“ผมทนไม่ไหวแล้วนะ..” ชายหนุ่มตัวสูงก้มหน้าลงไปชิดกับหญิงสาวที่กำลังลืมตาอย่างงัวเงีย เขาไม่ได้อยากทำกับคนที่ไม่มีสติแบบนี้เลย…แต่ใบหน้านั้น..มันช่างเชิญชวนเขาเสียจริง.. "ไอย์ริณ" หญิงสาวที่มีรักเดียวมาโดยตลอด 27 ปี เธอทำตามแบบแผนมาตลอด เมื่อเธออกหักและคิดว่าอยากใช้ชีวิตให้คุ้มค่าสักครั้ง เธอแค่อยากนอก "กรอบ" สักครั้งในชีวิต... "ไปป์เปอร์" หนุ่มรุ่นพี่สุดฮอตประจำบริษัทที่แอบมองไอย์ริณมาโดยตลอด "นายน์" เด็กหนุ่ม 19 ปี ที่ไอย์ริณเผลอไปมี One night stand ด้วย... จะเป็นคืนเดียว หรือ ความรักตลอดไป กันนะ?? . . .
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด … ปึก!
เสียงนาฬิกาปลุกในเวลา 6 โมงเช้า ไม่ได้ทำให้หญิงสาวในชุดนอนกระโปรงสีขาวโปร่งลุกลี้ลุกลนหรืองัวเงียสักนิด เธอตื่นเวลานี้ซ้ำๆ เดิมๆ มาเกือบ 4 ปีจนชิน
ชั้นชื่อ “ไอย์ริณ”
ปีนี้ชั้นอายุ 27 ปี ทำงานอยู่ในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในตำแหน่งที่น่าเบื่ออย่างนักจัดการงานทั่วไป ตามชื่อตำแหน่งเลยล่ะ… ทำงานทั่วๆ ไปคลอบจักรวาลทั้งแผนกนั่นแหละ… บ่นไปโน่น, แต่ชั้นก็รักงานของชั้นนะ ~
เป็นอีกเช้าที่ไอย์ริณลุกจากเตียงนอนอย่างไม่รีบร้อน ไปเปิดม่านหน้าต่าง มองตึกเมืองใหญ่จากมุมสูงของคอนโด พลางคิดถึงเรื่องราวก่อนหน้าอย่างอดไม่ได้…
1 อาทิตย์ก่อน
ท่ามกลางฝนตกในเดือนมิถุนายน รถสปอร์ตคันสีดำวาวจอดนิ่งข้างฟุตบาทที่มีรถแล่นผ่านไปมา เสียงฝนตกกระทบหลังคารถดังแผ่ว ภายในรถที่เงียบสนิท…
“ผมว่าเราเลิกกันเหอะ”
ไอย์ริณทบทวนซ้ำแล้วซ้ำอีก กับผู้ชายที่นั่งฟากคนขับ คนที่คบกันมา 9 ปี .. เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่คบด้วยมาตั้งแต่มหาลัย..รักครั้งแรก เซ็กส์ครั้งแรก เขาเป็นครั้งแรกในทุกๆ เรื่องของเธอ
“มีคนอื่นแล้วใช่ไหม”
หญิงสาวถามกลับพลางก้มหน้าแต่ไม่มีน้ำตาสักหยด
ลึกๆ ในใจ เธอรู้ดีว่าเราทั้งคู่ออกห่างจากคำว่ารักมาได้หลายปีแล้วด้วยซ้ำ มันเหมือนเพื่อนสนิท คนในครอบครัว คนที่ผูกพัน แต่ไม่ได้รู้สึกร้อนวูบวาบอีกแล้ว
“อืม”
ชายหนุ่มตอบกลับเสียงเรียบ
ไอย์ริณรู้สึกสับสนไปหมด ไม่ได้โกรธ ไม่เสียใจ..แค่รู้สึก…เสียเวลา…
“ฉันขอลงตรงนี้”
ปัง!
หญิงสาวปิดประตูรถแล้วรีบเดินฝ่าสายฝนไปยังจุดรอรถ นั่งมองรถขับผ่าน ฟังเสียงฝนตก พลางคิด…หรือฉันไม่มีความรักหลงเหลืออยู่แล้ว???
.
.
.
