สิงโตมันไม่มีฤดูผสมพันธ์ุที่แน่นอนหรอกนะ เพราะฉะนั้นมันจึงสามารถผสมพันธ์ุได้ทุกที่ทุกเวลา เจ้าแน่ใจไหมเซียร่าว่าร่างกายเล็กๆของเจ้าจะรับความต้องการของข้าไหว?
สิงโตมันไม่มีฤดูผสมพันธ์ุที่แน่นอนหรอกนะ เพราะฉะนั้นมันจึงสามารถผสมพันธ์ุได้ทุกที่ทุกเวลา เจ้าแน่ใจไหมเซียร่าว่าร่างกายเล็กๆของเจ้าจะรับความต้องการของข้าไหว?
"ใบหน้าที่งดงามจะต้องเชิดขึ้นมาเสมอ และรอยยิ้มที่มุมปากจะต้องพอดิบพอดี ไม่มากหรือว่าน้อยจนเกินไป อย่าลืมว่าเลดี้จะต้องนั่งในตำแหน่งพระชายาองค์รัชทายาทนะคะ ตำแหน่งที่สตรีทั่วทั้งจักรวรรดิต่างก็ใฝ่ฝันถึงทั้งนั้น การประพฤติตัวให้มีมารยาทที่ชนชั้นสูงพึงมีถือว่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะสำคัญมากทีเดียว"
รอยยิ้มจางๆปรากฏอยู่บนใบหน้าที่แสนงดงามประหนึ่งภาพวาดของเซียร่า แลนด์ เธอคือทายาทเพียงผู้เดียวของตระกูลแลนด์ผู้กล้าหาญ วีรบุรุษสงครามที่กอบกู้จักรวรรดิคิงส์ตันให้กลับมาอยู่ในมือขององค์จักรพรรดิอีกครั้ง และด้วยความดีความชอบที่ใหญ่หลวงนี้องค์จักรพรรดิจึงพระราชทานสัญญาหมั้นหมายให้แก่องค์รัชทายาทและบุตรีของตระกูลแลนด์
ถึงเซียร่าจะเป็นบุตรีที่เกิดจากตระกูลนักรบ แต่ทว่าเธอไม่เคยได้มีโอกาสจับดาบหรือว่าคุ้นเคยกับการต่อสู้เลยแม้แต่น้อย เซียร่าถูกท่านพ่อบังคับให้อยู่ที่คฤหาสน์เพื่อเรียนหนังสือและเรียนเรื่องมารยาท
"ถึงลูกจะมาจากตระกูลนักรบที่แสนต่ำต้อย แต่ทว่าลูกจะต้องเป็นเลดี้ชนชั้นสูงที่ทรงเกียรติ"
เซียร่ามิได้ทำให้ท่านพ่อผิดหวังเพราะว่าเธอร่ำเรียนมารยาทเรียนเรื่องการเมืองการปกครองไม่แพ้บุรุษที่เป็นชนชั้นสูงเลย เธอทำได้ดีดั่งที่ท่านพ่อคาดหวังเอาไว้
ทว่าเซียร่าที่งดงามและถึงพร้อมด้วยกิริยามารยาทที่งดงาม กลับไม่เป็นที่ต้องการขององค์รัชทายาท จริงอยู่ที่นางงดงามและจริงอยู่ที่นางจะเป็นประโยชน์แก่เขา
แต่ถึงอย่างนั้นองค์รัชทายาทมิอยากได้พระชายาที่ทั้งจืดชืดและไร้สีสันเช่นลูกสาวของนักรบที่เป็นเพียงสามัญชน มันทั้งน่าเบื่อหน่ายและน่าขยะแขยงจริงๆ เขาควรจะคู่ควรกับเลดี้ชนชั้นสูงที่เป็นลูกสาวของดยุคหรือว่าบุตรีของเคาน์สิ นี่พ่อนางยังไม่มียศอะไรเลยด้วยซ้ำแต่กลับจะมาแต่งงานกับเขา
เรื่องนั้นองค์รัชทายาทอาเดนไม่สามารถทำใจยินยอมรับได้จริงๆ
"ก็แค่กำจัดนางสิเพคะ แค่ลูกสาวทหารคนเดียว ต่อให้นางตายไปก็ไม่มีใครกล้าเคลือบแคลงเจตนาของพระองค์หรอก"
หรือต่อให้มีคนสงสัยจริงๆใครมันจะไปกล้าพูด ทุกคนจะต้องปิดปากเงียบสนิทอย่างแน่นอนหากว่าเขาลงมือกับเซียร่า ยัยบ้านนอกนั่น
"องค์รัชทายาทมีข่าวลือหนาหูเรื่องสตรีเลยล่ะ การต้องไปเป็นภรรยาคนแบบนั้นมันคือนรกที่รอคอยเทพธิดาอย่างเจ้าแน่นอนเซียร่า"
เซียร่าส่งยิ้มจางๆให้กับนาเดียภรรยาคนสวนที่คฤหาสน์ อันที่จริงเราคือเพื่อนกันเป็นเพื่อนมากกว่าที่จะเป็นเจ้านายหรือลูกน้อง
