คำโปรย นางตัดสินใจลอบเข้ามาสำรวจความเป็นอยู่ของเฉิงจิ้งอ๋อง พิสูจน์ให้แน่ชัดว่าเขาเป็นองค์ชายไร้ความสามารถ ที่มีส่วนทำให้บิดาของนางต้องถูกระเห็จออกไปว่าราชการที่ชายแดนทุรกันดารหรือไม่... เพียงแต่เมื่อนางย่างเท้าเข้ามาสู่ห้องทรงงานด้านใน สิ่งที่นางคิดว่าง่าย กลับกำลังทำให้นางต้องพบกับความยากลำบากเข้าเสียแล้ว.... .......................... "อือ....ปละ ปล่อย..." "ปล่อยให้ข้าเข้าครองครองกายเจ้า...เป็นเช่นนั้นใช่หรือไม่ ว่าที่พระชายาของข้า?"
คำโปรย
นางตัดสินใจลอบเข้ามาสำรวจความเป็นอยู่ของเฉิงจิ้งอ๋อง พิสูจน์ให้แน่ชัดว่าเขาเป็นองค์ชายไร้ความสามารถ ที่มีส่วนทำให้บิดาของนางต้องถูกระเห็จออกไปว่าราชการที่ชายแดนทุรกันดารหรือไม่... เพียงแต่เมื่อนางย่างเท้าเข้ามาสู่ห้องทรงงานด้านใน สิ่งที่นางคิดว่าง่าย กลับกำลังทำให้นางต้องพบกับความยากลำบากเข้าเสียแล้ว....
..........................
“อือ....ปละ ปล่อย...”
“ปล่อยให้ข้าเข้าครองครองกายเจ้า...เป็นเช่นนั้นใช่หรือไม่ ว่าที่พระชายาของข้า?”
ตัวอย่าง(คัทซีน)
จิ้งอ๋องถอนร่างลุกขึ้นยืน ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองสตรีตรงหน้าอย่างไม่คิดที่จะวางตา ความงามของหานหลิงนั้นเป็นที่ประจักษ์ ภาพเสมือนของนางมีหรือที่เขาจะมิเคยได้เห็น เพียงแต่ความคล้ายคลึงนั้น...
“เจ้าดูดีกว่าภาพอัปลักษณ์นั่นตั้งเยอะ” ปลายมือชี้ตรงไปยังกระดาษหนาที่วางแผ่หราอยู่บนโต๊ะไม้ด้านข้าง
“แน่นอนว่าข้ารูปงาม” ไม่ต้องการถ่อมตัว
ทั้งยังเชิดหน้าชูคอแสดงออกถึงความมาดมั่นที่มีอย่างเต็มที่
“เจ้าไม่แม้แต่จะเขินอายเลยสักน้อย หรือว่า... บุตรีเพียงคนเดียวของเสนาบดีหาน จะเป็นดอกพุดตานที่ถูกเปลี่ยนสีไปเสียแล้ว”
“คารมคมคาย วาจาเชือดเฉือนน้ำใจคน หากมิได้มาเห็นกับตา ได้ยินกับหู ข้าคงไม่อาจเชื่อได้ว่าเป็นฉินจิ้งอ๋องผู้นี้”
“นี่เจ้า! กล้าสบประมาทข้าถึงเพียงนี้...คงมิได้มาเพราะตรวจสอบความสามารถเรื่องความสมชายของข้าหรอกหรือ?”
“นี่ท่าน!”
“อะไรเล่า? วันนี้ข้าค่อนข้างที่จะอยู่ในอารมณ์ขุ่นมัวเสียด้วย มีเจ้ามาเป็นเพื่อนเล่นด้วย สมองคงจะปลอดโปร่งขึ้น”
ขวับ! “อ๊ะ! ปล่อยข้านะ!” เพียงนางเผลอกระพริบเปลือกตาเท่านั้น ร่างอรชรก็ตกลงไปอยู่บนตักแกร่งด้วยการกอดเหวี่ยงเพียงครั้งเดียวของเขาเสียแล้ว
เจ้าของเรือนกายอรชรด้วยความสวยอันทรงเสน่ห์ ทำให้จิ้งอ๋องถึงกับร้อนผ่าวไปทั่วลำกายแกร่ง
“สตรีเอ๋ย!... คิดจะลงมือกับข้า เจ้าสืบดูความสามารถของข้าอย่างละเอียดแล้วหรือยัง?”
