ทั่วหล้าฟ้าดิน ข้าคือผู้ครอง

“อ๊าย！”

ซูเยว่ซีสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ร่างกายเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

ยังไม่ทันได้สติดี สาวใช้ชุนถิงก็วิ่งตรงเข้ามาจากข้างนอกด้วยสีหน้าปีติยินดี จนน้ำตาแทบจะไหลออกมา

“คุณหนู！ ในที่สุดก็ฟื้นแล้ว！”

ซูเยว่ซีเห็นชุนถิง ก็เบิกตากว้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

นางคว้าผ้าห่มที่อยู่ใต้ตัว มองสำรวจไปรอบ ๆ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวมันคือการตกแต่งที่คุ้นหน้าคุ้นตา

ที่นี่คือโลกใต้พิภพ หรือว่า...

นางตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ？

“คุณหนู คุณหนูไม่รู้หรอกเจ้าค่ะ ตอนที่ได้ยินว่าคุณหนูกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ฮูหยินตกใจจนเป็นลมไปเลยเจ้าค่ะ พอฟื้นขึ้นมาก็อยู่เฝ้าดูแลคุณหนูอยู่หลายวัน วันนี้ยังไปสวดมนต์ขอพรที่วัดต้าเล่ออีกด้วย ตอนนี้คุณหนูฟื้นขึ้นมาแล้ว น่าจะเป็นเพราะความศรัทธาอันแรงกล้าของฮูหยินที่ทำให้เทพเทวดาดลบันดาลแน่เลยเจ้าค่ะ！”

สายตาของซูเยว่ซีจับจ้องมองไปที่ชุนถิง ความสงสัยผุดขึ้นมาภายในใจ

นี่นาง... กลับชาติมาเกิดงั้นเหรอ？

หากนางไม่ได้ถูกซูโหรวใส่ร้ายจนต้องโทษโดยการจับไปตัดแขนจัดขายัดไว้ในสุ่มเหมือนหมู ตระกูลของท่านตาก็คงไม่ถูกประหารชีวิตทั้งตระกูลเพราะนาง！

ทั้งหมดที่ผ่านมามีโอกาสเริ่มต้นใหม่ได้！

แล้วก็ชุนถิง...

ซูเยว่ซีมองชุนถิง รู้สึกแสบจมูก น้ำตาเกือบจะไหลออกมา

ชาติที่แล้ว ชุนถิงถูกซูโหรวทรมานจนตายเพื่อที่จะช่วยเหลือนาง

ชาตินี้นางจะต้องปกป้องชุนถิงให้ได้

“คุณหนูเป็นอะไรไปเหรอเจ้าคะ？” ชุนถิงเห็นซูเยว่ซีเหม่อลอย ก็ยื่นมือโบกอยู่ตรงหน้าของซูเยว่ซี ก่อนจะพูดพึมพำออกมา “คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ ท่านหมอบอกว่าตราบใดที่คุณหนูฟื้นขึ้นมาก็ไม่เป็นอันใดแล้ว แล้วก็จะไม่มีโรคแทรกซ้อนอันใดด้วยเจ้าค่ะ

คำพูดประโยคเดียวของชุนถิง ดึงอารมณ์ความคิดของซูเยว่ซีกลับมาทันที

ตกน้ำ... ใช่！ คือซูโหรว！

ถ้านางจำไม่ผิดล่ะก็ ชาติที่แล้ว ซูโหรวตั้งใจพานางไปล่องเรือชมดอกไม้

จุดประสงค์ก็เพื่อให้นางตกน้ำ จะได้ไม่สามารถไปร่วมงานวันเกิดของท่านตาได้

เช่นนั้นซูโหรวก็จะสามารถใช้บทกวีที่เขียนด้วยอักษรเสี่ยวจ้วนของนาง ไปแสดงฝีมืออวดในงานเลี้ยงจนเฉิดฉายได้

ส่วนนางก็จะถูกซูโหรวจงใจสร้างสถานการณ์ว่านางเป็นหญิงสาวที่ลุ่มหลงในความรัก ฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดลงไปในทะเลสาบ

พอมาคิด ๆ ดูแล้ว เกรงว่าตอนนี้อวิ๋นถังยวี่กับซูโหรวน่าจะมีความสัมพันธ์กันเรียบร้อยแล้ว

ไม่อย่างนั้น ซูโหรวจะฉวยโอกาสจากความไว้ใจที่ตัวเองมีต่อนาง แอบบอกกับนางเป็นนัย ๆ มาโดยตลอดว่าอวิ๋นถังยวี่ดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ ด้วยเหตุนี้ถึงได้ชักศึกเข้าบ้าน ทำร้ายครอบครัวของท่านตา แล้วก็ทำร้ายตัวเองด้วยอย่างนั้นหรือ！

ฟ้าเบื้องบนเห็นใจ ให้นางได้กลับมาเกิดใหม่อีกชาติ ชาตินี้เกรงว่าซูโหรวจะไม่มีโอกาสดีเช่นนั้นได้อีกต่อไปเสียแล้ว

ของที่เป็นของนาง นางจะแย่งชิงกลับมาทั้งหมด

ชุนถิงมองคุณหนูของตัวเองนั่งอยู่บนเตียง ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น ไม่รู้ว่าคุณหนูกำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่ จึงเอ่ยปากถามออกไปตรง ๆ

