูงเสียดฟ้าเลยแหละค่ะ แต่กลับไม่มีใครกล้ารับงาน และคุณ...... ก็ไม่สามารถรับงานนี้ได้”

“งั้นเหรอ？” น้ำเสียงของหลินเอินเอินที่เรียบเฉยมาตลอด จู่ ๆ ก็ดูสนอกสนใจขึ้นมา