เมื่อความสัมพันธ์ลับๆ จบลง เพราะเขาต้องไปแต่งงานมีครอบครัว หล่อนจึงต้องหอบใจช้ำๆ และอีกชีวิตหนึ่งในครรภ์เดินจากไปอย่างไม่มีทางเลือก “ทำไมโลกมันกลมแบบนี้คะคุณภูมิ... ทำไมเราต้องเจอกันอีกด้วยคะ... ฮือออ” มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าร่ำไห้ปิ่มจะขาดใจ ร่างกายสั่นเทิ้มน่าเวทนา การได้พบเจอกับภูมิระพีอีกครั้ง มันยิ่งทำให้แผลใจหัวใจขยายใหญ่มากยิ่งขึ้น นี่หล่อนจะทำยังไงดี... จะรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้ยังไง แล้วไหนจะยังลูกชายอีก หากภูมิระพีรู้ว่าหล่อนมีลูกของเขาติดท้องมา เขาอาจจะทำยังไง จะแย่งลูกไปจากหล่อนไหม
คอนโดสุดหรูใจกลางเมืองหลวง คือที่อยู่อาศัยของ มาลี นักศึกษามหาวิทยาลัยปีที่สี่ ท่ามกลางความหรูหรา สะดวกสบายที่โอบล้อมอยู่รอบตัว มันกลับไม่ได้ทำให้ชีวิตของมาลีมีความสุขเต็มร้อยอย่างที่ควรจะเป็นเลย
เพราะอะไรน่ะเหรอ...
ก็เพราะว่าสิ่งต่างๆ ที่หล่อนมีอยู่ในตอนนี้ มันต้องแลกมาด้วยเรือนร่าง และลีลาบนเตียงนั่นเอง
หล่อนคือเด็กเสี่ย...
นักศึกษาสาวสวยหุ่นสะบึมที่มีผู้ชายร่ำรวยคอยเลี้ยงดูอุ้มชู
ไม่ว่าหล่อนจะต้องการอะไร อยากได้สิ่งของราคาแพงแค่ไหน ก็จะได้มาอย่างง่ายดาย เพียงแค่ทำตัวให้ร่านร้อนบนเตียง ให้ถูกอกถูกใจเจ้าของเงิน
ชีวิตเด็กเสี่ยของหล่อนเริ่มต้นมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยอยู่ปีที่สอง เพราะเดือดร้อนเงินอย่างหนัก ไม่มีเงินจ่ายแม้กระทั่งค่าหอพัก ทำให้เพื่อนที่รู้จัก แนะนำอาชีพนี้มาให้
ขายตัวแลกกับเงิน...
หล่อนจำได้ว่าตัวเองปฏิเสธไปทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ต้องทำออกจากปากของเพื่อน แต่ภาระ และทุกอย่างรอบตัวก็บีบบังคับให้หล่อนต้องยอมก้มหัวให้กับโชคชะตาร้ายๆ
จำต้องยอมขายตัวให้กับมหาเศรษฐีคนหนึ่ง ซึ่งไม่เคยรู้จักหน้าค่าตามาก่อน
จำนวนเงินสามหมื่นบาท คือเงินก้อนแรกที่ได้จากการขายตัว ผู้ชายคนนั้นจ่ายให้ล่วงหน้า ก่อนจะได้เจอตัวจริงหล่อนเสียอีก
และเมื่อถึงค่ำคืนที่ต้องถูกพร่าผลาญพรหมจรรย์ การเผชิญหน้ากับผู้ชายที่ตัวเองไม่เคยรู้จักมาก่อนมันคือความสยองขวัญที่สุดในชีวิต
ในหัวของหล่อนจินตนาการเอาไว้ว่า มหาเศรษฐีพันล้านคนนี้คงจะอายุอานามคราวพ่อคราวปู่ของตัวเอง รูปร่างก็คงอ้วนท้วมเหมือนอาเสี่ยที่เคยเห็น แต่สิ่งที่คิดเอาไว้ในหัว มันกลับตรงกันข้ามกับความจริงตรงหน้าอย่างสิ้นเชิง
ผู้ชายที่ซื้อหล่อนไม่ใช่แค่ไม่แก่คราวปู่คราวทวดเท่านั้น แต่เขายังหล่อ...
ใช่...
หล่อมาก...
หล่อเหลาจนต้องยกมือขึ้นขยี้ตาของตัวเองซ้ำหลายครั้งเลยทีเดียว
แถม...
รูปร่างของเขาก็ยังเกินกว่าคำว่า เพอร์เฟ็ก สมบูรณ์แบบไปซะทุกสัดส่วน
“สวัสดี ผู้หญิงของฉัน”
คำทักทายแรกจากปากของเขาทั้งนุ่มนวล ทั้งเย้ายวนใจในเวลาเดียวกัน
หล่อนไม่อาจจะละสายตาจากภาพความงดงามตรงหน้าได้เลย
เพราะผู้ชายตรงหน้า งดงามยิ่งกว่าลูกรักของเทพเจ้าเสียอีก
“ฉันชื่อภูมิระพี เรียกสั้นๆ ว่าภูมิเฉยๆ ก็ได้”
“สะ...หวัดดีค่ะคุณ... ภูมิระพี”
หล่อนตะกุกตะกักมาก คล้ายกับเด็กที่ยังพูดไม่คล่อง
“บอกว่าเรียกสั้นๆ ก็ได้ ภูมิ...”
รอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากทั้งสองข้างของภูมิระพี มีผลอย่างรุนแรงต่อหัวใจของหล่อนเหลือเกิน
“คุณ... ภูมิ...”
เมื่อหล่อนยอมเรียกชื่อเล่นของเขาตามคำสั่ง จากรอยยิ้มเล็ก ๆ ก็กลายเป็นรอยยิ้มกว้าง และเต็มไปด้วยความพึงพอใจ
สายตาคมกริบตวัดมองร่างของหล่อนที่ยังคงอยู่ในชุดนักศึกษา และแววตาของเขาก็บอกให้รู้ว่า เขาชื่นชอบในสิ่งที่เห็นแค่ไหน
คงเพราะหล่อนรูปร่างค่อนข้างดี มีหน้าอกอวบใหญ่ มีเอวเล็ก ๆ และมีสะโพกที่ผายกลมกลึง ตามแบบฉบับผู้หญิงในฝันของผู้ชายร่ำรวยนั่นเอง
“เธอสวยกว่าในรูปมากเลยนะ”
เขาชมหล่อนอีกครั้ง พร้อมกับก้าวเข้ามาหยุดใกล้ยิ่งกว่าเดิม
สมองของหล่อนเริ่มอื้ออึง เมื่อกลิ่นฟีโรโมนจากเนื้อตัวของเขาโชยฟุ้งเข้ามาในจมูก
ร่างกายของหล่อนขานรับกับแรงดึงดูดทางเพศนั้นอย่างรุนแรง จนน่าตื่นตกใจ
และเหมือนเขาจะรับรู้ได้ จากสีหน้า และอาการตัวสั่นเทิ้มของหล่อน
“ใจเย็น ๆ ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก”
“เอ่อ...”
เขายื่นมือมาจับที่ท่อนแขนของหล่อน ทำให้หล่อนยิ่งสะดุ้ง และเผลอตัวจะถดถอยหนี แต่เขาก็ร้องห้ามเสียงนุ่มเสียก่อน
“บอกแล้วไง... ไม่ต้องกลัว ฉันยังไม่เริ่มตอนนี้หรอก...”
“...”
“ฉันอยากจะพูดคุยทำความรู้จักกับเธอก่อนน่ะ ไปนั่งที่โซฟาเถอะ”
แล้วเขาก็รั้งร่างสั่นเทิ้มของหล่อนให้เดินตรงไปที่โซฟา และกดบ่าบอบบางเบาๆ เพื่อให้หล่อนนั่งลง โดยมีเขาหย่อนกายลงนั่งเคียงข้าง
หล่อนนั่งก้มหน้างุด หัวใจเต้นแรงแทบจะกระดอนออกมาจากทรวงอกเสียให้ได้
ตอนนี้หล่อนไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวที่จะต้องเสียตัว แต่กลับรู้สึกหวาดหวั่นและอ่อนไหวกับผู้ชายตรงหน้ามากจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้แทน
เขาหล่อ...
และเขาก็เหมือนมีเวทมนต์อะไรบางอย่างที่สะกดให้หล่อนลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้น
“เธอชื่อมาลีใช่ไหม”
“ค่ะ...”
“มีชื่อเล่นไหม”
“เอ่อ...”
หล่อนเผลอตัวช้อนตาขึ้นมองเขา เมื่อดวงตาสบประสานกัน เสมือนถูกดูดเข้าไปในดวงตาคมเข้มตรงหน้า
ร่างกายของหล่อนกำลังจะละลาย ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนกำลังพุ่งทะยานขึ้นจนถึงขีดสุด
“ทำไมเวลามองฉัน ต้องแก้มแดงด้วยล่ะ”
“คือ...”
เขาหัวเราะเบาๆ คล้ายกับอารมณ์ดี ที่เห็นหล่อนประหม่า
“ยังไม่ตอบเลย มีชื่อเล่นให้ฉันเรียกไหม”
กลีบปากสีแดงสดเม้มเป็นเส้นตรง ก่อนจะตัดสินใจตอบออกไป แต่เสียงเบามาก จนเขาต้องยื่นใบหน้าหล่อ ๆ เข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น
หล่อนผงะศีรษะไปด้านหลัง แต่เขาเร็วกว่า มือหนาสอดไปรองใต้ท้ายทอยเอาไว้ และยึดตรึงไม่ให้หล่อนหนีห่าง
“มาลี... ค่ะ...”
“แสดงว่าไม่มีชื่อเล่น”
ใบหน้าคมคายยื่นเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนหล่อนใจคอไม่สู้ดี
“หนู... ไม่มีชื่อเล่นหรอกค่ะ”
“โอเค งั้นฉันจะเรียกเธอว่า มาลี...”
ปากอิ่มยังคงเม้มแน่น และพยายามที่จะหลุบตาลงต่ำ ไม่ยอมมองเขา
คนตัวโตจึงมีโอกาสได้กวาดตาใบหน้านวล และก็พบว่านักศึกษาสาวคนนี้หน้าตาสวยงามไม่น้อย แถมยังเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา
“แล้วทำไมถึงมาทำอาชีพนี้ล่ะ”
“เอ่อ...”
เมื่อเขายิงคำถามตรงๆ หล่อนก็ถึงกับตัวแข็งทื่อไปเลยทีเดียว
“อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันก็แค่อยากรู้... ว่าเด็กที่ฉันจะนอนด้วย เต็มใจทำงาน หรือว่าถูกบังคับมาน่ะ”