“คุณหนูไม่ต้องเป็นกังวลไปนะคะ ฮูหยินบอกเอาไว้แล้วว่าถ้าคุณหนูฟื้นขึ้นมา จะไม่บีบบังคับให้คุณหนูตัดความสัมพันธ์กับถังยวี่ซื่อจื่ออีกเจ้าค่ะ”

ซูเยว่ซีสะบัดหัว กำลังจะพูดอะไร แต่ก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอกเสียก่อน “น้องหญิง... น้องหญิงไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่？”

หลังจากได้ยินเสียงนี้ ร่างกายของซูเยว่ซีก็แข็งชะงักทันที ทั้งยังสั่นเทาเล็กน้อย

สาเหตุที่สั่นไม่ได้มาจากความหวาดกลัวภายในใจ แต่เนื่องจากว่าตื่นตัวเกินไป นางจะไม่มีวันลืมเสียงนี้ตราบชั่วชีวิตของนาง

เสียงของซูโหรว

ชุนถิงยังไม่ทันได้พูด ซูโหรวก็พุ่งตัวเข้ามาก่อน ควงแขนของซูเยว่ซีทันที

ความรู้สึกเจ็บปวดที่เกิดจากความเกลียดชังแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจ ซูเยว่ซีแทบจะกัดลิ้นตัวเองถึงจะสามารถฝืนไม่ให้ตัวเองแสดงความเกลียดชังอันแรงกล้าออกมา

ซูโหรวพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่หวานจับใจ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ผุดผ่อง “น้องหญิง ดูเหมือนน้องหญิงจะดีขึ้นไม่น้อยแล้ว ตอนที่น้องหญิงตกลงไปในทะเลสาบเมื่อหลายวันก่อน พี่รู้สึกเป็นกงวลแทบแย่”

ซูเยว่ซีมองซูโหรวอย่างเงียบ ๆ แววตาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก

ตอนที่ซูโหรวเพิ่งจะเข้าจวนซูมา ตอนนั้นซูหยวนจิ้นผู้เป็นบิดาโกหกว่าซูโหรวเป็นลูกสาวของครอบครัวสายรองตระกูลซู เนื่องจากหลายปีก่อนตั้งใจเล่าเรียนอย่างยากลำบาก ทำให้ได้รับการดูแลจาก ‘บิดา’ ของซูโหรว ตอนนี้ ‘บิดา’ ของซูโหรวเสียชีวิตไปแล้ว ซูหยวนจิ้นจึงพาสองแม่ลูกมาดูแลที่เมืองจิง

เหตุการณ์ตกน้ำในครั้งนี้ ซูโหรวไม่เพียงแต่จะช่วยเหลือนาง ยังคอยมาดูแลนางอย่างสม่ำเสมอ การดูแลเอาใจใส่แบบนี้ ทำให้ท่านแม่รู้สึกซาบซึ้งใจมาก เห็นด้วยกับเรื่องที่ท่านพ่อจะรับนางมาเป็นลูกบุญธรรม

หลังจากนั้นมา ชีวิตความเป็นอยู่ของซูโหรวก็ไม่ต่างอะไรจากซูเยว่ซี

คนที่ไม่รู้ก็คิดว่าซูโหรวต่างหากที่เป็นบุตรีของฮูหยินเอกแห่งจวนซู

เมื่อชาติที่แล้ว ซูเยว่ซีก็ดีกับซูโหรวแบบนี้เหมือนกัน ไม่ระแวดระวังเลยแม้แต่น้อย มันถึงได้เป็นการหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งหายนะ ส่งผลทำให้ครอบครัวท่านตาต้องมีอันเป็นไป ตัวเองก็ถูกตัดแขนตัดขา กลายเป็นคนพิการ！

ชาตินี้นางจะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์เกิดขึ้นซ้ำอีกครั้งเป็นแน่

เมื่อคิดแบบนี้ ซูเยว่ซีก็ปัดมือของซูโหรวที่วางอยู่บนหลังมือของตัวเองออกไป ก่อนจะพูดขึ้นอย่างยิ้ม ๆ “ข้าไม่เป็นอันใดแล้ว พี่ซูโหรวไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ”

ท่าทีที่เย็นชาและเหินห่างของซูเยว่ซีทำให้ซูโหรวอึ้งไปทันที

หลังจากนั้นก็แสดงสีหน้าท่าทางโทษตัวเองออกมา

“น้องหญิง พี่ผิดเอง ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าคุณลุงไม่เต็มใจให้น้องกับพี่ถังยวี่คบหากัน แต่กลับแอบส่งจดหมายให้กับพวกเจ้าทั้งสอง แถมยังขอให้เขามาพบน้องอีก ทำให้น้องตกลงไปในทะเลสาบ ถ้าน้องเป็นอันใดขึ้นมา...”

เพียะ！

ซูโหรวยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงตบหน้าดังขึ้นมาอย่างชัดแจ๋ว

ซูโหรวเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ รอยฝ่ามือประทับบนใบหน้าอย่างชัดเจน ถามขึ้นด้วยความตกใจ “น้องหญิง นี่เจ้าทำอันใด”

นังชั้นต่ำซูเยว่ซีนี่กล้ามาตบหน้านางงั้นเหรอ？