"แล้วข้าดูเหมือนคนที่มีทางเลือกอย่างนั้นหรือนาเดีย"
เธอถูกขังอยู่ในคฤหาสน์แลนด์ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้อายุสิบเก้าปีก็ยังคงถูกขังอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้ เซียร่าไม่เคยมีเพื่อนหรือว่าคนรัก เธออยู่ที่นี่เพื่อร่ำเรียนอย่างหนักตามที่ท่านพ่อสั่ง ส่วนท่านแม่จากไปตั้งแต่เธอยังเด็ก
การเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความเข้มงวดของท่านพ่อ สร้างความอึดอัดใจให้เซียร่าไม่น้อย เธอมิได้อยากไปเป็นพระชายาอะไรนั่นสักหน่อย เธออยากจะมีคนรัก อยากมีความรักที่แสนหวานเหมือนในนิยายที่เคยอ่าน
มีค่ำคืนที่แสนเร่าร้อนบนเตียงและ..มีลูกๆที่น่ารัก
ทว่าความฝันก็คือความฝันเพราะว่าในยามนี้เธอจะต้องเดินทางไปเผชิญความจริง วันนี้เป็นวันที่จะต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงในพระราชวังและวันนี้เป็นวันแรกที่จะเปิดตัวเธอในฐานะพระชายา..
หลังจากอยู่ในกรงที่ท่านพ่อสร้างเอาไว้จนถึงอายุสิบเก้า เธอก็จะต้องเดินทางไปติดอยู่ในกรงทองที่เรียกได้ว่ามันคือพระราชวัง กฎระเบียบมากมายพวกนั้นจะตรึงเธอเอาไว้จนแทบหายใจไม่ออก
"ชีวิตมันเป็นของเจ้าเซียร่า พระเจ้าสร้างเราขึ้นมาเพื่อให้มีสิทธิ์เลือกทางเดินของตัวเอง และเจ้าในยามนี้มิใช่เด็กน้อย เจ้าคือสตรีที่งดงามสะพรั่งและคือสตรีที่ถึงวัยออกเรือนแล้ว เจ้าจะยินยอมให้พ่อของเจ้าบงการชีวิตไปถึงไหนกัน?"
ในกระจกเงาสะท้อนใบหน้าที่ลังเลของเซียร่าอย่างชัดเจน เธอจ้องมองนาเดียด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวั่นใจ
"ข้าแค่เพิ่มทางเลือกให้เจ้า และแน่นอนหากในใจมันมีแต่ความหวาดกลัว เจ้าก็แค่เดินตามทางที่ปลอดภัยทางที่พ่อของเจ้าขีดเส้นเอาไว้ให้"
มีความลังเลอัดแน่นอยู่เต็มหัวใจของเธอ เซียร่าเข้าใจความหมายที่นาเดียจะสื่อ เพราะหากว่าเธอไม่หนีในวันนี้ จะไม่มีโอกาสให้เธอได้หนีไปอีกแล้วเพราะเมื่อเธอเปิดตัวพระชายา ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปทั้งหมด วันนี้เป็นวันสุดท้ายด้วยซ้ำที่เธอจะได้อยู่ที่นี่ แต่ท่านพ่อก็ยังไม่มาส่งเธอเลย
ท่านพ่อยังคงอยู่ที่ชายแดน คงคิดว่าการส่งเธอไปที่พระราชวังในฐานะพระราชาจะทำให้เธอมีความสุขมากๆงั้นสิ เซียร่าโบกมือลาเดียน่าและคนงานที่คฤหาสน์แลนด์ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินขึ้นรถม้าเพื่อเดินทางไปที่พระราชวัง เราอาจจะต้องเดินทางถึงสองวันเต็มๆด้วยระยะทางที่ห่างไกล องค์รัชทายาทผู้นั้น ใบหน้าที่เธอเห็นผ่านรูปวาดนั้นก็ดูไม่เลวแต่ด้วยนิสัยที่มักมากของเขา เซียร่าคิดว่าเธอไม่น่าจะทนเขาได้
ในมือกำถุงเหรียญทองและของสำคัญเอาไว้แน่น ต้องหนี..มีแต่จะต้องหนีตอนนี้เท่านั้น!