“นี่ท่าน...” เรี่ยวแรงมากมายที่ไม่เคยคิดว่าเขาจะมี มากกว่าบุรุษที่นางมักจะต่อกรด้วยหลายส่วน ทำให้ข้อมือเล็กของหานหลิง ถูกเขาตรึงเอาไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่เพียงข้างเดียว...ง่ายดายเพียงนั้น
ใบหน้าหล่อเหลา ทั้งองคาพยพทั้งห้างามพร้อมราวกับผ่านความตั้งใจแกะสลักจากช่างฝีมือชั้นดี ทำให้สตรีที่อยู่ในอาณัติ ถึงกับไม่ไหวติงไปชั่วคราว
ดวงตาคมปราบมองสบประสานดวงตาเมล็ดซิ่งของนาง เรียวปากหยักสวยได้รูปของจิ้งอ๋องยกสูงข้างหนึ่ง เขาตั้งใจกดปลายคางลงต่ำจรดถูกติ่งหูเล็กนุ่มนิ่มของนาง
กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทว่ากลับมีผลต่ออัตราการเต้นของก้อนเนื้อเล็กในอกด้านซ้ายของนางนัก
“อะไรเล่า? เจ้ามีฝีมือมากมายมิใช่หรือ? จากที่คนของข้ารายงานมา เจ้าสามารถจัดการชายร่างใหญ่กว่าเจ้าในคราวเดียวพร้อม ๆ กันถึงห้าคนเชียวนะ”
นัยน์ตาคมประกายเต็มไปด้วยความท้าทาย ขณะที่คนใต้อาณัติยังคงสู้ไม่ถอย
“สอดรู้เรื่องส่วนตัวของข้า เห็นได้ชัดว่าท่านว่างงานมากนัก” น้ำเสียงย้ำประโยคตอนท้าย หากแต่คนฟังยังคงไม่ยีหระ แววตายังคงปริ่มเต็มไป ด้วยความท้าทาย ตอบกลับคำพูดของนางอย่างสมน้ำสมเนื้อ
“คงว่างพอ ๆ กับเจ้ากระมัง ว่าที่พระชายาของข้า”
“ปล่อยข้าน่ะ! ไม่อย่างนั้นท่านกับข้า อ๊ะ อุ๊บส์!” กลีบปากสีชาดถูกเรียวปากอันทรงเสน่ห์ของเขาปิดไว้อย่างสนิทแนบแน่น
เรียวปากนุ่มนิ่มอันน่าหลงใหล กำลังทำให้เขาเผลอปล่อยความก้าวร้าวหยาบโลน บดบี้ขยี้สองกลีบปากบนล่างของนางรุนแรง หญิงสาวเผลอเผยออ้าปาก หมายจะกล่าวติเตียน ทว่าเขากลับ อาศัยจังหวะแสนสั้น แทรกเรียวลิ้นอุ่นชื้นเข้าครองครองโพรงปากหวานของนาง
“อืมมมม” หานหลิงเผลอครางแผ่วออกมาจากลำคองามระหง
เปลือกตาบางสวยของนางปรือพริ้ม ฉ่ำเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย
หนึ่งในนั้นที่เขาสัมผัสได้คือนางกำลังถูกเขาทำให้เกิดความเร้าใจ แรงเบียดเสียดจากลิ้นร้อนผสานเรียวปากอุ่น ผ่านท่าทางการจุมพิตอย่างดูดดื่ม ทำให้สตรีพรหมจรรย์เช่นนางเผลอระทวย อ่อนยวบลง
หญิงสาวเผลอเอนกายพิงแผงอกแกร่งของเขา ทันทีที่อ๋องหนุ่มปล่อยอิสระของนางกลับคืน
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก หานหลิงรีบตักตวงสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดเล็กทั้งสองข้าง เมื่อเค่อกว่าที่ผ่านมา ใช่ว่านางเกือบขิตสู่สวรรค์ เพราะขาดอากาศหายใจหรอกหรือ
“คนเลว!” เพี๊ยะ!
ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรลงมาจุติ สะบัดเอียงไปตามแรงมือ แม้จะไม่แรงมากพอที่จะทำให้เขาได้รับความเจ็บปวด หากแต่ก็หนักแน่นพอที่จะทำให้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาราวกับหยกชั้นดี ขึ้นรูปเป็นรอยนิ้วเรียวทั้งห้า
“กล้ามาก!”
“ปล่อยข้า!”
“เจ้ารนหาเรื่องเองแท้ ๆ เหยื่อวิ่งเข้าปากราชสีห์ แล้วข้าจะแปลงกายเป็นแมวเชื่องเพื่อหนูร้ายกาจเช่นเจ้าได้อย่างไรกัน มานี่!”
“ว๊าย! ปะ ปล่อย ปล่อยเดี๋ยวนี้น่ะ ไม่อย่างนั้นข้าจะ...”
“จะร้องครางให้ข้าฟังความเสียวกระสันของเจ้าทั้งคืน...เป็นเช่นนี้สิจึงจะสมน้ำสมเนื้อกัน!”
“อ๋องบ้า อ๋องโรคจิต ปล่อยข้านะ ปล่อย!”
**นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายต่อผู้กระทำละเมิดอย่างเด็ดขาดโดยไม่มีข้อยกเว้น**
เขียนโดยนามปากกา ลู่ฟางซู
ภาพปกสำเร็จ
เผยแพร่ในรูปแบบของอีบุ๊กครั้งแรก
มิถุนายน 2567
ธอ ผู้เดินทางข้ามมิติเวลามาหล่นตุ๊บ! อยู่ในยุคโบราณที่เหนือกว่าจินตนาการ และไม่ใกล้เคียงกับบันทึกประวัติศาสตร์ที่ร่ำเรียนมา แม้ลมหายใจจะยังอยู่ดี แต่ร่างกายกลับบิดเบี้ยวผิดรูป เนื่องจากอุบัติเหตุในครั้งนั้น ทว่าท่ามกลางความโชคร้าย ยังคงมีเคราะห์ดีหลงเหลืออยู่บ้าง ที่บังเอิญ เขา ผู้นั้นได้ผ่านทาง และให้ความช่วยเหลือ ทั้งยังเป็นที่พึ่งเดียวที่ซูฮวามีได้ในเวลานี้ เพียงแต่ว่า.... เธอจะต้องทำสัญญาให้กับเขา เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ทั้งเขาผู้นั้นยังสร้างเงื่อนไขบางอย่างเพื่อให้นางแลกกับความเป็นอิสระ และได้กลับไปยังโลกเดิมที่นางจากมา ดูเหมือนว่าอุปสรรคของนางจะเป็นเพราะโชคชะตาขีดลิขิต ทว่าซูฮวาก็ยังคงหวังว่าจะสามารถหลบหนีไปให้จงได้... ------ เขาเป็นถึงองค์ราชาพยัคฆ์ผู้เก็บซ่อนโฉมหน้าเอาไว้ในหน้ากากทองคำล้ำค่า แต่เพราะถูกสาปให้เป็นปีศาจพยัคฆ์ จะคืนร่างมนุษย์ได้วันละ 2ชั่วยามเท่านั้น เหตุเกิดมาจากหินมรกต ที่เขาหยิบเอามาจากเผ่าปีศาจเสือโดยพละการ เมื่อครั้งที่ได้ออกไปล่าสัตว์ เพราะหินก้อนนี้ ทำให้เขาต้องคำสาป แต่เขาก็ไม่กล้าขว้างมันทิ้งเพราะกลัวว่าจะคืนร่างเดิมไม่ได้อีก ทำให้ต้องทนอยู่กับมันมานานเป็นสิบปี ด้วยความเกลียดชัง ผ่านความทุกข์ทรมานมาแรมปี ... แต่แล้วคืนหนึ่งในขณะที่ร่างกำลังจะคืนสู่ฐานะเดิม ก็ได้เกิดนิมิตรประหลาด ในฝันนั้น...ปรากฏเป็นภาพของดาวหางสีสว่างประหลาด พุ่งตรงลงมาจากท้องฟ้า หล่นใส่หน้าอกหนาของเขา จนทำให้ได้รับความเจ็บปวด อีกทั้งหน้ากากทองคำของเขาก็ร่วงหล่น ในภาพนิมิตเลือนรางนั้น ปรากฏเป็นเงาภาพของสตรีสวมชุดสีขาวราวกับดาวหาง ใบหน้าของนาง ทำให้เขาไม่อาจละเลย..
