/0/21537/coverbig.jpg?v=187304ea00c7f2f5f60176a97ce320a7)
ชาติที่แล้วของไห่เฉิงเขาเป็นประมุขมารที่ไม่สมหวังในความรัก มาแสนภพแสนชาติ และภพชาติที่หนึ่งแสนของเขา มีเหตุให้ต้องทำลายดวงจิตมารของตนเอง และเหลือเสี้ยวดวงจิตเอาไว้เพียงน้อยนิด ดวงจิตที่เหลืออยู่เขาอ้อนวอนขอต่อมหาเทพขอให้เขาได้เกิดเป็นมนุษธรรมดา ที่สมหวังในความรักม่ีครอบครัวที่อบอุ่น และไม่ขอจดจำอดีตชาติของตัวเองอีกต่อไป เขาขอเริ่มต้นใหม่ในดินแดนมนุษย์และไม่ว่าจะเกิดอีกกี่ครั้งกี่ภพกี่ชาติ ขอให้เขาได้สมหวังในความรักทุกภพทุกชาติไป
ซูลี่หยางอดีตนักดำน้ำมากฝีมือที่ผันตัวเองมาเป็นชาวประมงอาศัยอยู่ในหมู่บ้านชาวประมงเล็กๆ ในหมู่บ้านชิงไห่ เมืองชิงผิง ซูลี่หยางลาออกจากงานที่ทำอยู่แม้ว่า
เขาจะเป็นนักประดาน้ำประจำแท่นขุดเจาะก๊าซและน้ำมันกลางทะเลที่มีเงินเดือนสูงลิบลิ่วแต่ทว่ามีเหตุทำให้เขาต้องหันหลังและกลับสู่บ้านเกิดเพื่อสืบทอดอาชีพดั้งเดิมของครอบครัวที่เหลือเพราะเขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวเท่านั้นในตอนนี้
ส่วนสาเหตุที่ทำให้ลี่หยางลาออกจากงานยอมทิ้งเงินเดือนและอนาคตในการทำงานจนต้องผันตัวไปเป็นชาวประมงในหมู่บ้านเล็กๆ ใช้ชีวิตเรียบง่าย เพราะลี่หยางอกหักรักคุดจากรุ่นพี่นักประดาน้ำอนาคตไกลที่เพิ่งผ่านพิธีแต่งงานไปหมาดๆ กับลูกสาวของนักธุรกิจพันล้าน
ลี่หยางทำใจไม่ได้และไม่อยากจะร่วมงานกับอดีตคนรักที่ตอนนี้ผันตัวไปเป็นสามีคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ลี่หยางคิดว่าโชคยังดีที่ตัวเขาเองนั้นไม่ได้ถลำลึกไปมากกว่านี้ อย่างน้อยๆ ก็รักษาพรหมจรรย์ของตัวเองเอาไว้ได้ ถึงแม้จะเสียเงินไปบ้างเพราะอดีตรุ่นพี่และแฟนนั้นยืมไปจำนวนหลายแสนหยวน จนตอนนี้เขายังไม่ได้เงินคืนแม้แต่หยวนเดียว
ซูลี่หยางมุ่งหน้าสู่บ้านเกิดสืบทอดอาชีพชาวประมงที่พ่อแม่และปู่ย่าตายายทำกันมาตลอดหลายชั่วอายุ ครอบครัวของลี่หยางมีเขาเป็นลูกเพียงคนเดียวเมื่อพ่อแม่ได้เสียชีวิตจากไปเมื่อหลายปีก่อนจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ อาชีพชาวประมงของครอบครัวถึงจุดที่ต้องสิ้นสุดลงเพราะไม่มีคนสืบทอดกิจการ
ในตอนนั้นลี่หยางได้ขายเรือหาปลาออกไปทุกลำเขาเก็บเพียงบ้านเดิมเอาไว้และเรือหาปลาลำเล็กอีกหนึ่งลำเท่านั้น จากนั้นก็มุ่งหน้าสู่กลางมหาสมุทรทำงานเป็นนักประดาน้ำที่แท่นขุดเจาะกลางทะเลลึก
ซูลี่หยางคิดว่าการกลับบ้านเกิดมาในครั้งนี้ก็ไม่แย่เสมอไปถึงแม้ว่าตัวเองจะอกหักรักคุด ทั้งเสียเงินและเสียใจ แต่ไม่ทำให้ต้องเสียชีวิตที่พ่อแม่เลี้ยงดูเขามา อย่างยากลำบากกว่าจะเติบโตขึ้นมา
