บ๊ายบาย ที่รักของฉัน

ในค่ำคืนที่มืดมิด เจียงซุ่ยเดินอย่างประหม่าไปที่หน้าห้อง เธอดึงชายชุดนอนผ้าแพร ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอสวมชุดนอนที่โป๊แบบนี้ ข้างในมันโล่งมากจริง ๆ

ลมหนาวที่พัดมาเป็นระยะ ๆ ทำให้เธอตัวสั่นเล็กน้อย

เธอให้กำลังใจตัวเอง

จะกลัวอะไรล่ะเจียงซุ่ย！

ผู้ชายที่อยู่ข้างในก็เป็นอยู่จินเฉิน สามีที่เธอแต่งงานมาได้สามปีแล้ว นี่มันเป็นเรื่องที่สามีภรรยาควรจะทำกัน！

เจียงซุ่ยเอามือตบใบหน้าที่ค่อนร้อนผ่าวของตัวเองเบา ๆ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามควบคุมหัวใจที่กำลังเต้นอย่างแรงเอาไว้ จากนั้นก็เคาะประตู

มีชายคนหนึ่งเดินออกมา เขาตัวสูงใหญ่ หน้าตาดูเคร่งขรึม โครงหน้าคมชัด ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย เขาหล่อราวกับเป็นเทพบุตรที่เพิ่งหลุดออกมาจากภาพวาดสีน้ำมันในยุคกรีกโบราณอย่างไรอย่างนั้น

“ดึกแล้ว คุณมีธุระอะไร？”

เสียงของชายคนนั้นเย็นชามาก สายตาของเขาดูเหมือนกับกำลังมองคนแปลกหน้าคนหนึ่งอยู่

ความกล้าหาญที่เจียงซุ่ยได้รวบรวมไว้ เกือบจะหายไปในชั่วพริบตา

“จินเฉิน คุณจำได้ไหมว่าวันนี้เป็นวันอะไร？”

ยู่จินเฉินขมวดคิ้ว “มีอะไรก็พูดมาตรง ๆ ”

ความคาดหวังในแววตาของเจียงซุ่ยค่อย ๆ กลายเป็นความผิดหวัง แต่เธอก็ยังคงฝืนยิ้มเอาไว้

“วันนี้เป็นวันครบรอบงานแต่งงานสามปีของเรา ดูเหมือนว่าช่วงนี้คุณจะยุ่งมาก แต่ไม่เป็นไร ฉันเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ให้คุณ！”

ทันทีที่พูดจบ ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินออกมาจากด้านหลังของยู่จินเฉิน แล้วก็เดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ เขาอย่างเป็นธรรมชาติ แถมเธอยังยิ้มทักทายเจียงซุ่ยด้วย

“คุณเจียง ฉันชื่นชมคุณมานานแล้ว เมื่อก่อนฉันเคยได้ยินจินเฉินพูดถึงคุณอยู่บ้าง นี่เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่เราได้พบกัน”

ผู้หญิงคนนั้นดูสวย และใสซื่อ คำพูดคำจาของเธอช่างอ่อนโยน และนุ่มนวล ดวงตาคู่นั้นของเธอราวกับว่ามันสามารถสื่อสารได้ ทำให้คนที่เห็นอดจะรู้สึกเอ็นดูเธอไม่ได้

แต่ทว่าร่างกายของเจียงซุ่ยกลับเริ่มทำงานผิดปกติ มือและเท้าของเธอเย็นและชาไปหมด เธอยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ไม่ได้ขยับเขยื้อนใด ๆ

“เสิ่นเมิ่งหนิง ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้？”

แม้ว่าพวกเธอจะไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน แต่การมีอยู่ของผู้หญิงคนนี้มันเป็นเสมือนเมฆดำที่คอยปกคลุมการแต่งงานของเธอมาตลอด

ในบ้านหลังนี้มีร่องรอยที่เสิ่นเมิ่งหนิงทิ้งเอาไว้ในทุก ๆ ที่ ทุกคนในตระกูลยู่เตือนเธอว่า เสิ่นเมิ่งหนิงต่างหากคือผู้หญิงในใจของยู่จินเฉิน ส่วนเธอเป็นเพียงแค่เครื่องประดับที่ยู่จินเฉินเลือกจะแต่งงานด้วยเท่านั้น