หลังจากแต่งงานได้ 2 ปี ในที่สุดเจียงเนี่ยนอันก็ตั้งครรภ์สักที ความดีอกดีใจของเธอแต่กลับแลกกับคำขอหย่าของสามี หลังจากการสมคบคิด เธอนอนในกองเลือด และต้องการขอร้องเขาให้ช่วยเด็กเอาไว้ แต่กลับไม่สามารถติดต่อกับอีกฝ่ายได้ ด้วยความสิ้นหวังเธอจึงออกจากประเทศไป ต่อมาในงานแต่งงานของเจียงเหนียนอัน คุณกู้เสียการควบคุมและคุกเข่าลง ดวงตาของเขาแดงก่ำ "มีลูกของฉัน แล้วเธออยากจะแต่งงานกับใครกัน?"
ตลอดสิบปีที่ฉู่จินเหอรักเหลิ่งมู่หยวนฝ่ายเดียว เอาใจใส่กับเขาอย่างเต็มที่ แต่เธอไม่เคยคิดว่าที่แท้เธอเป็นแค่ตัวตลกคนหนึ่งเท่านั้น ที่สำนักงานเขตเพื่อทำการหย่า เหลิ่งมู่หยวนมองดูฉู่จินเหอด้วยความเย็นชาและพูดอย่างเหยียดหยามว่า "ถ้าเธอคุกเข่าลงและขอร้องฉัน ฉันอาจจะให้โอกาสเธอกอีกครั้ง ฉู่จินเหอเซ็นอย่างไม่ลังเลและออกจากตระกูลเหลิ่ง สามเดือนต่อมา ฉู่จินเหอปรากฏตัวอย่างเปิดเผย ในเวลานั้น เธอเป็นประธานเบื้องหลังของ LX นักออกแบบลับที่ล้ำค่าที่สุดในโลก และเจ้าของเหมืองที่มีมูลค่าหลายร้อยล้าน ทางตระกูลเหลิ่งคุกเข่าลงและขอร้องให้คืนดีและขอการให้อภัย ฉู่จินเหอแยู่ในโอบกอดของซีอีโอโจว ซึ่งเป็นคนใหญ่คนโตในโลกธุรกิจอย่างมีความุข เธอเลิกคิ้วพลางเยาะเย้ย "ฉันในตอนนี้ไม่ใช่คนที่พวกคุณมาเกี่ยวข้องได้"
“หยุดทำบ้าๆ นะพี่สิงห์...อ๊อย...” น้ำผึ้งขนลุกซู่ เขาจูบไซ้ซอกคอของหล่อน ขณะหญิงสาวกำลังยืนส่องกระจกอยู่หน้าอ่างล้างหน้า “พี่ขออีกนิด แค่ภายนอกเท่านั้นนะจ๊ะ ไม่เสียหายอะไรนี่นา...นะครับ” พี่เขยปะเหลาะปะแหละอย่างคนเอาแต่ได้ เสียงออดอ้อนอ่อนหวานเริ่มทำให้น้องเมียใจอ่อนหวามไหว ปล่อยให้มือของเขาเคล้นคลึงสะโพกของหล่อนอย่างนึกมันเขี้ยว สอดท่อนแขนเข้ามาระหว่างง่ามก้น หงายฝ่ามือลูบไล้เข้ามาถึงหนอกเนื้ออุ่นจัดอีกครั้ง ตะล่อมล้วงเข้ามาโอบเนินนูนเหมือนหลังเต่า บีบขยำเบาๆ เหมือนจะประมาณความอวบใหญ่ล้นอุ้งมือ “ของผึ้งใหญ่จัง” มือสัมผัสกลีบเนื้อเป็นพูแน่น โหนกนูนและใหญ่กว่าของเจนนี่มากมาย “อ๊าย...” น้ำผึ้งเสียว กระดกก้นขึ้นโดยอัตโนมัติ สิงหาบีบขยำความเป็นผู้หญิงของหล่อนเป็นจังหวะ หัวใจเต้นแรงกับความอวบใหญ่ที่อัดแน่นอยู่ในอุ้งมือของตน “อย่า...พี่สิงห์...หยุดเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวพี่เจนนี่มาเห็นผึ้งซวยแน่ๆ” น้องเมียร้องห้ามอย่างสับสนใจ ส่ายก้นทำท่าว่าจะดิ้นหนี แต่ช้ากว่ามือใหญ่ของสิงหาอีกข้างที่กดลงบนแผ่นหลังของหล่อนเหมือนจะล็อกกายไม่ให้ขยับหนี