ลี่หยางใช้ชีวิตเรียบง่ายในหมู่บ้านชาวประมงแห่งนี้ ในแต่ละวันเขาจะออกเรือเล็กหาปลาและดำน้ำหากุ้งมังกร หอยเป๋าฮื้อ ปลิงทะเล บางครั้งโชคดีก็จะได้หอยมุกบ้าง หรือแม้กระทั่งปูทะเลตัวใหญ่ ลี่หยางขายอาหารทะเลทั้งหมดให้กับร้านอาหารชื่อดังในเมืองซึ่งจะมีรถมารับซื้อถึงหมู่บ้านทุกวัน
ล่าสุดเขาขายไข่มุกได้เงินนับแสนหยวน ทุกครั้งที่ลี่หยางเข้าเมืองมาขายของหรือทำธุระต่างๆ เขาจะแวะซื้อหนังสือนิยายแนวทะลุมิติย้อนเวลากลับไปด้วยเสมอ ลี่หนางมีงานอดิเรกคือการอ่านหนังสือนิยาย เขาสามารถอ่านได้ทั้งวันทั้งคืนโดยที่ไม่ต้องนอนและกินอะไรได้เป็นเวลาหลายวัน
ที่หมู่บ้านแห่งนี้ลี่หยางมีเพื่อนสมัยเด็กที่สนิทกันมากอยู่หนึ่งคน หลินลี่ถิงเป็นสาวสวยประจำหมู่บ้านและได้แต่งงานกับหนุ่มหล่อที่สุดและร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านแห่งนี้เช่นเดียวกัน ทั้งสองคนยังคงไปมาหาสู่กันเสมอลี่ถิงเองก็ดีใจมากที่ลี่หยางกลับมาอยู่ที่หมู่บ้านหลังจากที่เขาออกไปจากหมู่บ้านตั้งแต่ที่เสียพ่อแม่ไปพร้อมกันในปีนั้น
เช้าวันนี้อากาศไม่สดใจเช่นเคย ลี่หยางไม่ได้ออกทะเลหาปลาเช่นทุกครั้ง เพราะอากาศไม่ดีทะเลมีคลื่นลมแรงไม่สามารถเอาเรือลำเล็กออกทะเลได้ ลี่หยางจึงตั้งใจว่าจะอ่านนิยายเล่มล่าสุดที่เพิ่งไปแย่งซื้อมาได้จากร้านหนังสือในเมือง
ยิ่งอ่านลี่หยางยิ่งร้องไห้น้ำตาไหล สงสารประมุขมารสุดๆ แสนปีที่รักข้างเดียวแสนปีที่ไม่สมหวังในความรัก แสนปีที่ต้องเป็นคนยอมถอยและหันหลังออกมาเอง ถึงแม้ว่านางเอกจะไม่ผิดเพราะนางเอกเองก็ได้บอกกับประมุขมารตั้งแต่ต้นแล้วว่าไม่สามารถรับไมตรีนี้จากเขาได้ เพราะนางเอกมีคนรักแล้วก็คือพระเอกนั่นเอง
อ่านไปด่าคนเขียนไป จะให้สมหวังบ้างมันจะไม่ได้เลยหรือยังไง ลี่หยางคิดว่าหากเขาเป็นประมุขมารก็คงยอมถอยและตัดใจออกมาตั้งแต่แรกแล้วถึงแม้ว่ามันจะทำใจยากไปหน่อยก็ตาม ความพยายามของประมุขมารนั้นสูญเปล่ามาแสนปี คนไม่ใช่ก็คือคนไม่ใช่อยู่วันยังค่ำ เหมือนเช่นลี่หยางที่คนรักสัญญากันเอาไว้ดิบดี แต่พอมาวันหนึ่งกลับมาบอกว่าเขาไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่กับลี่หยางได้เพราะลี่หยางไม่สามารถมีทายาทให้ได้นั่นเอง
ช่างเป็นเหตุผลบอกเลิกที่งี่เง่ามาก ก็รู้อยู่แล้วว่าลี่หยางเป็นผู้ชายแล้วผู้ชายก็ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ เขารู้อยู่แก่ใจลี่หยางได้ถามเขาไปแล้ว ในตอนนั้นเขาเองบอกว่ารับได้ทุกอย่างแต่พอเอาเข้าจริงก็เห็นแก่เงินเพราะฐานะของฝ่ายหญิงร่ำรวยมาก ลี่หยางรู้สึกเสียใจให้กับความตาบอดของตัวเองที่เห็นอดีตคนรักเป็นคนดีทีแท้แล้วเขาเพียงแต่เสแสร้งแกล้งทำเท่านั้น