เธอปรายตามองไปที่ด้านนอกหน้าต่าง หากกระโดดไปตอนนี้แขนหรือว่าขาของเธออาจจะหักได้เพราะว่าเรากำลังเดินทางไปตามทางที่ลัดเลาะภูเขา แต่นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่เพราะว่าเธอจะได้เป็นอิสระ เธอจะได้ไปตามหาความรักที่สวยงามดั่งเทพนิยายที่เคยฟังก่อนนอน
เอาวะ เป็นไงเป็นกัน!
ขณะที่เซียร่าเปิดหน้าต่างรถม้าเพื่อจะปีนออกไป คนขับรถม้าก็ดึงเชือกเพื่อหยุดรถ เซียร่าที่ไม่ทันได้ตั้งตัวพุ่งออกมานอกหน้าต่างรถม้าในทันที เธอกลิ้งลงไปสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้นของหน้าผาที่สูงชัน..
"ปกป้องคุณหนู เราถูกโจมตี!"
.....
"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเจ้าหญิงที่แสนงดงามนามว่าเพเนลีน่า ความงดงามที่ทำให้อัศวินหนุ่มที่พบพานเพียงครั้งละทิ้งทั้งดาบและชุดเกราะเดินเข้ามาขอเจรจาสงบศึก.."
"ว้าว ความรักมันงดงามอย่างนั้นเลยเหรอคะแม่นม"
"ใช่แล้วค่ะคุณหนูเพราะว่าความรักนั้นมีพลังวิเศษ ที่สามารถทำให้หัวใจของเราเต้นแรง เพียงสบตาก็สามารถทำให้เราตกอยู่ในห้วงแห่งความหลงใหลที่ไม่มีวันจบสิ้น"
ข้าเองก็อยากจะมีช่วงเวลานั้นเหมือนกันค่ะแม่นม ข้าอยากจะมีความรักที่เพียงสบตาหัวใจก็พองโตขึ้นมา..
"บอกข้าทีว่าเจ้ายังไม่ตายใช่ไหม?"
เซียร่าคิดว่าร่างกายของเธอมันขยับไม่ได้เลย มันชาไปหมด และพอมองดูตามแขนและขาก็พบว่ามีผ้าและใบไม้พันเอาไว้หนาๆจนมันกลายเป็นว่าตัวเธอถูกห่อหุ้มด้วยใบไม้ ส่วนชุดที่ใส่มาก็ถูกกิ่งไม้เกี่ยวขาดไปหมด
ทว่านั่นไม่ใช่สาระสำคัญ ไม่ใช่เลย..ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะมีแค่ผ้าบางๆที่ปิดตรงส่วนนั้นเอาไว้แต่มันมีสิ่งที่สำคัญมากกว่านั้นก็คือหัวใจของเธอมันกำลังเต้นแรง
เพียงสบตาก็ทำให้หัวใจเต้นแรงแล้ว ข้าพบแล้วค่ะแม่นม คนรักของข้า!
ฉันจะเปลี่ยนโชคชะตาของตัวเอง จากเดิมที่ต้องตายในตอนจบ โอฟีเลียคนนี้จะร่ำรวยที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้ให้ดู..ว่าแต่ท่านแม่คะ นั่นท่านพาตัวร้ายเข้ามาในบ้านของเราทำไมกัน?
จะมีอะไรซวยมากไปกว่าการเข้ามาอยู่ในเกมนักสืบแล้วบทบาทที่ได้รับคือฆาตกร ฉันจะต้องตีเนียนว่าไม่ได้ทำ แถมยังต้องตามหาพันธมิตรที่พร้อมจะยืนยันว่าฉันคือผู้บริสุทธิ์อีกต่างหาก
ความลับเดียวของพนักงานอย่างฉัน คือฉันเป็นนักเขียนนิยายอีโรติก ฉันสามารถปกปิดความลับนี้มาได้ตลอดจนฉันมารู้ว่าเจ้านายเป็นแฟนตัวยงของนิยายฉัน!!
