ปราณ ปรารถนา

โรงพยาบาลA

ตุ๊บ!!

“อุ๊ยหนู! เจ็บไหมครับ”

ช่วงบ่ายวันหนึ่งที่แสนธรรมดา ณ โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง สถานที่ที่เต็มไปด้วยคณาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญในสาขาต่างๆ มากมาย

เด็กชายตัวเล็กวัยกำลังหัดพูด หัดเดิน

เขาเดินเตาะแตะไปตามประสาเด็กจนชนหญิงสาวคนหนึ่งโดยมิตั้งใจ

โนว...

“หึม!? ว่าอะไรนะครับ” สำเนียงและคำตอบแปลกๆ ที่หญิงสาวคนนั้นได้ฟังและไม่เข้าใจ เธอจึงย่อตัวนั่งลงมาใกล้ๆ พร้อมประคองเด็กชายตัวน้อยยืนขึ้น

“คนเก่ง! ไม่เป็นอะไรนะครับ”

“แอมโอเค้!!” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วพร้อมรอยยิ้มไร้เดียงสา เป็นภาพที่แสนน่ารักจนคนได้รับและคนที่อยู่ใกล้ๆ ยิ้มตามกับภาพที่เห็น

“น่ารักจัง...ลูกใครเนี้ย!!”

“ปพน! ต๊าย! ปพนมานี้ลูก” หญิงสาวอายุราวๆ เบญจเพสร้องลั่นเมื่อเธอมองหาเด็กชายวัยขวบเศษๆ กำลังน่ารักเดินไปไกลจากตัวมาก

เธอคิดว่าเด็กชายตัวน้อยล้มหน้าคะมำและตอนนี้คงกำลังเบ้ปากอยากร้องไห้แน่ๆ

“ปพน! เจ็บไหมครับเนี้ย”

“พนโอเค”

“You Okay!?”

“เยสสส” เด็กชายตัวน้อยตอบเสียงใสแจ๋ว

สำเนียงแม้จะไม่ได้ดูฝรั่งจ๋าเท่าไร และหน้าตากับสีผมก็ไม่ได้ออกไปทางลูกครึ่งด้วยซ้ำ แต่หนูน้อยปพนที่หญิงสาวร้องถาม ก็ถนัดโต้ตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษแม้จะฟังไทย(พอ)รู้เรื่องบ้างเล็กน้อย

“นี้ใช่....” หญิงสาวร้องถามผู้ปกครองของเด็กน้อย

“สวัสดีค่ะพี่พิม”

“เออ...หนูชื่อนินิวคะ!”

“เพื่อนยัยนิลใช่ไหม ถึงว่ารู้สึกคุ้นหน้า”

“แหะๆ ใช่ค่าา” คนอ่อนวัยกว่ายกมือขึ้นไหว้

พิมสุดาในตอนนี้เธอก็ยังคงดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลแห่งนี้เช่นเดิม

เวลาสองปีเปลี่ยนแปลงอะไรๆ ได้เยอะแยะ

“แล้วนี่...ลูกเหรอ” พิมสุดาหันมองเด็กชายตัวเล็กที่นินิวอุ้มไว้

หนูน้อยคนนี้นี่เองแหละที่เดินไปชนกับพิมสุดาจนล้ม ขณะที่คนเป็นป้ากำลังรอรับยาแก้ภูมิแพ้และตั้งใจฟังคุณเภสัชกรว่าแต่ละตัวต้องทานยังไงบ้างจนลืมสนใจหลานชายเข้าให้

“คะ!...ลูก!!!” นินิวทำหน้าเลิ่กลั่ก เธอไม่คาดคิดว่าต้องมาตอบคำถามใคร โดยเฉพาะพิมสุดา

ได้ข่าวอยู่ว่าขึ้นเป็นผู้อำนวยการ แต่ไม่นึกว่าจะมาเจอกันวันนี้ ตรงนี้

“ป้า!”

“ห้ะ!?” สองสาวหันมองตามเสียงที่มา

เด็กน้อยมองสองสาวแล้วพูดคำว่า “ป้า” ฟังดูเจ็บ แต่มันเรื่องจริง

“ป้า! หม่ามี้!”

