ฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวเหมือนยามเช้า บรรยากาศอันเร้นลับในห้องนอนค่อยๆ จางหายไป
ชายหนุ่มมองไปยังแผ่นหลังขาวเนียนของหญิงสาว ก่อนจะลุกขึ้นและเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่ลังเล
เขาเปลี่ยนเป็นชุดสูทสีเงินอย่างรวดเร็วและออกไปโดยไม่มีความรู้สึกใด ๆ ตอนนี้เขาดูเย็นชาและไร้อารมณ์
ต่างจากเมื่อคืนที่เขาดูเหมือนจะไม่ยั้งมือในการแสดงความปรารถนาบนเตียง
แม้แต่ในตอนที่เขาหลงใหลในความปรารถนา เขาก็ยังคงมีสีหน้าเย็นชา
เมื่อเขาตื่นขึ้นมา เว่ยเหยียนก็ลืมตาขึ้น เธอแค่แกล้งหลับอยู่ เสียงของเธอแหบแห้งเล็กน้อย
จนกระทั่งเขากำลังจะออกจากห้อง เธอพูดขึ้นเบาๆ “ลาก่อนค่ะ คุณหลงผู้บริหาร” หลงเย่าเถิงไม่รู้ว่าได้ยินคำพูดของเธอหรือไม่ เขาหยุดเดินชั่วครู่ แต่ไม่มีการตอบกลับใดๆ และเดินลงบันไดไป
ท่าทางเย็นชาของเขาทำให้เว่ยเหยียนยิ้มเบาๆ สี่ปีที่แล้ว เธอเข้าทำงานที่บริษัทหลง ในวันแรกที่เธอไปงานเลี้ยงกับหลงเย่าเถิง เธอช่วยให้เขาหายเมาด้วยวิธีพิเศษ
เรื่องราวต่อมาก็เป็นเรื่องที่ซ้ำซากและไม่น่าประทับใจ
ความสัมพันธ์ระหว่างผู้บริหารและเลขาฯ ส่วนตัวก็ยังคงอยู่มาจนถึงวันนี้
แม้หลงเย่าเถิงจะไม่พูดอะไรสักคำ แต่เธอก็รู้ดีว่าพวกเขาคงไม่มีโอกาสได้พบกันอีกแล้ว
เธอลุกขึ้นเก็บของและลงบันไดไป ในห้องนั่งเล่น เธอเห็นซ่งจือ ผู้ช่วยพิเศษของหลงเย่าเถิง ซ่งจือนั่งตัวตรง ใส่แว่นกรอบทอง มีโน้ตบุ๊ควางบนตักและกำลังพิมพ์งานด้วยความตั้งใจ
เมื่อเขาได้ยินเสียง เขาหันกลับมามองเธอและดันแว่นขึ้นเล็กน้อย
สายตาของเขาจ้องไปที่กระเป๋าที่เว่ยเหยียนถืออยู่ เขาซ่อนความประหลาดใจไว้ในใจ
ทั้งสองทำงานร่วมกันมาหลายปีและเข้ากันได้ดีในงาน
เว่ยเหยียนทักทายเขาอย่างเป็นธรรมชาติและนั่งลงตรงข้ามกับซ่งจือ
ซ่งจือย้ายคอมพิวเตอร์ออกไปและส่งเอกสารที่เตรียมไว้ให้เว่ยเหยียน พร้อมกับพูดด้วยเสียงที่ชัดเจน “เลขาฯ เว่ย นี่คือเอกสารที่คุณหลงฝากไว้ให้คุณ”
เว่ยเหยียนรับเอกสารและดูมันเป็นเวลานานโดยไม่พูดอะไร
ขนตาของเธอสั่นเล็กน้อย ดูเหมือนเธอจะอ่อนแอ ซ่งจือคิดว่าเธอคงเสียใจ จึงพูดเบาๆ “เลขาฯ เว่ย หากคุณมีความต้องการอื่นๆ ก็สามารถบอกได้ครับ ตราบใดที่มันไม่เกินไป คุณหลงก็จะตอบสนองให้”
ความสัมพันธ์? สำหรับหลงเย่าเถิง เธอเป็นเพียงเครื่องมือระบายอารมณ์ สำหรับเครื่องมือแค่มีความรู้สึกเก่าแก่ ก็ต้องปล่อยไปอยู่ดี หากพูดถึงความสัมพันธ์
เธอก็อาจจะไม่รู้จักการยอมรับ เว่ยเหยียนกลับมามีสติและพูดด้วยเสียงเบาๆ “คุณหลงใจกว้างจริงๆ”
น้ำเสียงของเธอเย็นชา ซ่งจือรู้สึกประหลาดใจ
เว่ยเหยียนดูเย็นชาเหมือนรู้ล่วงหน้าว่าหลงเย่าเถิงจะต้องการแยกทาง
หลังจากตามหลงเย่าเถิงมาสี่ปี ตอนนี้จะต้องแยกทางกัน หลงเย่าเถิงมอบทรัพย์สินสามแห่งให้เธอ รวมถึงบ้านพักที่เธออยู่ในขณะนี้ รวมทั้งเงินสดและของอื่นๆ รวมกันแล้วอย่างน้อยหนึ่งพันล้านบาท
ยังไม่พูดถึงสิ่งที่เธอได้รับในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าเธอจะแต่งงานกับใครสักคน เงินเหล่านี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอมีชีวิตที่สะดวกสบาย
เว่ยเหยียนเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งและไม่ยอมแพ้ แม้แต่ซ่งจือก็รู้สึกอิจฉาเมื่อเห็นของที่หลงเย่าเถิงมอบให้
ผู้หญิงทั่วไปเมื่อเห็น “ของขวัญเลิกรามูลค่ามหาศาล” จากหลงเย่าเถิง คงจะตื่นเต้นดีใจ แต่เว่ยเหยียนกลับไม่มีความรู้สึกใดๆ และยังแอบพูดจิกกัดหลงเย่าเถิงเล็กน้อย
เว่ยเหยียนรับเอกสารและเซ็นชื่ออย่างรวดเร็ว
จากนั้นเธอหยิบจดหมายลาออกที่เตรียมไว้ออกมาจากกระเป๋าและส่งให้ซ่งจือ พร้อมกับพูดอย่างสุภาพ “ขอบคุณค่ะ คุณซ่ง ที่ช่วยเหลือ”
ซ่งจือเข้าใจดี ว่าเมื่อเธอออกจากหลงเย่าเถิง การลาออกจากบริษัทหลงก็เป็นเรื่องปกติ เขารับเอกสาร “เลขาฯ เว่ย ไม่ต้องสุภาพครับ”
เว่ยเหยียนยิ้มเบาๆ “ต่อไปนี้ไม่ใช่เลขาฯ เว่ยแล้วค่ะ เรียกฉันว่าเว่ยเหยียนเถอะ”
ซ่งจือลุกขึ้นและจากไป
เว่ยเหยียนมองตามหลังเขาและยกมือขึ้นลูบหน้าท้องที่ยังคงเรียบอยู่เบาๆ หลงเย่าเถิงเบื่อเธอแล้ว
เธอก็ต้องหาทางออกจากสถานการณ์นี้ เธอมีความลับที่สำคัญมาก และไม่สามารถให้เขารู้ได้