“ฮึก อิป้านักเขียนใจร้ายมาก จะเขียนให้ประมุขมารตัดใจหรือมีคนใหม่ก็ไม่เขียน ทำไมต้องเขียนให้ประมุขมารรักข้างเดียวมาแสนปีขนาดนั้น สงสัยอิป้านักเขียนเองก็ไม่มีคนรักเลยอยากหาเพื่อนแน่ๆ ”
“ลี่หยางอยู่บ้านหรือเปล่า เราเอาของกินมาให้” ลี่ถิง
“ฮึก ฮึก อยู่ เข้ามาเลยประตูไม่ได้ล็อก”
“อะไร!! เป็นอะไร นายร้องไห้ทำไมเนี่ย เกิดอะไรขึ้น อย่าบอกว่าอ่านนิยายแล้วร้องไห้นะ”
“ก็ใช่น่ะสิ เราสงสารประมุขมารมาก รักข้างเดียวมาแสนปีเลยนะแสนปี มันทรมานมากเลยเธอไม่รู้เหรอ แต่เธอคงไม่รู้หรอกเพราะเธอสมหวังในรักและแต่งงานมีสามีไปแล้ว เธอจะมาเข้าใจอะไรได้”
“อ้าว ไหงมาลงที่ฉันเนี่ย นายอย่าพาลได้ป่ะ มันก็แค่นิยายไหม คนเรามันก็มีผิดหวังบ้างสมหวังบ้างเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือยังไง อะไรของนายกัน”
“มันก็ใช่อยู่หรอก แต่มันก็อดบ่นไม่ได้ แล้วนี่เธอมาหาเราสามีเธอรู้หรือเปล่า เดี๋ยวก็ได้ตามหาไปทั่วหมู่บ้านอีก”
“รู้แล้ว เราบอกพี่จิ้งแล้ว ว่าแต่นายเถอะจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปตลอดจริงๆ เหรอ ”
“อือ จริง ถามทำไม”
“ที่ถามเพราะเป็นห่วงนายไง อีกอย่างไอ้สารเลวนั่นมันจะคืนเงินให้นายเมื่อไหร่ หน้าตัวเมียชัดๆ เลยแบบนี้ หน้าตาก็ดีไม่น่าสันดานเลวขนาดนี้เลย ดีแล้วที่นายไม่ได้มีอะไรกับมัน ไม่อย่างนั้นนายคงได้เสียใจไปจนตายแน่ ทั้งเสียตัว ทั้งเสียใจ และเสียเงิน”
“ลี่ถิงตกลงเธอปลอบใจเราหรือว่าซ้ำเติมเรากันแน่ ทำไมเรารู้สึกว่าเธอกำลังซ้ำเติมเราอยู่”
“อะไรของนายเราก็ต้องปลอบใจนายสิ เราเป็นเพื่อนกันนะ นายเสียใจฉันเองก็เสียใจกับนายด้วยไง ทำไมนายสงสัยในความรักที่ฉันมีให้นายหรือยังไง”
“พอๆ ไม่ต้องพูดแล้ว ขนลุก ว่าแต่ว่าได้อะไรมาหรือ คุณป้าทำอะไรกิน”
“ปลาต้มน้ำมันพริก แล้วก็มีขนมหวานด้วยบัวลอยน้ำขิงไง นายชอบไม่ใช่เหรอ”
“อืม ฝากขอบคุณ คุณป้าด้วยนะ”
“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง นายเองก็กินอะไรบ้างเถอะอย่ามัวแต่อ่านนิยายแล้วร้องไห้จนตาบวมไม่กินข้าวกินปลา ทำตัวยังกับผีตายซากอีกล่ะ ”
“รู้แล้วน่า เธอกลับไปหาสามีเธอเลยไป ตกลงเป็นเพื่อนหรือเป็นแม่ของเรากันแน่ บ่นจริงจังเลย”
“ถ้าเป็นแม่ได้นายจะยอมเป็นลูกเราไหมล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ นี่ก็แค่เปรียบเทียบไหม เปรียบเทียบ ไปๆ กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวฝนก็ตกลงมาอีก”
“กลับก็ได้ ไม่ต้องมาไล่หรอกย่ะ”
