“คุณจะถอดเอง หรือจะให้ผมถอดให้”
คำพูดที่ดูถูกดูแคลนของชายคนนั้นกระตุ้นเข้ากับโสตประสาทที่บอบบางของฟางจิ้งหร่าน
เธอรู้สึกว่าซิปข้างหลังชุดแต่งงานของเธอคลายออก ผิวหนังสัมผัสกับอากาศ เธอเร่งรีบยกชายกระโปรงอุ้มเอาไว้ หันหน้าไปสบตากับดวงตาที่ดำถมึงและลุ่มลึกคู่นั้น
“คนที่ใส่ชุดแต่งงานคนนี้ควรจะเป็นน้องสาวของคุณ ไม่ใช่คุณ”
คำถามที่เฉียบคมของผู้ชายคนนั้นทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก
เสิ่นตั่ว ทายาทเจ้าพ่อธุรกิจอันดับหนึ่งของเมืองไห่ เดิมทีเขาควรจะเป็นน้องเขยของฟางจิ้งหร่าน ตอนนี้กลับกลายเป็นสามีของเธอแทน
นั่นก็เพราะน้องสาวต่างบิดาของเธอหนีการแต่งงานไป
หลังจากที่โตมาก็แทบจะไม่ติดต่อมาเลย แต่แล้วว่านหลงแม่ของเธอก็มาหา ประโยคแรกที่พูดก็คือมาขอให้เธอแต่งงานแทน
ว่านหลงจับมือขอร้องอ้อนวอนเธอ “หร่านหร่าน เงินเดือนเล็กน้อยแค่นั้นของเธอจะมีปัญญาจ่ายค่าบ้านพักคนชราของพ่อเธอได้ยังไง แค่เธอช่วยน้องสาวของเธอในครั้งนี้ ต่อไปตระกูลกู้จะเป็นคนรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดเอง”
ฟางจิ้งหร่านรีบปฏิเสธทันที
แต่หลังจากวันนั้น พ่อของเธอก็หายสาบสูญไป ตระกูลกู้จับตัวพ่อที่เป็นอัลไซเมอร์ของเธอไป บังคับให้เธอสวมชุดแต่งงานชุดนี้
ฟางจิ้งหร่านหมดทางเลือก ถึงแม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปอย่างยากลำบาก แต่พ่อก็เป็นคนในครอบครัวเพียงคนเดียวในโลกใบนี้ที่รักและเอ็นดูเธอ เธอจะต้องช่วยพ่อกลับมาให้ได้
เธอพยายามระงับความทรงจำอันแสนขมขื่นที่พลุ่งพล่านเอาไว้ ก้มหน้าลง เค้นคำพูดออกมาต่อหน้าชายหนุ่ม
“คุณเสิ่น ถึงยังไงก็เป็นการแต่งงานกันทางธุรกิจ แต่งงานกับฉัน มันก็เหมือนกัน”
“เวลาพูดมองหน้าผม”
คำพูดเชิงคำสั่งมันทิ่มแทงหูของราวกับน้ำแข็งที่เยือกเย็น คางของฟางจิ้งหร่านถูกบีบและเชยขึ้นมา สายตาของเธอสบเข้ากับดวงตาของเสิ่นตั่วอย่างเลี่ยงไม่ได้
หลังจากที่เห็นสิ่งที่ห้อยอยู่ที่หูขวาของชายคนนั้น ฟางจิ้งหร่านก็เข้าใจขึ้นมาได้ทันที
นั่นมันคือเครื่องช่วยฟังจากประสาทหูเทียม
ที่แท้หูของเสิ่นตั่วก็ไม่ได้ยินนี่เอง นี่ก็คือเหตุผลที่กู้หยิงเสว่ยหนีการแต่งงานไปอย่างนั้นเหรอ?