หญิงสาวเสยผมยาวสีน้ำตาลอ่อนที่ปกคลุมใบหน้าสีขาวนวล แล้วดึงม่านเปิดอ้ากว้าง รดน้ำบอนไซบนโต๊ะข้างหน้าต่าง แล้วผละไปเข้าห้องน้ำ แต่งตัวไปทำงานทันที
เช้าวันจันทร์ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ไอย์ริณปั่นจักรยานคู่ใจเข้าออฟฟิศที่อยู่ห่างจากคอนโดของเธอเพียง 2-3 ช่วงตึก เธอใช้ชีวิตเรียบง่ายแต่มีแบบแผนในหัวอยู่เสมอจนอาจดูน่าเบื่อเกินไปในสายตาผู้ชายหรือเปล่า?
ติ๊ด~
เสียงแสกนบัตรเจ้าหน้าที่หัวหน้าแผนกจัดการงานทั่วไป
“ไอย์ริณ เวลาเข้างาน 07.42 น.”
เธอเดินตรงไปยังโต๊ะประจำตำแหน่ง แขนข้างหนึ่งแขวนกระเป๋าผ้าเก็บแผ่นงานใบใหญ่ แขนอีกข้างหนีบไอแพดคู่กายเอาไว้แล้ววางลงบนโต๊ะเหมือนอย่างเช่นเคยแล้วเดินตรงไปยังเครื่องทำกาแฟหาเอสเปรสโซร้อนดื่มให้สดชื่น
“มาเช้าอีกแล้วนะครับน้องไอย์”
เสียงนุ่มทุ้มจากทางด้านหลัง เดินก้าวเข้ามาด้านหลังไอย์ริณที่ยืนเหม่อๆ รอกาแฟ เพราะเธอไม่คาดคิดว่าจะมีคนมาเข้างานเช้าเหมือนเธอ ซึ่งมีไม่บ่อยนัก…เธอหันกลับไปตอบเจ้าของใบหน้าหล่อผมสีดำจัดทรงอย่างดี
“ค่ะ พี่ไปป์…วันนี้งานเยอะหรือคะ?”
ไอย์ริณทักทายกลับอย่างยิ้มแย้ม พลางคิดว่า 3-4 วันมานี้ รุ่นพี่อย่าง “ไปป์เปอร์” รุ่นพี่หนุ่มต่างแผนกสุดฮอตขวัญใจสาวๆ ในบริษัท เข้ามาทักทายเธอบ่อยเป็นพิเศษ…
เขารู้ว่าชั้นเพิ่งเลิกกับแฟนแล้วอดสงสารไม่ได้เลยต้องมาชวนคุยให้หายเศร้าหรือเปล่านะ?...
ไอย์ริณรู้จักไปป์เปอร์ รุ่นพี่ของเธอมาได้ 4 ปีแล้ว เขาห่างกับเธอแค่ 2 ปี ซึ่งปกติก่อนหน้านี้หล่อนกับเขาแทบไม่เคยคุยกันนอกจากเรื่องงานและทักทายกันตามประสาเพื่อนร่วมงานด้วยซ้ำ…
ชายหนุ่มรีบผละตัวออกทันที ในใจแทบระเบิดคิดอะไรไม่ออก ร้านเบเกอรี่ที่จองโต๊ะไว้คงต้องแคนเซิลไปก่อน พลางนึกย้อนไปว่า หญิงสาวแทบไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าตนแอบมองด้วยสายตาที่ชื่นชม ห่วงใย …หลงรัก สายตาคู่นั้นที่แอบมองเธอมันไม่เหมือนกับสายตาที่มองผู้หญิงคนไหนทั้งแผนก เขามองเธอแบบนั้นมาตลอด 4 ปี …แต่เธอมีเจ้าของที่มัดหัวใจมาถึง 9 ปี ใครจะกล้าล้ำเส้น…และเธอก็ใสซื่อ ไม่มีพิษภัย ไม่รู้ตัวอะไรเลยมาตลอด
“ได้ค่ะ ..ขอบคุณนะคะพี่ไปป์”
ไอย์ริณส่งยิ้มกลับ ชื่นชมในความทำงานเก่งของรุ่นพี่
“อร๊ายยยยย!!~
ชั้นอยากให้พี่ไปป์มาเตือนงานชั้นบ้างอ๊าาาา! ชั้นอยากเงยหน้ามองตาสีน้ำตาลของเค้าชัดๆ บ้าง เผื่อจ้องตากันเกิน 8 วิ แล้วพี่เค้าจะตกหลุมรักชั้น!”