ทารีน่าคือตัวร้ายในนิยายเรื่องนี้ ก่อนที่จะเข้ามาอยู่ในร่างของตัวร้าย เมนของเธอคือไคล์ เขาชอบนางเอกและพยายามฆ่าทารีน่าครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อปกป้องนางเอก นี่ชีวิตของเธอจะต้องถูกเมนตัวเองฆ่าเหรอวะเนี่ย
ในระยะเวลาสองปีที่แต่งงานกัน เนี่ยเหยียนเซินจู่ๆ ก็เสนอขอหย่า เขาพูดว่า "เธอกลับมาแล้ว เราหย่ากันเถอะ คุณอยากได้อะไรบอกมาได้เลย" ชีวิตการแต่งงานสองปีสู้อีกคนที่หันหลังกลับมาไม่ได้ ตามอย่างที่คนเขาว่ากัน "คนรักเก่าแค่ร้องไห้สักหน่อย คนรักปัจจุบันก็ย่อมแพ้แน่นอน" เหยียนซีไม่ได้โวยวายอะไร เลือกที่จะตอบตกลงและเสนอเงื่อนไขว่า "ฉันต้องการรถซูเปอร์คาร์ที่แพงที่สุดของคุณ" "ได้" "วิลล่าสุดหรูชานเมือง" "ตกลง" "กำไรหลายพันล้านที่หามาในช่วงสองปีนี้ แบ่งคนละครึ่ง" "อะไรนะ"
ลู่หมิงเยว่ถูกแฟนนอกใจ และยังโดนดูถูกว่าเธอแค่ดีแต่หน้าตา ด้วยความโกรธ ลู่หมิงเยว่ใช้เสน่ห์ของเธอไปมีความสัมพันธ์กับเยี่ยนเฉิงจือประธานบริษัท แต่เธอกล้าทำแต่ไม่กล้ายอมรับ หลังจากเสร็จธุระนั้นเธอก็หนีไปเงียบๆ และยังเข้าใจผิดว่าคนในคืนนั้นคือเพลย์บอย เสิ่นเว่ยตง ทำให้เยี่ยนเฉิงจือเข้าใจผิดว่าเธอชอบคนอื่น เขาเลยแอบอิจฉาและหึงหวงอยู่เงียบๆ มานาน
หลังจากที่แต่งงานเข้ามาในตระกูลมู่ หลินซีได้ทำหน้าที่เป็นคุณนายมู่ที่ยอมอดทนกับทุกอย่างโดยไม่ปริปากเป็นเวลาสามปี เธอรักมู่จิ่วเซียว จึงยอมอดทนดูแลเขาอย่างเต็มใจ แม้ว่าเขาจะมีคนอื่นอยู่ข้างนอกก็ตามแต่เขากลับไม่เคยเห็นค่าของเธอ เหยียบย่ำความรักของเธอให้แหลกสลาย และถึงขั้นปล่อยให้น้องสาวของเขามอมเหล้าเธอแล้วส่งไปยังเตียงของลูกค้า หลินซีนั้นถึงเพิ่งจะตาสว่างเมื่อรู้ว่าความรักที่มีมานานนั้นช่างน่าขันและน่าเศร้าในใจของเขา เธอไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เข้ามาเกาะเขา เธอจึงทิ้งข้อตกลงการหย่าไว้แล้วจากไปโดยไม่ลังเล มู่จิ่วเซียวมองดูเธอประสบความสำเร็จ กลายเป็นดวงดาวที่ส่องแสงในสายตาของผู้คนเมื่อได้เจอกันอีกครั้ง เธอเต็มไปด้วยความมั่นใจและสงบเสงี่ยม โดยมีผู้ชายที่มีฐานะสูงส่งอยู่เคียงข้าง มู่จิ่วเซียวมองดูใบหน้าของคู่แข่งหัวใจที่ดูคล้ายกับของเขามาก จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าในสายตาเธอ เขาเป็นเพียงตัวแทนของคนอื่นในมุมแห่งหนึ่ง เขาขวางทางเธอไว้ “หลินซี คุณเล่นตลกกับผมใช่ไหม”
