คุณอาคลั่งรัก

นิยายเซตนี้ประกอบด้วยสองเรื่องคือ คุณลุงร้อนรัก และคุณอาชาวไร่ขวัญใจคุณหนู

ผู้เขียน กาสะลอง

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ

หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ

เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว*

คุณลุงร้อนรัก

เชียงใหม่ พุทธศักราช 2564

ที่บ้านเดี่ยวหลังใหญ่ ปลูกสร้างด้วยไม้สักทั้งหลัง ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนส้มในอำเภอฝางของจังหวัดเชียงใหม่

“ไม่เอา… ยัยหนูไม่ต้องห่วงพ่อ… แค่มือเจ็บข้างเดียว… ไกลหัวใจน่ะ ชายชาติทหารอย่างพ่อดูแลตัวเองได้… ”

‘ทีปต์’ อดีตนายพันวัยห้าสิบปีที่เกิดอาการเบื่อชีวิตราชการจนต้องตัดสินใจลาออกก่อนเกษียณ ผันตัวมาทำไร่ส้ม กล่าวกับ ‘ติช่า’ ลูกสาวคนเดียวของตนที่พยายามรบเร้าจะให้เพื่อนของหล่อนมาช่วยดูแลบิดาที่ต้องอยู่บ้านคนเดียวลำพังในระหว่างที่หล่อนไม่อยู่

เพราะว่าพรุ่งนี้ติช่าจะต้องไปต่างประเทศพร้อมกับอาจารย์และเพื่อนนักศึกษาปริญญาโทเพื่อไปดูงาน

“ไม่ได้ค่ะ… มือคุณพ่อเจ็บขนาดนี้ และก็เป็นมือขวาด้วย เชื่อหนูนะคะ… ดูสิมือยังบวมอยู่เลย… ”

“แต่พ่อก็ยังมีอีกมือนี่นา… และพ่อก็เดินได้ปกติ พ่อยังแข็งแรงดี ช่วยเหลือตัวเองได้ทุกอย่าง… แผลที่มืออีกสองวันก็ตัดไหมแล้ว ไม่มีอะไรน่าห่วง… ”

ทีปต์ยังดื้อดึง

“อย่าดื้อค่ะ… ให้เพื่อนหนูมาช่วยดูแลคุณพ่อดีกว่า… ถ้าใช้มือมากเกินไปแผลที่เย็บไว้จะมีปัญหาได้นะคะ… แผลปริขึ้นมาจะเป็นเรื่องใหญ่… ”

ติช่าไม่ยอม…

กล่าวขณะสายตาจับจ้องมองไปที่สันมือข้างขวาของบิดาที่มีรอยเย็บปรากฏให้เห็น ยาวตั้งแต่โคนนิ้วก้อยลงมาเกือบถึงข้อมือ

เหตุจากเมื่อวาน ทีปต์ออกไปตัดกิ่งมะม่วงที่ยื่นเข้ามาปกคลุมหลังคาบ้าน ตอนลงจากต้นมะม่วงเกิดพลั้งพลาดล้มเพราะดินหลังฝนตกลื่นมาก มือข้างหนึ่งเผลอไปเท้าพื้นที่มีดหล่นลงมาขวางจนได้แผลได้เลือด ติช่าต้องพาไปเย็บแผลสิบสองเข็มที่คลินิกในตัวเมือง

“ไม่ต้อง… พ่ออยู่ได้… ”

ทีปต์ยังยืนกรานเสียงแข็ง

“แล้วเรื่องอาหารการกินล่ะคะ… ”

“หนูแค่เตรียมมาม่าไว้ให้พ่อ… แค่นั้นแหละ… ”

คำพูดของบิดาทำให้ลูกสาวรู้สึกสงสาร เพราะรู้ว่าทีปต์เป็นคนอยู่ง่ายกินง่าย

แม้ฐานะจะร่ำรวยเพราะได้มรดกของตระกูลมาไม่น้อย แต่เขากลับใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายสมถะเรื่อยมา