“โอเคๆ! เดี๋ยวหม่ามี้พาไปหม่ำๆ ไอติมเนาะ”

...

“ไปก่อนนะคะพี่พิม สวัสดีค่ะ”

“อืม! สวัสดี”

...

“สวัสดีนะครับปพน! หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ” พิมสุดหาลูบศีรษะกลมมีผมดกดำด้วยความเอ็นดู ไม่รู้ทำไมรู้สึกถูกชะตากับเด็กปพนนี้ตั้งแต่แรกเจอ

“กู๊ดบาย” เด็กน้อยยกมือไหว้พร้อมพูดลา

รอยยิ้มไร้เดียงสาส่งยิ้มให้คนแก่กว่าและใครจะรู้ว่าเสน่หาของเด็กชายนี้จะยึดหัวใจพิมสุดาไปครอง

18.00 น.

“แก! ฉันนี้หัวใจเกือบจะวายตาย”

(แล้วเขาสงสัยอะไรรึเปล่า)

“ฉันว่าไม่”

(นิว...!!)

“โอเคๆ ฉันขอโทษ”

(นิลก็ขอโทษ...นิลแค่กังวลมากเกินไปหน่อย ขอคุยกับปพนหน่อยนะ)

“แม่ฉันพาไปทำวัตรเย็น อีกสักพักก็เสร็จแล้ว”

(งั้นเดี๋ยวนิลโทรมาใหม่นะนิว ขอบคุณมากเลยนะ ขอบคุณคุณพ่อกับคุณแม่นิวด้วยที่เมตตาปพน)

“เออๆ! แกขอบคุณบ้านฉันมาเป็นล้านรอบแล้วยัยนิล ทำงานไปเถอะไม่ต้องห่วงทางนี้นะ”

(โอเค)

“โอเค”

การสนทนาแบบเห็นหน้าจบลงโดยที่คนจากทางไกลก็ยังไม่ได้คุยกับเด็กน้อยสักคำ

นินิววางสายเสร็จแล้วเธอก็เตรียมยาและนมอุ่นๆ ให้เด็กชายทานก่อนเข้านอน

“ปพนครับ”

(หม่ามี้!)

“ห้ามซนแบบวันนี้อีกนะครับ”

(หม่ามี้! กู๊ดไนท์...)

“ง่วงแล้วเหรอลูก...กู๊ดไนท์นะครับ”

(หม่ามี้! กู๊ดไนท์....คิส)

...

(หม่ามี้คิส! กู๊ดไนท์คิส!)

เด็กน้อยเคยชินกับอ้อมกอดและจุมพิตจากคนเป็นแม่ทุกค่ำคืน และคืนนี้ก็ไม่มีแม่ของเขาเหมือนอย่างที่เคย หนูน้อยปพนจึงออกลูกงอแงให้คนเป็นแม่ร้อนรุ่มใจ

คนไกลเห็นลูกชายงอแงผ่านเครื่องสื่อสารแล้วน้ำตาจะไหล แต่เพราะเธอมีภาระหน้าที่ที่ต้องผิดชอบจึงจำต้องเอาลูกมาฝากเพื่อนอย่างช่วยไม่ได้

“หม่ามี้ขอโทษนะครับ คืนนี้ให้ป้านิวคิสนะ”

(คิสมี....หม่ามี้)

คนเป็นแม่จึงต้องเข้มแข็งให้ได้แม้ใจจะขาดอยู่รอมร่อ

💋

“กู๊ดไนท์นะครับคนดีของหม่ามี้”

ความอ่อนเพลียจากการเล่นซนมาทั้งวัน ในที่สุดคนทางไกลก็สามารถเอาลูกหลับได้ผ่านเครื่องมือสื่อสารที่ใช้สนทนากับลูกชาย

เด็กน้อยหลับสนิทลงได้ในทันทีและเธอก็ภาวนาขอให้ยอดดวงใจของเธอคนนี้ฝันดีตลอดคืน...