ภาพตัดไปพร้อมกับการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของลูกสาวอดีตนักธุรกิจชื่อดังที่โดนวิสามัญในระหว่างหลบหนีการจับกุมจากคดีค้ามนุษย์และอาวุธเถื่อน
เรือนร่างงามหลับไหลอยู่ในห้องพักผู้ป่วยของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งใบหน้าซีดเซียวแลไร้เลือดฝาดหลังผ่านการผ่าตัดครั้งใหญ่ในชีวิตโดยบุคคลที่อยู่เบื้องหลังเป็นผู้กระทำให้สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นกับเธออย่างตั้งใจ
“คุณหมอช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับสุดยอดด้วยนะครับอย่าให้มีใครสืบสาวราวเรื่องของผู้หญิงคนนี้ได้เด็ดขาดมันเป็นงานสำคัญของทางราชการหากเธอตื่นขึ้นมาแล้วมีอาการคลุ้มคลั่งคุณหมอจัดการตามวิธีของคุณหมอได้เลย”
ใบหน้าหล่อคมเข้มราวเทพบุตรกรีกกล่าวกับคุณหมอด้วยท่าทีที่เงียบขรึมแววตาไร้ซึ่งความปราณีใดๆทั้งสิ้นเขายืนมองร่างที่นอนไร้สติอยู่บนเตียงอย่างไม่แยแสก่อนจะกล่าวประโยคต่อไปกับแพทย์ผู้เป็นเจ้าของผู้ทำการผ่าตัดแปลงโฉมให้คนไข้รายนี้
“หลังจากเธอหายดีแล้วผมจะแจ้งวันมารับตัวเธอกับคุณหมอนะครับ”
“ครับด้วยจรรยาบรรณของแพทย์เราจะไม่เปิดเผยความลับใดๆของคนไข้อย่างแน่นอน”
ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับแล้วเดินออกไปจากห้องพักฟื้นโดยไม่หันมามองร่างงามนั้นแม้แต่ปลายหางตา ทันทีที่ประตูห้องพักวีไอพีถูกปิดลงหมอหนุ่มวัยกลางคนก็ได้ฉีดยานอนหลับให้หญิงสาวหลับต่อไปอีกสักพักเปลือกตาสีอ่อนหนักอึ้งค่อยๆหรี่ดวงตามองแสงไฟที่กระทบผ่านเข้ามา หญิงสาวพยายามกระพริบตาถี่ๆเพื่อลืมตามองรอบๆห้องที่เธอนอนอยู่หากแต่ฤทธิ์ยานอนหลับยังไม่สลายหายไปเสียทั้งหมดเมื่อปรับสภาพสายตาให้รับแสงภายในห้องได้แล้วเธอจึงค่อยๆหยัดร่างกายขึ้นมานั่งพิงหลังกับหัวเตียงแล้วมองดูสภาพแวดล้อมภายในห้องอีกครั้ง
“นี่เราอยู่ที่ไหนกันทำไมมันปวดหัวและหมดเรี่ยวแรงได้ขนาดนี้” หญิงสาวๆค่อยๆนึกภาพจำครั้งสุดท้ายของตัวเอง
“มึงปล่อยเมียกูมาแล้วกูจะปล่อยน้องมึงไป”
“พี่เมฆพี่ทำแบบนี้ทำไมนี่พี่จะยิงญ่าเหรอ”
“ขอโทษนะธัญญ่าแต่พี่ต้องเลือกเมียพี่”
คำตอบของเมฆิทร์ทำธัญญ่าหัวใจแตกสลายเธอทิ้งพ่อที่รักเธอที่สุดเพื่อมาตามเมฆินทร์แต่สิ่งที่ได้ตอบแทนกลับเป็นปลายกระบอกปืนจากเขา
“ไอ้เมฆมึงปล่อยน้องกูเดี๋ยวนี้ไม่งั้นกูจะฆ่าเมียมึงซะ!”
“ก็ลองดูสิ น้องมึงกูก็ไม่ปล่อยเหมือนกันมึงก็รู้ว่ากูคนจริงพูดคำไหนคำนั้น”
“ตายซะเถอะแกนังลลนา”
แต่ไทยรัตน์มือไวกว่าเขาใช้โอกาสนี้เหนี่ยวไกปืนใส่เมฆินทร์ ปัง ! สิ้นเสียงร่างเล็กก็ล้มกองลงกับพื้นเมฆินทร์ที่วิ่งมาสำรวจร่างกายลลนาหากแต่เธอไม่ได้รับอันตรายใดๆส่วนคนที่ถูกยิงนั้นกลับเป็นธัญญ่าแทน
“ธัญญ่า!!!”