“เข้าใจแล้วว่าทำไมน้องสาวของคุณถึงได้หนีการแต่งงานไป ยังจะแต่งงานกับผมอยู่อีกไหม?” มุมปากของเสิ่นตั่วยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง
เขาเพิ่งจะกลับประเทศมาได้ไม่นาน ข่าวลือที่ว่าเขาประสบอุบัติเหตุเมื่อสิบสี่ปีก่อนจนทำให้สองหูพิการถูกลือไปทั่ว
“ฉันจะแต่ง” ฟางจิ้งหร่านเก็บซ่อนความลังเลในแววตาเอาไว้
“เหตุผล?” เสิ่นตั่วขมวดคิ้วที่เดิมทีนิ่ง สีหน้ายิ้มเยาะได้หายไป
ฟางจิ้งหร่านสูดหายใจเข้าลึก ๆ หยิบยกพลังที่เธอใช้ในการรายงานข่าวออกมา
“พ่อกับแม่เคยบอกฉันว่า สัญญาการแต่งงานจะยังคงอยู่จนกว่าโครงการพัฒนาจะสิ้นสุดลง” ตระกูลเสิ่นจะมอบเงินชดเชยก้อนโตให้ และเงินทั้งหมดก็จะตกเป็นของฉัน คุณเสิ่น ฉันต้องการเงิน”
ผลประโยชน์ที่ตระกูลเสิ่นได้รับจากการแต่งงานในครั้งนี้ไม่ใช่แค่เงิน ฟางจิ้งหร่านไม่ได้โลภมาก เธอไม่ต้องการกำไรเพิ่มเติมพวกนั้น เพียงแค่ต้องการในสิ่งที่เธอควรจะได้รับเท่านั้น
แบบนี้เธอก็จะมีเงินไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้พ่อได้
เสิ่นตั่วหัวเราะออกมาเบา ๆ “โลภไม่เบา”
เขาเคยเจอผู้หญิงที่โลภมากมาเยอะ แต่คนที่กล้ามาขอเงินต่อหน้าเขาอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ ฟางจิ้งหร่านเป็นคนแรก
“ในเมื่อมันเป็นธุรกิจ ผมก็ต้องตรวจดูสินค้าก่อน”
ฟางจิ้งหร่านชะงัก สีหน้าซีดเผือด สองไหล่สั่นอย่างอดไม่อยู่
การแต่งงานในครั้งนี้จะต้องเริ่มต้นจากบนเตียงงั้นเหรอ?
เธอเริ่มรู้สึกเสียใจภายหลังแล้ว แม้แต่แฟนเก่าที่คบกันมาสี่ปีก็ยังจูบไม่สำเร็จเลย
แล้วจะไปมีอะไรกับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงได้ยังไงกัน
ความกดดันทำให้เธอหายใจไม่ออก ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้ามันเริ่มพร่ามัวไปหมด สองขาอ่อนแรง พยุงตัวไว้ไม่อยู่ทรุดลงไปกับพื้น
ทันใดนั้น สองมือที่ร้อนผ่าวคู่หนึ่งก็คว้าเอวของเธอเอาไว้ โอบเธอเข้าไปในอ้อมกอด
ความรู้สึกอึดอัดค่อย ๆ จางหายไป ฟาง จิ้งหร่านรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ
เธอป่วยมาโดยตลอด ไม่สามารถมีปฏิสัมพันธ์ที่ที่ใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนได้ ถ้าหากถูกบีบบังคับ ก็จะรู้สึกหายใจไม่ออก
แต่ทำไมพอเป็นการสัมผัสของเสิ่นตั่ว มันกลับช่วยบรรเทาความรู้สึกหายใจไม่ออกของเธอได้
เธอแนบชิดหน้าอกที่ร้อนผ่าวของชายหนุ่ม เสียงหัวใจเต้นดังอยู่ใกล้หูของเธอ มือของเสิ่นตั่วลูบไล้ไปมาตามผิวพรรณที่เปลือยเปล่าของเธอ ขณะที่เธอกำลังคิดว่าเขาจะดำเนินการขั้นถัดไป จู่ ๆ สองมือคู่นั้นก็ผละออกไป
“คุณเป็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว” เสิ่นตั่วถามขึ้น
ฟางจิ้งหร่านตอบกลับไปด้วยความรู้สึกผิด “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...”
หมอบอกว่าอาการป่วยของเธอไม่ใช่อาการป่วยทางกายภาพ ทำได้แค่ต้องบำบัดด้วยจิตวิทยา
เสิ่นตั่วรู้สึกขบขัน “ตระกูลกู้ให้คุณมาแต่งงานกับคนพิการแบบผม มันช่างเป็นการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมจริง ๆ ”
ฟางจิ้งหร่านกำกระโปรงชุดแต่งงานอย่างเงียบ ๆ หัวใจราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบเอาไว้แน่น
เสิ่นตั่วจะส่งตัวคืนอย่างนั้นเหรอ
แล้วพ่อที่น่าสงสารของเธอจะทำยังไง
อย่าว่าแต่ค่ารักษาพยาบาลเลย ตระกูลกู้คงไม่มีทางปล่อยให้เธอได้เจอพ่ออีกตลอดชีวิตเป็นแน่!”