เมื่อยมทูตหน้าใหม่ดึงวิญญาณมาผิดดวง เพื่อรักษาไว้ซึ่งสมดุลของโลกวิญญาณ หลินลู่ฉีผู้มีปราณมงคลในยุคปัจจุบัน จึงถูกส่งไปยังต่างโลก สวมร่างเด็กน้อยวัยสามขวบ ที่เพิ่งถูกงูกัดตายด้านหลังอารามเต๋า เจ้าอาวาสไม่อาจยอมรับวิญญาณสวมร่างได้ แต่เมื่อขับไล่วิญญาณร้ายออกจากร่างกายไม่ได้ จึงจำเป็นต้องขับไล่คน ออกจากอารามแทน ++++ "อนิจจาวาสนาเด็กน้อยได้ดับสิ้นลงแล้ว จี้คงเตรียมพิธีสวดส่งวิญญาณให้นางเถอะ" นักพรตเฒ่าสั่งการลูกศิษย์ตัวน้อย หันหลังหมายจะเดินกลับไปยังที่พักของตน "ขอรับท่านอาจารย์" จี้คงขานรับคำสั่ง หันไปเตรียมสิ่งของสำหรับทำพิธีสวดส่งวิญญาณผู้ตาย ทว่าผ่านไปเพียงอึดใจเดียว "อ๊ากกก ! มีผี !" เสียงกรีดร้องดังลั่น ร่างเล็ก ๆ ของเขาวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังผู้เป็นอาจารย์ "จี้คงมีอะไร" "นะนางลืมตาขอรับท่านอาจารย์" เด็กน้อยชี้นิ้วสั่น ๆ ไปที่ศพบนพื้น "ว่าอย่างไรนะ" นักพรตเฒ่ารีบตรงไปคุกเข่าอยู่ด้านข้างศพ เห็นเปลือกตาของนางขยับไปมา ก่อนจะปรือลืมขึ้นอย่างลำบากยากเย็น "นี่มัน...เป็นไปไม่ได้" รีบคว้าข้อมือของเด็กน้อยมาจับชีพจรดู ดวงตาของนักพรตเฒ่ามืดมนลงในทันที แตะนิ้วทำนายชะตา นี่มันคือการสลับร่างเปลี่ยนวิญญาณ ดึงตัวลูกศิษย์ถอยหลังไปสามก้าว "ผีร้ายตนไหนกล้ามาสวมร่างคนตาย จงออกไปเสีย !" ผีร้ายที่ว่ากำลังมึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า จำได้ว่าเธอกำลังขับรถกลับบ้าน ใช่แล้ว เกิดอุบัติเหตุขึ้น มีรถบรรทุกเสียหลัก พุ่งมาชนรถของเธอ จากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบไป ท่าทางเหม่อลอยไร้สติของนางทำนักพรตเฒ่าหวาดระแวงในทันที เตรียมหยิบยันต์ป้องกันภูตผีออกมา ขณะที่เด็กน้อยยกฝ่ามือของตัวเองขึ้นเพ่งมองอย่างประหลาดใจ ดวงตาคู่กลมน้อยกลอกกลิ้งไปมาอย่างสับสน นิ้วมือสั้น ๆ นี่มันอะไร ขยับปลายเท้าเข้าหากัน ขาก็สั้น พลิกฝ่ามือตัวเองไปมา สีหน้าคล้ายคนอยากร้องไห้ นี่มันโลกถล่มใส่หัวของเธอหรืออย่างไรกัน เปรี๊ยะ ! ยันต์ขับไล่ภูตผีถูกปาใส่นางสุดแรง ก่อนที่มันจะปลิวร่อนลงไปกองอยู่บนพื้น ยันต์ไม่เกิดการเผาไหม้ ผีร้ายยังคงอยู่ในร่างกายของเด็กน้อย "เจ้า ๆ ๆ ออกไปจากร่างของนางเดี๋ยวนี้ !" นักพรตเฒ่าชี้นิ้วพร้อมดึงยันต์สายฟ้าฟาดออกมาอีกแผ่น นี่นับเป็นยันต์ที่ทรงพลังที่สุดของเขาแล้ว รีบปาใส่เด็กน้อยสุดแรง เปรี๊ยะ ! ทว่าไร้ผลอยู่ดี... ตาเฒ่านี่เล่นตลกอะไรกัน... [นิยาย3เล่มจบ 252ตอน]