หลินลี่ถิงกลับไปได้ไม่นานฝนก็ตกลงมาห่าใหญ่ ลี่หยางหลังจากกินข้าวกินขนมที่เพื่อนนำมาให้เสร็จแล้วเขาก็มานอนอ่านนิยายต่อไป เขายังตามติดชีวิตของประมุขมารจนรู้สึกสงสารและหลงรักประมุขมารผ่านตัวอักษรในหนังสือไปโดยไม่รู้ตัว
ลี่หยางคิดว่าทำไมเขาไม่พบเจอคนเช่นประมุขมารบ้าง ผู้ชายที่รักเดียวใจเดียวที่มั่นคงในรักมันหายากมากเลย ในโลกนี้จะหาเจอหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ลี่หยางได้แต่พูดกับตัวเองก่อนที่จะนอนหลับไป
หยางจื้อซี เด็กกำพร้าจากศตวรรษที่21 ถูกองค์กรมืดเลี้ยงดูจนเติบโตและทำให้เธอกลายเป็นมนุษย์กลายพันธ์ ในระหว่างที่ถูกส่งตัวไปทำภารกิจลับ เธอกลับถูกคนในองค์กรมืดหักหลังและถูกฆ่าโดยเพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจมากที่สุด ก่อนสิ้นใจเธอถามเพื่อนสนิทว่าทำไม แต่ไม่ได้รับคำตอบจากปากของอีกฝ่าย สิ่งที่เธอได้รับคือรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามและ คำว่า “โง่” จากปากของอีกฝ่ายเท่านั้น หลังจากที่ตายไปแล้วสิ่งที่เธอคิดไว้ คงจะเป็นนรกหรือที่ไหนสักแห่งที่เป็นโลกหลังความตาย แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นเช่นนัน เธอตื่นขึ้นมาในร่างของ หยางจื้อซี เด็กหญิงอายุ เพียง 13 ขวบปีในหมู่บ้านป่าหมอก ในดินแดนโบราณล้าหลังที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ คล้ายกับว่าเป็นโลกคู่ขนานที่อยู่อีกมิติหนึ่ง เธอตื่นขึ้นมาในบ้านที่ผุพัง ครอบครัวยากจน มีแม่ที่อ่อนแอและเจ็บป่วย มีพี่น้องที่อายุน้อย มีปู่ย่าตายายที่เห็นแก่ตัวและใจร้าย มีลุงที่เห็นแก่ได้ป้าสะใภ้ที่เต็มไปด้วยความละโมบโมบโลภมาก หยางจื้อซี คิดว่านับจากนี้ไปชีวิตจะต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง หากใครมารังแกก็แค่ทุบตี เธอไม่เชื่อว่าด้วยพลังที่ติดตัวเธอมาจากชาติที่แล้วจะไม่สามารถอยู่รอดได้ในโลกล้าหลังแห่งนี้
เอ๋ สาวโรงงานที่มีคำถามอยู่ในหัวตลอดเวลาว่า คนเราตายแล้วไปไหน แต่ไม่มีใครสามารถให้คำตอบเธอได้เลยสักคน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนรักอย่างชลดา ที่มาด่วนจากไปเมื่อ 5ปีที่แล้ว หรือแม้กระทั่งพ่อแม่ของเธอเองที่เพิ่งจะเสียไปเมื่อ 3เดือนก่อน แล้วตอนนี้ สำหรับเอ๋ ไม่เหลือญาติพี่น้องที่ไหนอีกแล้ว นอกจากเพื่อนสนิท ที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียว เช่น พร อยู่มาวันหนึ่งเอ๋ได้ฝันถึงชลดา เพื่อนรักอีกคนที่จากไปแล้ว ในฝัน ชลดา บอกกับเธอว่า หลังจากที่ตายไปแล้วชลดาก็ไปมีสามีและมีลูก เธอยังพูดกับชลดาว่า มันจะเป็นไปได้ยังไง ตายแล้วไหนจะไปมีสามีมีลูกได้เล่า และในฝัน