เมื่อเห็นชุดเซ็กซี่ของเจียงซุ่ย เสิ่นเมิ่งหนิงก็ลดสายตาลงอย่างละอายใจ

“จินเฉิน ฉันมารบกวนพวกคุณรึเปล่า？”

เจียงซุ่ยออกโรงปกป้องตัวเอง เธอพูดขึ้นมาเสียงแข็งว่า “ใช่ หรือว่าคุณดูไม่ออกเหรอ？”

ใบหน้าของเสิ่นเมิ่งหนิงซีดลงทันที “ฉันขอโทษนะคะ คุณเจียง คุณอย่าโกรธเลยนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

เธอพูด และเตรียมจะจากไปทันที ยู่จินเฉินขมวดคิ้ว และมองไปที่เจียงซุ่ย

“เมิ่งหนิงเป็นแขกนะ เจียงซุ่ย ช่วยสำรวมท่าทีของตัวเองด้วย”

เจียงซุ่ยที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างโดดเดี่ยว ใจเธอจมดิ่งลงไปเรื่อย ๆ เธอรู้สึกอับอายราวกับถูกเปลื้องผ้าออกหมด

ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา แต่การแต่งงานมาสามปี เธอไม่ได้รับเกียรติใด ๆ จากตระกูลยู่ และยู่จินเฉินเลย

ยู่จินเฉินยุ่งอยู่กับงานตลอด ไม่ค่อยได้กลับบ้าน หรือต่อให้กลับมา เขาก็นอนแยกห้องกับเธอมาโดยตลอด

ตอนนี้เธอยังมาเห็นผู้หญิงคนอื่นอยู่ในห้องของเขาอีก แล้วก็ยังบอกไม่ให้เธอโกรธ นี่มันอะไรกัน？

ในช่วงสามปีที่ผ่านมา ความทุ่มเททั้งหมดของเธอ ความอดกลั้นทั้งหมดของเธอ และความคาดหวังทั้งหมดของเธอ เวลานี้มันกลับกลายเป็นเพียงเรื่องตลกเรื่องหนึ่งเท่านั้น

เจียงซุ่ยจ้องมองไปที่ยู่จินเฉินด้วยความสิ้นหวัง “แล้วฉันล่ะ？”

ความอดทนของยู่จินเฉินค่อย ๆ หมดลงเรื่อย ๆ “หยุดสร้างปัญหาได้แล้ว เมิ่งหนิงต้องพักผ่อน คุณต้องการเงิน หรือของขวัญล่ะ เดี๋ยวผมจะชดเชยให้”

เธอมองไปที่เสิ่นเมิ่งหนิง เห็นอีกฝ่ายมองเธออย่างได้ใจ ความอดทนที่เจียงซุ่ยพยายามฝืนกลั้นไว้ สุดท้ายก็ระเบิดออกมา

“ยู่จินเฉิน คุณเข้าใจบ้างไหมว่าสิ่งที่ฉันต้องการมาตลอดมันไม่ใช่เงิน！”

หลังจากพูดจบ เจียงซุ่ยก็หันหลังกลับ และจากไปด้วยความผิดหวัง

ยู่จินเฉินมองเธอที่เดินจากไปด้วยความหงุดหงิด แล้วเอานิ้วนวดที่หว่างคิ้ว

“วันนี้เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย？”

เสิ่นเมิ่งหนิงกะพริบตาปริบ ๆ แล้วเธอก็พูดขึ้นมาเบา ๆ ว่า “เธอต้องโกรธฉันแน่ ๆ จินเฉิน ฉันอยากไปขอโทษคุณเจียง”

........

เมื่อเจียงซุ่ยกลับมาที่ห้อง เธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ตั้งใจเตรียมมาอย่างเศร้าใจ จากนั้นก็เอนหลังลงบนเตียงด้วยความรู้สึกที่มันชาไปหมด

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

แล้วแสงจาง ๆ ในดวงตาของเจียงซุ่ยเป็นประกายขึ้นมา

หรือว่ายู่จินเฉินจะมาหาเธอ？

เจียงซุ่ยจึงรีบกระโดดลงจากเตียง แล้วก็ไปเปิดประตูทันที แต่แล้วเธอกลับเห็นเพียงใบหน้าเจ้าเล่ห์ของเสิ่นเมิ่งหนิงแทน ทันใดนั้นแสงในดวงตาของเธอก็ดับลง

“คุณมาทำอะไรที่นี่？”