เซี่ยถิงถิง ย้อนเวลากลับมาในวันที่แฟนหนุ่มได้บอกเลิกกับเธอ เด็กสาวที่มากความสามารถจากหมู่บ้านเชิงเขาเล็กๆ ครอบครัวของเธอเป็นเกษตรกรมา 13 ชั่วอายุคน เซี่ยถิงถิงถือว่าเป็นปัญญาชนคนแรกของหมู่บ้าน ตลอดเวลาเด็กสาวที่หน้าตาสะสวยและเรียนดีผู้นี้ เป็นคนที่เชื่อฟังคำสั่งสอนของครอบครัวและค่อนข้างจะหัวโบราณอยู่บ้าง นี่จึงเป็นสาเหตุให้แฟนหนุ่มของเธอมีอันต้องเลิกรากันไปเพราะถิงถิงไม่เคยหลับนอนกับเขา นั่นถือว่าเป็นการหมื่นเกียรติของตัวเธอเอง แต่สาเหตุที่แท้จริงแล้วแฟนหนุ่มของเธอเพียงต้องการเกาะกิ่งไม้สูงเพื่อความก้าวหน้าเพียงเท่านั้น เพียงเพราะถิงถิงมาจากครอบครัวชาวนาในชนบทไม่มีแรงสนับสนุนเขาให้ปีนป่ายขึ้นไปอยู่บนกิ่งไม้สูงได้ตามที่เขาต้องการ เขาจึงต้องหันหลังให้กับถิงถิงเพื่อไปเกาะขาลูกสาวนายทหารยศใหญ่ที่มีฐานะร่ำรวยและพร้อมสนับสนุนเขาในสิ่งที่เขาต้องการ ถิงถิงเองถึงแม้จะเสียใจมาก แต่สำหรับเธอแล้ว ชาวนาแล้วอย่างไร ชาวนาก็ถือว่ามีเกียรติ คุณรังเกียจชาวนาก็อย่ากินข้าวที่ชาวนาปลูกก็แล้วกัน ในเวลาชั่วข้ามคืนจากความรักที่เธอมีให้แฟนหนุ่มแต่ตอนนี้เธอมีเพียงความรังเกียจและเสียใจที่มองคนผิดไปเท่านั้น ถิงถิงตัดสินใจลาออกจากงานและเก็บกระเป๋ากลับบ้านเกิด เธอจะพลิกภูเขาแห้งแล้งที่บ้านเกิดให้เป็นแหล่งอาหาร อันอุดมสมบูรณ์ เธอจะทำให้คนที่ดูถูกเธอได้เห็นว่า เกษตรกรนั้นหาได้ต่ำต้อยไม่ เธอจะต้องร่ำรวยเพราะอาชีพของเธอให้ได้ในสักวันและจะตอกหน้าคนพวกนั้นคืนให้สาสม แต่ที่น่าอับอายที่สุดไม่ใช่ถูกแฟนหนุ่มบอกเลิกในที่สาธารณะ แต่เป็นเธอที่เดินเหยียบเปลือกกล้วยแล้วลื่นล้มหัวฟาดต่างหาก เพราะความโมโหทำให้ไม่ทันได้มองทาง นี่ถือว่าตายด้วยความอับอายและคับแค้นใจมากที่สุด ขอบคุณพระเจ้าที่ให้โอกาสเธอได้กลับมา
ในการแต่งงานที่ทำข้อตกลงไว้ เจียงหว่านเป็นฝ่ายที่มีใจให้อีกฝ่ายก่อน แต่ตอนที่เธอต้องการเผยเสี้ยนมากที่สุด เขากลับอยู่เคียงข้างคนรักในใจของเขา ในท้ายที่สุด เจียงหว่านก็ตัดสินใจหย่า และเริ่มต้นชีวิตใหม่ เมื่อเผยเสี้ยนรู้สึกตัวขึ้นมา เธอก็จากไปแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับคู่แข่งที่เข้าคิวเพื่อรับป้ายหมายเลข เผยเสี้ยนหยิบเงินร้อยล้านออกมาและพูดว่า "หว่านหว่าน คู่รักก็ต้องเป็นคู่เดิมเราแต่งงานใหม่อีกครั้งได้ไหม"
© 2018-now MeghaBook
บนสุด
GOOGLE PLAY