ชลดาบอกว่านี่เป็นคำตอบสำหรับตัวเธอว่าตายแล้วไปไหน ส่วนคนอื่นเธอไม่รู้จริงๆ ว่าตายแล้วไปไหน แต่ตัวชลดาเองบอกกับ เอ๋ ว่าตายแล้วไปมีสามีและมีลูก เช้าวันต่อมา เอ๋ก็ไปทำงานตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ เอนก แฟนหนุ่มของเธอ จะเกิดอะไรขึ้นกับเอ๋ และเอ๋จะได้คำตอบเป็นของตัวเองหรือไม่ เราไปร่วมลุ้นหาคำตอบไปด้วยกันค่ะ
เนี่ยหลิง ตายแบบ งงๆ และได้ไปเกิดใหม่แบบ งงๆ ในโลกลมปราณของผู้ฝึกตนและพร อีก สอง ข้อ พร้อมธนู และลูกธนูหนึ่งชุด แหวนมิติเก็บของหนึ่งวง อย่าถามหา เหตุผล ว่าทำไม เนี่ยหลิงก็ไม่รู้เช่นกัน หวังว่า มันจะดี
หลินตงหยาง อายุ 27 ปี เติบโตมากับแม่เพียงสองคน ในวัยเด็กหลินตงหยางเคยมีพ่อผู้ให้กำเนิดแต่หลังจากที่พ่อได้งานใหม่ในเมืองหลวงพ่อที่เคยมีก็ไม่มีอีกแล้ว พ่อกลับมาหย่าขาดกับแม่ทันทีที่ไปทำงานในเมืองหลวงได้เพียง 2 เดือน ด้วยให้เหตุผลในการหย่าว่า แม่กับและเขาคือตัวถ่วงความเจริญในชีวิตพ่อ สาเหตุก็ไม่มีอะไรมากแค่พ่อหน้าตาหล่อเหลาและเป็นที่ถูกใจของลูกสาวหัวหน้างาน เพื่อตำแหน่งงานและความเป็นอยู่ที่สบายขึ้น พ่อเลือกที่จะทิ้งภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่ผ่านเรื่องยากลำบากมาด้วยกัน หย่าขาดกับภรรยาเพื่อไปแต่งงานใหม่ มีชีวิตใหม่ในเมืองหลวง โดยทิ้งคนข้างหลัง ทิ้งภรรยาที่เคยสาบานว่าจะอยู่ครองคู่กันตลอดไป ในปีที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย แม่ก็ล้มป่วยและจากเขาไปในที่สุด สาเหตุที่หลินตงหยางเสียชีวิต เพราะทำงานหนัก อาชีพโปรแกรมเมอร์ตัวเล็กๆ อย่างเขา ต้องพยายามทำงานให้ได้ตามที่หัวหน้าสั่งมา ในที่สุดเขาก็พัฒนาเกมกำลังภายในของบริษัทได้สำเร็จ หลินตงหยางนอนหลับไปด้วยความสบายใจ แต่ทว่าพอเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที นี่ไม่ใช่คอนโดหรูย่านใจกลางเมืองปักกิ่ง หลังคามุงหญ้านี่คืออะไร มันควรจะเป็นเพดานสีขาวสิ เมื่อมองไปรอบๆ ห้องนี่คืออะไร นี่มันไม่ใช่ผนังที่ทำมาจากคอนกรีต มันคือดินเหนียว หลินตงหยางคิดว่าตัวเองฝันไป เขาหลับตาลงอีกครั้งแล้วลืมตาขึ้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มารดามันเถอะ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไมไ่ด้ฝัน ตอนนั้นเองเขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง และในหัวของเขามีภาพเหตุการณ์ของเด็กชายที่ชื่อเดียวกับเขา หลินตงหยาง อายุ 10 ขวบ เรื่องราวชีวิตตั้งแต่เกิดจนตายไปของเด็กชาย ทำเอาหลินตงหยางกำมือแน่น ก่อนจะสบถออกมา “พ่อสารเลว เฉินซื่อเหม่ยชัดๆ” และตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของน้องสาว สาเหตุที่เด็กชายหลินตงหยางเสียชีวิต เพราะถูกผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นย่าแย่งผักป่าและทุบตี ทั้งๆ ที่คนพวกนั้นได้ตัดขาดพับพวกเขาสามแม่ลูกแล้ว แต่ยังมิวายข่มเหงรังแก