เสียงวี๊ดว๊าย เสียง4เสียง5 ของจีน่าเพื่อนตัวสูงหุ่นนางแบบผมสั้นประต้นคอ ดังเจื้อยแจ้ว จนพลอยชมพูเพื่อนหุ่นเพรียวแสนใจดี ต้องเอามือไปอุดปากจีน่าก่อนคนจะมองกันมากกว่านี้
“เธอมีงานเยอะถึงขนาดต้องให้เขามาเตือนรึไงจีน่า! วันๆ เดินว่างไปเมาท์ทุกแผนกได้ทั้งวันขนาดนี้อ่ะ!”
พลอยชมพูจิกกัดปนขำเบาๆ ให้ความแรดแต่ไม่มีพิษภัยของเพื่อนสนิทตัวเอง
“เธอต้องเปิดใจได้แล้วนะยัยไอย์…ชั้นว่าพี่เค้าอ่อยแกว่ะ แกไม่เอาชั้นเอานะ”
จีน่าพูดพลางจิ้มนิ้วชี้มาที่ตัวเอง
“9 ปีเลยนะจีน่า…ใครมันจะรีเซ็ตความรู้สึกไวขนาดนั้นอ่ะ”
พลอยชมพู พูดถูก…ไอย์ริณไม่อยากเปิดใจอีกต่อไป คบกันไปนานๆ ก็ไม่เหลือความรักแล้วอยู่ดี…จะมีความรักไปทำไมล่ะ? หญิงสาวคิด
“งั้นถ้าแกไม่คบใคร ก็น่าจะออกไปหาอะไรสนุกๆ ทำบ้างอะ จะทำงานกลับห้องวนไปวนมาแบบนี้หรอวะ…ข้างนอกมันมีอะไรสนุกๆ อีกเยอะนะเว้ย ถ้าสนใจรีบบอกเลย ชั้นรู้จักเจ้าของร้านเหล้าแถวนี้เกือบทุกร้าน *-^”
ไอย์ริณกำลังคิดว่าต้องไปบ่อยขนาดไหนถึงจะรู้จักเจ้าของร้านเหล้าได้ทุกร้านกันนะ…เธอขำออกมาเบาๆ
“ฮ่าาา~ บ้าน่ะจีน่า..แยกย้ายทำงานเหอะ”
.
.
.
17.40 น. ไอย์ริณเก็บของพร้อมกับโบกมือลาเพื่อนๆ ในแผนกที่ทยอยกันกลับบ้าน เธอปั่นจักรยานกลับคอนโดตามเคยพลางคิดถึงเรื่องที่จีน่าบอก..ไม่ใช่เรื่องรุ่นพี่ไปป์..แต่เป็นเรื่องการออกไปหาความสนุกข้างนอก…
เธอควรทำแบบนั้นบ้างไหมนะ?..
เธอไม่เคยไปร้านเหล้าหรือไปผับเลยตลอดเวลาที่คบหากับแฟนเก่า เขาและเธอต่างตั้งใจเรียน พากันทำงาน มีเซ็กส์กันบ้างตามปกติ แบบไม่ได้หวือหวาอะไร…
หญิงสาวเปลื้องเสื้อผ้า ยืนมองรูปร่างผอมเพรียว 161 เซนติเมตร 48 กิโลกรัม เธอหุ่นดีตามแบบฉบับดาราผอมเพรียว แต่ไม่เก้งก้าง เธอมีเนินอกสวยได้รูปขนาดพอดีตัว ยอดปทุมถันสีชมพูสวย เนินสวาทที่ผ่านการใช้งานมาแค่คนเดียวนั้นไม่ได้ทำให้เธอด่างพร้อยเลย…เธอห่างหายจากคำว่าเซ็กส์มานานแค่ไหน?...
“ชั้นเหงาจัง” หญิงสาวคิด
ไอย์ริณตัดสินใจตอนเธออาบน้ำแล้วว่า วันนี้เธอจะออกไปหาแสงสี…จะไม่เก็บตัวหรือทำตามแบบแผนที่คิดไว้อีกแล้ว คืนนี้เธอจะไม่ทำตามกรอบของตัวเองอีกต่อไป…
.