ถึงจะโกรธ เกลียด เคียดแค้นแค่ไหน แต่หัวใจไม่อาจต้านรักได้ ----------------------------------------- ไรยาค่อยๆ คลานไป ทันทีที่เจ้าบ่าวหันหน้ามา เพื่อจะยื่นมือให้เธอจับ จะได้ไม่ล้มนั้น ยิ่งจะทำให้เธอเกือบล้มไปเพราะเขาแล้ว ในหัวสมองก็ประมวลผลออกมาได้คำตอบทันที ว่าคนที่เธอเฝ้าครุ่นคิดว่าเป็นใครมาตลอดสองอาทิตย์นั้น แท้จริงก็คือใครกันแน่ในที่สุด ‘Mr. H. Hhemmhawattana ก็คือหรัญญ์ เหมวัฒน์’ ‘หรือพี่ฮั้นท์ของสาวๆ ที่เธอมักจะได้ยินเรียกขานกันนี่เอง’ ‘เขากลายมาเป็นเจ้าบ่าวเธอได้ยังไง’ ‘เขาจะมาแต่งงานกับเธอทำไม’ เท่าที่รู้มา เขาไม่ได้ร่ำรวยระดับร้อยล้านพันล้านแน่ๆ แล้วเขาไปทำอะไรมา ถึงได้มีเงินมากมายขนาดเอามาทุ่มซื้อหุ้นบริษัทของพ่อเธอได้ ไหนจะไถ่บ้านคืนให้ และอีกหลายต่อหลายอย่างที่เขาจ่ายไป รวมทั้งแหวนเพชรน้ำงามและไม่น่าจะต่ำกว่าห้ากระรัตบนพานดอกไม้ตรงหน้าเธออีก ---------------------------------------------------------------------------------------- ฮั้นท์ (หรัญญ์ เหมวัฒน์) นักธุรกิจหนุ่ม ผู้มีชีวิตที่พลิกผันจากเลวร้ายกลับกลายเป็นดี ซึ่งเขาเองก็ตั้งตัวไม่ทัน แต่ทั้งหมดนั้น มาจากความดี ความขยันหมั่นเพียรของเขา บวกกับโชคช่วย ถึงเวลาที่เขากลับมายืนอยู่จุดเดิม ในฐานะใหม่ ที่ใครต่อใครต่างงุนงง โดยเฉพาะเพื่อนๆ หรือแม้แต่กับผู้หญิงที่เคยเมนเขามาแล้ว และเขาก็จะทำให้ผู้หญิงพวกนั้นได้รู้ ว่าไม่ควรเมินเขาจริงๆ ---------------------- ย้า (ไรยา เจริญรัตชตะ) ทายาทนักธุรกิจหลายร้อยล้าน ที่ชีวิตพลิกผัน จากดีกลายเป็นเลวร้ายในไม่กี่ปี จนเธอกับครอบครัวก็ตั้งตัวไม่ติด รับภาวะย่ำแย่แทบไม่ทัน และถึงเวลาที่เธอจะต้องเลือก ระหว่างช่วยกู้ทุกอย่างของครอบครัวคืน กับทิ้งทุกอย่างไปแบบไม่เหลียวหลัง เพื่อไปเลียแผลหัวใจจากชายที่เธอรักแทบตาย สุดท้ายเธอจะเลือกทางเดินยังไง จะไปต่อหรือพอแค่นี้ ---------------------------------------------------------------------------------------- เมียแต่งท่านประธาน