เรื่องราวของใบหม่อนที่ทะลุมิติไปยังโลกสุดแปลกและสุดแสนจะแฟนตาซี ที่สำคัญดันไปเกิดใหม่ในตอนที่กำลังจะคลอดลูก ในชีวิตที่แล้วแม้แต่แฟนยังไม่มีแต่ทำไมพอได้เกิดใหม่ทั้งที ถึงให้เกิดมาในตอนที่กำลังจะคลอดลูกพอดี แล้วสาวโสดอย่างเธอจะทำยังไงดี คลอดลูกออกมาเป๋นแฝดสามว่าลำบากแล้ว แต่ครอบครัวนี้กลับยากจนข้นแค้น นี่ไม่ใช่ว่าพระเจ้ากลั่นแกล้งเธอเหรอ เธอไปทำอะไรให้พระเจ้าโกรธเคืองกัน
เซี่ยถิงถิง ย้อนเวลากลับมาในวันที่แฟนหนุ่มได้บอกเลิกกับเธอ เด็กสาวที่มากความสามารถจากหมู่บ้านเชิงเขาเล็กๆ ครอบครัวของเธอเป็นเกษตรกรมา 13 ชั่วอายุคน เซี่ยถิงถิงถือว่าเป็นปัญญาชนคนแรกของหมู่บ้าน ตลอดเวลาเด็กสาวที่หน้าตาสะสวยและเรียนดีผู้นี้ เป็นคนที่เชื่อฟังคำสั่งสอนของครอบครัวและค่อนข้างจะหัวโบราณอยู่บ้าง นี่จึงเป็นสาเหตุให้แฟนหนุ่มของเธอมีอันต้องเลิกรากันไปเพราะถิงถิงไม่เคยหลับนอนกับเขา นั่นถือว่าเป็นการหมื่นเกียรติของตัวเธอเอง แต่สาเหตุที่แท้จริงแล้วแฟนหนุ่มของเธอเพียงต้องการเกาะกิ่งไม้สูงเพื่อความก้าวหน้าเพียงเท่านั้น เพียงเพราะถิงถิงมาจากครอบครัวชาวนาในชนบทไม่มีแรงสนับสนุนเขาให้ปีนป่ายขึ้นไปอยู่บนกิ่งไม้สูงได้ตามที่เขาต้องการ เขาจึงต้องหันหลังให้กับถิงถิงเพื่อไปเกาะขาลูกสาวนายทหารยศใหญ่ที่มีฐานะร่ำรวยและพร้อมสนับสนุนเขาในสิ่งที่เขาต้องการ ถิงถิงเองถึงแม้จะเสียใจมาก แต่สำหรับเธอแล้ว ชาวนาแล้วอย่างไร ชาวนาก็ถือว่ามีเกียรติ คุณรังเกียจชาวนาก็อย่ากินข้าวที่ชาวนาปลูกก็แล้วกัน ในเวลาชั่วข้ามคืนจากความรักที่เธอมีให้แฟนหนุ่มแต่ตอนนี้เธอมีเพียงความรังเกียจและเสียใจที่มองคนผิดไปเท่านั้น ถิงถิงตัดสินใจลาออกจากงานและเก็บกระเป๋ากลับบ้านเกิด เธอจะพลิกภูเขาแห้งแล้งที่บ้านเกิดให้เป็นแหล่งอาหาร อันอุดมสมบูรณ์ เธอจะทำให้คนที่ดูถูกเธอได้เห็นว่า เกษตรกรนั้นหาได้ต่ำต้อยไม่ เธอจะต้องร่ำรวยเพราะอาชีพของเธอให้ได้ในสักวันและจะตอกหน้าคนพวกนั้นคืนให้สาสม แต่ที่น่าอับอายที่สุดไม่ใช่ถูกแฟนหนุ่มบอกเลิกในที่สาธารณะ แต่เป็นเธอที่เดินเหยียบเปลือกกล้วยแล้วลื่นล้มหัวฟาดต่างหาก เพราะความโมโหทำให้ไม่ทันได้มองทาง นี่ถือว่าตายด้วยความอับอายและคับแค้นใจมากที่สุด ขอบคุณพระเจ้าที่ให้โอกาสเธอได้กลับมา