.
.
เว่ยเว่ย นักศึกษาฝึกงานทะลุมิติ เว่ยเว่ยขับเวสป้าตกเหว แต่ดันทะลุมิติตกน้ำอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม ที่กำลังหาปลาอยู่ที่บึงน้ำ ลู่เหวินเยียนอาศัยกับมารดาอยู่ที่กระท่อมเชิงเขา บิดาเสียชีวิตในสนามรบ เขามักจะออกไปล่าสัตว์ป่ามาขาย วันนี้เขามาดูกับดักปลาและบังเอิญเห็นบางสิ่งตกลงมาจากฟ้าต่อหน้าต่อตาเขา คำเตือน นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่ง บุคคล สถาน องค์กรและเนื้อเรื่องทั้งหมดในนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสมมติ ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ผู้เขียนขอสงวนลิขสิทธิ์ทางปัญญาตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์พ.ศ.2537และเพิ่มเติมพ.ศ.2538 ห้ามทำการคัดลอก หรือดัดแปลงเนื้อหาของนิยายโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของที่เป็นผู้แต่งเป็นลายลักษณ์อักษร
อดีตนักฆ่าสาวอันดับหนึ่ง ผู้มีใจคอโหดเหี้ยมได้ทะลุมิติอยู่ในร่างสาวน้อยรูปโฉมอัปลักษณ์ ที่ทุกคนต่างสาปส่งและรังแกสารพัด!
วิญญาณแพทย์นิติเวชที่มีชื่อเสียงในศตวรรษที่ 21 ได้เข้ามาอยู่ในร่างคุณหนูของจวนเสนาบดีอย่างบังเอิญ ผู้คนกล่าวหาว่านางไม่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์และทำให้บุตรชายของแม่ทัพตาย ด้วยเหตุนี้ฮ่องเต้ต้องการฆ่านางเพื่อให้คำอธิบายกับแม่ทัพ! ผู้คนกล่าวหาว่านางเป็นคนหยิ่งยโสและเจ้ากี้เจ้าการ ทุกคนเกลียดนาง และครอบครัวของนางต้องการไล่นางออก! ผู้คนกล่าวหาว่านางเป็นคนเลวทรามและไร้ความปรานี วางยาน้องสาว และพ่อของนางต้องการโบยนางจนตาย! ในความเป็นจริงหากอยากจะกล่าวหาผู้ใดสักคน มันก็หาข้ออ้างได้ทั่ว แต่นางเป็นคนไม่ยอมใคร นางผอมบางนางหนึ่งปลุกปั่นโลกด้วยความสามารถอันทรงพลังตนเอง ท่านอ๋องกล่าวว่า หากได้เจ้ามาครอบครอง ข้ายอมทรยศทุกคนในโลก นางกล่าวว่า เพื่อท่าน ต่อให้ทุกคนในโลกเกลียดข้า ข้าก็ยอม
รูรักอันบริสุทธิ์เมื่อถูกปลายลิ้นร้อนของชายหนุ่มเป็นครั้งแรกดูเหมือนว่าจะตอบสนองได้เป็นอย่างดี ร่องของนางขมิบรัว สะโพกของนางยกขึ้นยังเด้งเข้าไปหาปากร้อน ฝ่าบาทเก่งกาจยังสามารถแยงลิ้นเข้าไปในรู อันซูเซี่ยถูกทาขี้ผึ้งหอมรอบปากทาง ขี้ผึ้งนี้นอกจากจะมีรสชาติดีส่งเสริมรสน้ำรักของนางแล้วยังมีคุณสมบัติอันวิเศษ แม้จะเป็นหญิงพรหมจรรย์ก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวด และเผลอทำร้ายฝ่าบาทจนบาดเจ็บ อี้หลงดูดแบะขาของนางให้กว้างขึ้นแล้วรวบขึ้นไปให้ขาชี้ฟ้า จากนั้นมุดใบหน้าลงมาอย่างหลงใหล “หอมอร่อยเหลือเกิน รู้สึกเหมือนดื่มสุราไม่เมามาย อ้า ข้าชอบยิ่ง