Chairman's Wife ตอนแรกคิดว่าจะให้นิยายที่เรื่องนี้มีแค่ชื่อภาษาอังกฤษเท่านั้นค่ะ ที่เหลือให้รี้ดไปตีความเอาเอง ว่าควรจะใช้ภาษาไทยว่าอะไรดี ระหว่าง แรงรัก - รั้งรัก - รังรัก และใช้นามปากกาพิมรภัค แต่สุดท้ายก็คิดชื่อใหม่ได้แล้วค่ะ และตัดสินใจใช้นามปากกาหลัก นั่นคือ กันเกราค่ะ เพราะแว้ปไปเขียนอวตารหลายเรื่องแล้ว และไม่ได้ออกนามปากกานี้นานแล้ว ส่วนแนวก็จะเพิ่มดราม่าเข้าไปอีก ซึ่งจะเป็น Signature ของกันเกราอยู่แล้ว รี้ดอยากได้มาม่าเจ้มจ้นแค่ไหน บอกกันได้เด้อ ----------------------------------------------------------------------------------------
เพราะแอบรักกล้าตะวันมากนาน หวันยิหวาจึงทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ครองรักกับเขา โดยมีมารดาของเขาเป็นผู้ให้การสนับสนุน แต่สำหรับกล้าตะวันแล้ว หวันยิหวาคือนางมารร้ายที่ทำให้เขากับคนรักต้องเลิกรากัน ดังนั้นทุกวินาทีหลังจากงานวิวาห์นี้จบลง หวันยิหวาจะต้องได้รู้จักกับนรกอเวจีปอยเปตอย่างถ่องแท้เลยทีเดียว “อา... อ๊า...อา...” ลำคอระหงถูกซุกไซ้และดูดเม้ม เสื้อผ้าถูกดึงทึ้งออกไปจากร่างกาย จนในที่สุดก็เปลือยเปล่า กล้าตะวันเลียลงมาที่ไหปลาร้า และมาซบหน้าคลุกเคล้ากับร่องอกอวบ เขาดอมดมกลิ่นสาปสาวอย่างหิวกระหาย ขณะที่ฝ่ามือหนาวางทาบลงกับเต้านมอวบอัดข้างซ้ายของหล่อน “อา... อ๊า... ซี๊ดดดด” หล่อนเผยอปากครางลั่น เมื่อปทุมถันถูกฟอนเฟ้นบีบเคล้าหนักหน่วง ปลายนิ้วแข็งแรงถูไถเม็ดเต่งอย่างเมามัน หล่อนดิ้นเร่าๆ หยัดหน้าอกขึ้นหาสัมผัสจากฝ่ามืออบอุ่นด้วยความกระตือรือร้น
เสิ่นชิงชิว หลานสาวของเศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองไห้ คบหาอยู่กับลู่จั๋วมาเป็นเวลาสามปีแล้ว แต่ความจริงใจของเธอกลับสูญเปล่า ลู่จั๋วปฏิบัติกับเธอเพียงในฐานะหญิงบ้านนอกคนหนึ่ง และทอดทิ้งเธอในวันแต่งงาน โดยไปหารักแรกของเขา หลังจากเลิกรากันอย่างเด็ดขาด เสิ่นชิงชิวก็กลับมามีสถานะเป็นสาวรวยอีกครั้ง ได้รับมรดกมูลค่าหลายร้อยพันล้าน และเริ่มต้นชีวิตที่รุ่งโรจน์ที่สุด แต่แล้วมักจะมีคนโผล่มาทไให้กับเธอหงุดหงิดอยู่เสมอ! ขณะที่เธอกำลังจัดการกับผู้ร้าย คุณชายฟู่ผู้มีอำนาจนั้นก็ปรบมือและโห่ร้องว่า "ที่รักของฉันสุดยอดมากจริงๆ"