เมื่อเธออายุยี่สิบ ชิงฉือได้รู้ว่าตนเองไม่ใช่ลูกโดยกำเนิดของตระกูลต้วน เธอถูกลูกสาวที่แท้จริงของตระกูลต้วนล้อมกรอบ จนถูกพ่อแม่บุญธรรมไล่ออกจากบ้านและกลายเป็นตัวตลกในเมือง เมื่อเธอกลับไปหาพ่อแม่ชาวนา จากนั้นก็พบว่าบิดาผู้ให้กำเนิดของเธอเป็นคนที่รวยที่สุดในเมืองเจียงเฉิงส่วนพี่ชายของตนเองเป็นอัจฉริยะในแวดวงต่างๆ ทุกคนมองดูเด็กสาวตัวเล็กคนนี้ด้วยความเห็นใจและถือว่าเธอเป็นสมบัติล้ำค่า แต่ค่อยๆ พบว่า... ที่แท้ว่าน้องสาวเป็นคนมากความสามารถ? อดีตแฟนหนุ่มผู้น่ารังเกียจหัวเราะเยาะ "อย่ามาตามเซ้าซี้ไม่เลิก ฉันมีแต่เมียนเมียนอยู่ในใจ!" คนใหญ่แห่งเมืองหลวงปรากฏตัว "เมียฉันจะเห็นหัวนายเหรอ?"
เสิ่นชิงชิว หลานสาวของเศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองไห้ คบหาอยู่กับลู่จั๋วมาเป็นเวลาสามปีแล้ว แต่ความจริงใจของเธอกลับสูญเปล่า ลู่จั๋วปฏิบัติกับเธอเพียงในฐานะหญิงบ้านนอกคนหนึ่ง และทอดทิ้งเธอในวันแต่งงาน โดยไปหารักแรกของเขา หลังจากเลิกรากันอย่างเด็ดขาด เสิ่นชิงชิวก็กลับมามีสถานะเป็นสาวรวยอีกครั้ง ได้รับมรดกมูลค่าหลายร้อยพันล้าน และเริ่มต้นชีวิตที่รุ่งโรจน์ที่สุด แต่แล้วมักจะมีคนโผล่มาทไให้กับเธอหงุดหงิดอยู่เสมอ! ขณะที่เธอกำลังจัดการกับผู้ร้าย คุณชายฟู่ผู้มีอำนาจนั้นก็ปรบมือและโห่ร้องว่า "ที่รักของฉันสุดยอดมากจริงๆ"
เว่ยเว่ย นักศึกษาฝึกงานทะลุมิติ เว่ยเว่ยขับเวสป้าตกเหว แต่ดันทะลุมิติตกน้ำอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม ที่กำลังหาปลาอยู่ที่บึงน้ำ ลู่เหวินเยียนอาศัยกับมารดาอยู่ที่กระท่อมเชิงเขา บิดาเสียชีวิตในสนามรบ เขามักจะออกไปล่าสัตว์ป่ามาขาย วันนี้เขามาดูกับดักปลาและบังเอิญเห็นบางสิ่งตกลงมาจากฟ้าต่อหน้าต่อตาเขา คำเตือน นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่ง บุคคล สถาน องค์กรและเนื้อเรื่องทั้งหมดในนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสมมติ ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ผู้เขียนขอสงวนลิขสิทธิ์ทางปัญญาตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์พ.ศ.2537และเพิ่มเติมพ.ศ.2538 ห้ามทำการคัดลอก หรือดัดแปลงเนื้อหาของนิยายโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของที่เป็นผู้แต่งเป็นลายลักษณ์อักษร
หลังจากแต่งงานมาสามปี เสิ่นเนียนอันคิดว่าตนเองสามารถเอาชนะใจโฮ่วอวินโจวได้ แต่กลับพบว่าเขามีเพียงคนรักแรกอยู่ในใจ "ฉันจะปล่อยเธอไปหลังจากที่เธอคลอดลูก" ในวันที่เสิ่นเนียนอันมีปัญหาในการคลอดบุตร โฮ่วอวินโจวได้พาผู้หญิงอีกคนออกจากประเทศด้วยเครื่องบินส่วนตัว "ไม่ว่าคุณจะชอบใครก็แล้วไป สิ่งที่ฉันเป็นหนี้คุณ ฉันคืนให้หมดแล้ว" หลังจากที่เสิ่นเนียนอันจากไป โฮ่วอวินโจวก็เสียใจ "กลับมาหาฉันอีกครั้งได้ไหม"
นาธัชชาถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจจากผู้เป็นพ่อ เพียงเพราะเธอมีส่วนทำให้แม่ต้องตาย ใครจะคิดว่าชีวิตเด็กเจ็ดขวบ จะถูกโชคชะตาเล่นตลกครั้งแล้วครั้งเล่า และพลิกผันจนกลายเป็น 18 มงกุฏ เพื่อความอยู่รอดของชีวิต ฟาเบียน (อายุ 35 ปี) ชายหนุ่มรูปหล่อทายาทคนโตแห่งมาร์ตินกรุ๊ป เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่มีธุรกิจโรงแรมทั้งที่ไทยและฝรั่งเศส ชีวิตของเขามีพร้อมทุกอย่างแต่กลับไร้เงาของสาวข้างกาย ใครๆ ก็พูดว่าเขาตั้งมาตรฐานผู้หญิงที่จะมาเป็นคู่ชีวิตไว้สูง บางคนบอกว่าระดับเขาต้องได้ผู้หญิงระดับนางงามที่มีมงกุฏการันตีความสวย ซึ่งมันก็คงจะจริง เพราะสาวที่เข้ามาพัวพันเป็นสาวสวยที่มีมุงกุฏการันตี และไม่ได้มีแค่มงกุฏเดียว เพราะเธอเป็น 18 มงกุฏ นาธัชชา (อายุ 20 ปี) นาธัชชาหรือหนูนา เด็กหญิงผู้เผชิญกับชีวิตที่แสนรันทดตั้งแต่อายุแค่เจ็ดขวบ เธอถูกพ่อแท้ๆ ยัดเยียดให้เป็นตัวซวย เพียงเพราะมีส่วนทำให้แม่ต้องตาย ชีวิตของเธอต้องพลิกผันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นกราฟชีวิตที่มีแต่จะตกต่ำ จนถึงขั้นต้องเป็น 18 มงกุฏ เพียงเพราะความอยู่รอดของชีวิต ความแตกต่างและความห่างชั้นทางสังคม จะชักนำให้เขาและเธอมาเจอกันได้อย่างไร เรามาติดตามไปพร้อมๆ กันค่ะ - ฟาเบียน ลูกชายคนโตของ เซดริก และมาลารินทร์ จากเรื่อง Malalin of love ร้อยรักมาลารินทร์ - นาธัชชา หรือหนูนา ตัวละครใหม่ คำเตือน -นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น มิได้มีเจตนาชี้นำหรือเป็นตัวอย่างให้นำไปใช้ในชีวิตจริง -นิยายอาจมีเนื้อหาบางช่วงบางตอนที่ไม่เหมาะสม ทั้งเรื่องเพศ และมีคำหยาบคาย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน - นิยายเรื่องนี้เหมาะสมกับผู้อ่านที่มีอายุ 20 ปีขึ้นไป
เมื่อเซิ่งหนิงเตรียมจะบอกฮั่วหลิ่นเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของเธอ ทว่ากลับพบเขาช่วยพยุงผู้หญิงอีกคนลงจากรถอย่างเอาใจใส่... เคยคิดว่าตนเองอยู่เคียงข้างฮั่วหลิ่นคอยดูแลเขามาสามปี สักวันหนึ่งเขาจะมาสามารถสร้างความประทับใจให้กับเขา แต่สุดท้ายเป็นตนเองที่คิดเองเออเองไปฝ่ายเดียว เซิ่งหนิงตายใจแล้วจากไป สามปีต่อมา ข้างกายของเธมีผู้ชายอีกคนหนึ่ง และฮั่วหลิ่นเสียใจมาก เจาพูดด้วยความโศกเศร้า "เซิ่งหนิง เรามาแต่งงานกันเถอะ" เซิ่งหนิงยิ้มอย่างเฉยเมย "ขออภัยนะคุณฮั่ว ฉันมีคู่หมั้นแล้ว"