“แต่คุณพ่อจะกินมาม่าตลอดทั้งสัปดาห์ไม่ได้นะคะ… ”

“ได้… พ่อกินได้”

คนดื้อก็ดื้อหัวชนฝา

“แต่หนูไม่ยอม… เพื่อนหนูคนนี้ที่จะมาดูแลคุณพ่อไม่ใช่ไก่กานะคะ”

“หนูหมายถึงอะไร… ”

หัวคิ้วของทีปต์ชิดเข้าหากัน

“ก็เพื่อนหนูคนนี้ผ่านหลักสูตรอบรมารดูแลผู้ป่วยติดเตียงมาด้วยนะคะ แล้วก็เรียนจบคหกรรมมาด้วย ทำอาหารเก่งสุดยอดเลยค่ะ… คุณพ่อคะขอเถอะนะคะ ไม่ดื้อสักครั้งได้ไหม คิดเสียว่าช่วยให้ลูกสาวคนนี้ไปดูงานที่ต่างประเทศอย่างหมดกังวลได้ไหมคะ… ”

ติช่าบรรยายความสามารถของเพื่อนสาว แต่ดูราวกับว่ากำลังเอาความหนักใจมายัดเยียดให้ผู้เป็นบิดา เพราะทีปต์ส่ายหน้าไม่เอาลูกเดียว

“ไม่… ไม่… พ่อชอบอยู่คนเดียว”

ทีปต์ยังคงยืนกรานความคิดเดิม

กระทั่งรถที่จ้างมาจากสนามบินเชียงใหม่แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน

“ยัยลิลล์มาถึงแล้วค่ะ… ”

ติช่าลุกขึ้นจากเก้าอี้

“ไม่ต้องๆ… บอกให้เพื่อนกลับไปเลย… ”

ทีปต์ยังดื้อจนนาทีสุดท้าย…

ติช่าไม่สนใจเสียงคัดค้านของบิดา หล่อนรีบเดินออกมาต้อนรับเพื่อนสาวที่กำลังเปิดประตูออกมาจากรถ

‘มาลิลล์’ ย้ายก้นกลมกลึงงอนสวยออกมาจากเบาะนั่ง

ทันใดนั้นเอง…

ทีปต์ตะลึงมองช่วงขาเนียนขาวเรียวยาวราวกับขานางแบบ ภายใต้กระโปรงผ้ายืดสีดำรัดรูปสั้นกิ่ว ก้าวออกมาพร้อมบานประตูที่เปิดออก

“สวัสดีจ้ะช่า… ”

เสียงใสกล่าวพลางยื่นเท้าลงมาสัมผัสพื้นซีเมนต์ลานบ้านที่ยังอุ่นไปด้วยแสงแดดของยามบ่าย ปลายเท้าเล็กเรียวได้รูป ทุกนิ้วสวยจนถึงปลายเล็บสะอาดสะอ้าน

“สวัสดีจ้ะลิลล์… เป็นไงบ้าง บ้านฉันหายากไหมแก… ”

ติช่าถามทักทายเพื่อน

“ไม่ยากจ้ะช่า… ”

มาลิลล์ตอบ…

สวนส้มเนื้อที่หลายพันไร่ของทีปต์ไม่ได้หายากเลยสักนิด ถามใครก็รู้ เพราะว่าผู้คนแถวนี้ต่างก็รู้จัก ‘พ่อเลี้ยงทีปต์’ เจ้าของสวนส้มคนดังด้วยกันทั้งนั้น

“คุณพ่อค่ะ… นี่ยัยลิลล์เพื่อนช่าค่ะ… ”

ติช่าแนะนำเพื่อนสาว…

“สวัสดีค่ะคุณลุง… ”

มาลิลล์ยกมือไหว้พ่อของเพื่อน

“สะ… สะ… สวัสดีจ้ะ… ”