“แกทำแบบนี้ทำไมธัญญ่าแกเห็นไหมว่ามันไม่ได้สนใจอะไรแกเลย”
“พะ…พี่ไทยหนีไปเถอะอย่าห่วงฉันเลยฉันจะตามไปอยู่กับพ่อก่อนนะ”
ภาพความทรงจำของหญิงสาวค่อยๆผุดขึ้นมาทีละนิดมือบางสัมผัสไปที่ร่างกายก็พบว่าบาดแผลที่เธอถูกยิงในครานั้นได้หายไปแล้วมือเล็กๆจิกไปที่ศีรษะของตนอย่างสับสนเธอจำได้ว่าโดนยิงอาการสาหัสเหมือนคนใกล้ตายอยู่รอมร่อแล้วเธอรอดมาได้อย่างไรไหนจะสถานที่ๆเธออยู่ตอนนี้ก็ดูแปลกตาจากโรงพยาบาลทั่วๆไป
“พ่อ พี่ไทยทุกคนตายกันหมดทำไมฉันยังรอดอยู่แล้วนี่ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้วเนี่ยโอ๊ย! ปวดหัว”
ร่างบางยังคงจิกศีรษะของตนไม่ยอมปล่อยเธอทั้งสับสนและยังคงขวัญเสียกับเรื่องที่เกิดขึ้นสองเท้าค่อยๆก้าวเท้าลงจากเตียงอย่างทุลักทุเลเมื่อเท้างามแตะสู่พื้นพลันร่างอรชรก็ล้มฟุบลงไปกับพื้นทันทีเพราะจากการที่หลับไหลไม่ได้สติมาเป็นเดือนทำให้ร่างกายไม่ได้ใช้งานส่งผลให้เธอไม่สามารถเดินได้ ณ ตอนนั้น
ตุบ!
“โอ๊ย! ทำไมแขนขาฉันถึงได้อ่อนแรงแบบนี้”
ธัญญ่าค่อยๆใช้แรงที่มีอยู่คลานไปยังหน้าประตูห้องเพื่อต้องการหนีออกจากที่นี่เพราะทราบดีว่าสิ่งที่เธอทำลงไปในตอนนั้นมันเป็นคดีความร้ายแรงเธอจึงต้องหนี
“ฉันต้องหนีนางลลนาคงไม่ปล่อยฉันไปแน่ยิ่งพี่เมฆเขาไม่เคยรักฉันเลยเขาเองก็คงจะไม่ให้อภัยฉันเหมือนกัน”
ธัญญ่าฮึดใช้แรงที่เหลือค่อยๆพยุงร่างกายตนเองขึ้นถึงแม้จะล้มลงไปกองกับพื้นหลายต่อหลายครั้งแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เมื่อพยายามบิดลูกกลอนให้ประตูห้องเปิดออกแต่กลับไม่เป็นผลหญิงสาวพยายามจนแล้วจนรอดก็เริ่มเหนื่อยจึงนั่งพักสักครู่เธอพิงแผ่นหลังกับผนังห้องแล้วเผลอหันไปมองตู้เก็บของที่มีกระจกบานเล็กๆติดไว้ด้านข้าง ครั้งแรกที่ธัญญ่าเห็นหน้าตนเองในกระจกเธอคิดว่าสายตาของเธอน่าจะยังอ่อนล้าที่เห็นใบหน้าของตนไม่ชัดคงเพราะยังมีอาการเบลอๆจึงค่อยๆมองกระจกนั้นอีกทีแล้วหญิงสาวก็ต้องตกใจอย่างสุดขีดเมื่อใบหน้าที่เธอเห็นนั้นมันเป็นหน้าของผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่เธอ!
“!!!”
ธัญญ่าตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นอยู่นั้นประมาณห้านาทีได้เธอรีบคลานเข้าไปมองที่กระจกใบนั้นใกล้ๆแล้วจับไปที่ใบหน้าของตนหยาดน้ำตาใสๆก็ไหลพรั่งพรูออกมาเมื่อพบว่าใบหน้าของเธอนั้นได้กลายเป็นใบหน้าของใครก็ไม่รู้
“ไม่จริงนี่ไม่ใช่ฉัน ไม่จริงเป็นไปไม่ได้นี่มันไม่ใช่ใบหน้าของฉัน ไม่จริง!”
ธัญญ่ายังคงสัมผัสไปที่ใบหน้าของตนเองแล้วกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือทั้งร้องไห้ทั้งตกใจว่าตนเองมาอยู่ในสภาพแบบนี้ได้อย่างไร
“ฮือๆๆ มันเกิดอะไรขึ้นฉันโดนยิงที่ท้อง ทำไมหน้าฉันถึงกลายเป็นหน้าคนอื่นไปได้ ไม่จริงเป็นไปไม่ได้ ไม่จริง!”
กรี๊ดดดดด!!!!