หอยของฮองเฮาช่างใหญ่โต ดูโคกเนื้อโยนีแทบจะล้นริมฝีปากของข้า สีแดงเช่นนี้คงไม่เคยผ่านสิ่งใดมาก่อน บริสุทธิ์ยิ่งนัก ซี้ด” นางดิ้นเร่าอยู่ในปาก ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรนอกจากเชื่อฟังในคำของฝ่าบาท “อืม อร่อยยิ่งนัก อ้า ข้าไม่ไหวแล้วขอดูหน้าฮองเฮาของข้าหน่อยเถิด” ดูเหมือนว่าร่องรักของนางยังขมิบ นางไม่อยากให้เขาเงยหน้าขึ้นจากตรงนั้นด้วยซ้ำ อยากถูกปลายลิ้นเลียเช่นนั้นจนกว่านางจะได้รับการปลดปล่อย “อ้า ฝ่าบาทเพคะ อย่าหยุดเพคะ อื้อ” นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักสำหรับผู้ใหญ่ มี 2 เล่มจบ เป็นนิยายแบบพล็อตอ่อน เน้นฉากรักบนเตียงของตัวละครเป็นหลัก เหมาะสำหรับผู้มีอายุ 25 ปีขึ้นไป ไม่เหมาะสำหรับสายคลีนใส ๆ นะคะ หากใครไม่ชอบอ่าน NC เยอะ ๆ กรุณาเลื่อนผ่าน เพราะเรื่องนี้เน้น NC เป็นหลักค่ะ ซีไซต์ นักเขียน
"ทำไม นอนกับผมมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอคุณถึงได้กลัวว่าผมจะทำอะไรคุณอีก ผมรุนแรงกับคุณหรือยังไง งั้นผมคงต้องรีบทำใหม่เพื่อแก้ตัว" "คุณหมอ!" เมรีญาหันไปจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับตำหนิเขาในใจที่กล้าพูดเรื่องแบบนั้นออกมาอย่างหน้าไม่อาย "ว่าไง ตอบมาสิว่าผมทำให้คุณไม่ประทับใจหรอถึงต้องตั้งเงื่อนไขบ้าๆ นี้ขึ้นมา" เวทัสถามด้วยค วามโมโห ถ้าเป็นสองข้อแรกเขาพอเข้าใจและรับได้ แต่สำหรับข้อสามต่อให้เขารับปากเธอตอนนี้ในอนาคตเขารู้ตัวดีว่าคนอย่างเขาต้องผิดสัญญาแน่นอน เขาไม่มีทางห้ามใจตัวเองไม่ให้ยุ่งกับเธอได้! "ทำไมคุณมันเข้าใจอะไรยากแบบนี้ ฉันบอกแล้วไงคะว่าฉันไม่อยากนึกถึงเรื่องพวกนั้นอีก" หญิงสาวพยายามอธิบายกับชายหนุ่มด้วยเหตุผล แม้จะรู้ดีว่าคนข้างๆ เริ่มไม่มีเหตุผลกับเธอแล้ว "ผมไม่สัญญา" เวทัสตอบกลับทันทีพร้อมกับสต๊าทรถออกจากโรงแรมด้วยความไม่พอใจ
เสิ่นซือหนิงซ่อนตัวตนไว้ยอมทำทุกอย่างให้ แต่ความจริงใจของเธอกลับถูกสามีทำลายไปหมด และสิ่งที่เธอได้รับนั้นคือข้อตกลงการหย่า ด้วยความผิดหวังเธอจึงหันหลังจากไปและกลายเป็นตัวเองที่แท้จริงอีกครั้ง หลังจากได้เห็นความใกล้ชิดของสามีกับคนรักของเขา เธอก็จากไปด้วยความผิดหวัง จากนั้นเปิดเผยตัวตนที่เป็นนักปรุงน้ำหอมอัจฉริยะระดับนานาชาติ ผู้ก่อตั้งองค์กรข่าวกรองที่มีชื่อเสียง และผู้สืบทอดในโลกแฮ็กเกอร์ อดีตสามีของเธอเลยเสียใจมาก เมื่อเมิ่งซือเฉินรู้ว่าตัวเองทำผิด เขาก็เสียใจมาก หนิง ผมผิดไปแล้ว ให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะ ทว่าฮั่วจิ่งชวนขาพิการนั้นกลับลุกขึ้นยืนและจับมือกับเธอว่า "อยากคบกับเธอ นายยังไม่มีค่าพอ"