เสิ่นเมิ่งหนิงพูดเข้าประเด็นทันที “คุณเจียง ฉันคิดว่าคุณควรจะรู้ดีอยู่แล้วนะ แม้ว่าคุณกับจินเฉินจะแต่งงานกันมาสามปีแล้ว แต่ในใจของเขาก็ยังมีแค่ฉันเท่านั้น ก่อนหน้านี้ฉันต้องไปรับการรักษาตัวที่ต่างประเทศ ด้วยกลัวว่าเวลาของฉันจะหมดลง ฉันจึงยอมปล่อยมือ และปล่อยให้คนที่ฉันรักไปแต่งงานกับคุณ แต่ตอนนี้อาการป่วยของฉันหายแล้ว ฉันหวังว่าคุณจะช่วยเรา โดยการหย่ากับจินเฉินซะ”

เจียงซุ่ยรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจเป็นอย่างมาก แต่ด้วยความหยิ่งในศักดิ์ศรีของเธอ เธอจึงไม่มีทางยอมให้ตัวเองขายหน้าเด็ดขาด

“คุณก็เป็นแค่เมียน้อย แต่จะมาขอให้คนเป็นภรรยาช่วยเนี่ยนะ？ คุณไม่คิดว่ามันจะน่าตลกไปหน่อยเหรอ！”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเสิ่นเมิ่งหนิงหายไปในทันที “เจียงซุ่ย ช่วยระวังคำพูดของเธอด้วย ฉันไม่ใช่เมียน้อยสักหน่อย เรืองของความรู้สึก คนที่ไม่ถูกรักต่างหากถึงเรียกว่าเมียน้อย！”

เจียงซุ่ยแสยะยิ้มออกมา “ตราบใดที่ฉันยังไม่หย่า ฉันก็ยังถือว่าเป็นภรรยาของยู่จินเฉินอยู่ ซึ่งก็หมายความว่าคุณเป็นเมียน้อย”

คำพูดเหล่านี้ทิ่มแทงหัวใจของเสิ่นเมิ่งหนิงเป็นอย่างมาก เธอจึงแสดงใบหน้าที่เกรี้ยวกราดออกมา

“อย่าชะล่าใจนักเลย เรามาเดิมพันกันไหมล่ะว่า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับฉัน เธอคิดว่าจินเฉินจะปล่อยเธอไปไหม？”

จู่ ๆ ลางสังหรณ์ไม่ดีก็ปรากฏขึ้นในใจของเจียงซุ่ยทันที

“เสิ่นเมิ่งหนิง เธอจะทำอะไร？”

วินาทีต่อมา เสิ่นเมิ่งหนิงก็รีบปรี่เข้าไปหาเจียงซุ่ย แล้วก็ออกแรงลากเจียงซุ่ยไปที่บันได

เจียงซุ่ยที่ไม่ทันตั้งตัว เธอถูกเสิ่นเมิ่งหนิงจับตัวไว้แน่น จนเธอไม่สามารถดิ้นได้

“จินเฉิน ช่วยด้วย！ เจียงซุ่ยจะฆ่าฉัน！”

เสิ่นเมิ่งหนิงตะโกนออกมาพลางกอดเจียงซุ่ยเอาไว้แน่น แล้วเธอก็ตกลงไปข้างล่างทันที เจียงซุ่ยที่หลบไม่ทัน เธอถูกคว้าแขนไว้จึงตกลงไปพร้อมกัน

“ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง！”

หลังจากกลิ้งไปนับครั้งไม่ถ้วน เจียงซุ่ยก็ล้มลงไปกระแทกกับพื้นขึ้นสุดท้ายอย่างแรง

ศีรษะของเธอแตกจากการกระแทกอย่างต่อเนื่อง ทำให้มีเลือดไหลออกมา

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงจากทั่วทั้งร่างกายของเธอทำให้ภาพตรงหน้าของเธอกลายเป็นสีดำไปหมด จากนั้นสติของเธอก็เริ่มเบลอขึ้นเรื่อย ๆ

ก่อนที่จะหมดสติไป เจียงซุ่ยเห็นยู่จินเฉินวิ่งลงมา เขาก้าวข้ามเธอไปอย่างไม่ใยดี แล้วอุ้มเสิ่นเมิ่งหนิงขึ้น จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปข้างนอกอย่างร้อนใจ ปล่อยให้เธอนอนจมอยู่ในกองเลือดเช่นนั้น......