ึ่ง ที่งา

รู้ดีว่าเธอแสร้งยิ้มกลบเกลื่อน “ เปล่า ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย คงจะเพราะว่าเหนื่อยจากการเดินทางมั้ง เสียงที่งานศพก็ดังด้วยล่ะ พี่เลยปวดหัว อยากนอนพัก ” “ โอเค ” ชินรับคำทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าอีกฝ่ายโกหก แต่ป่วยการจะไปเซ้าซี้ เดี๋ยวเจ้าตัวจะรำคาญเอาเสียเปล่า ๆ เมื่อไปถึงบ้าน ชินเดินขึ้นไปส่งพี่บีถึงบนบ้านแล้วหาน้ำให้เธอกินยา “ เดี๋ยวกินยาแล้วนอนพักเลยนะครับ ล็อคบ้านให้ดี ” “ จ้ะ เออ ชินเอากุญแจบ้านไปด้วยเลยสิ กลับมาจะได้ไขเข้ามาได้เลย ไม่ต้องเรียกพี่ ” “ โอเค งั้นผมไปนะ มีอะไรก็โทรหาผม แล้วจะรีบมาเลย ” “ จ้ะ ไปเถอะ” พี่บีส่งยิ้มให้ ชินเดินลงจากบ้าน แต่ยิ่งเดินห่างจากตัวบ้านหัวใจของเขาก็ยิ่งเป็นกังวล รู้อยู่เต็มอกว่าพี่บีมีเรื่องเครียดแล้วยังจะปล่อยให้เธออยู่บ้านคนเดียวได้ยังไง ไหนจะที่งานศพอีก ทั้งเล่นทั้งดื่ม เกิดมีใครสักคนเมาแล้วมันรู้ว่าพี่บีอยู่บ้านคนเดียวแล้วคิดไม่ดีล่ะ “ ไม่ปงไม่ไปแม่งแล้ว จะทิ้งให้พี่บีอยู่คนเดียวได้ยังไงวะ ” เขาพึมพำก่อนหยุดเดินแล้วหันหลังเดินกลับบ้านทันที เมื่อไปถึงบ้านเขาก็หยิบกุญแจมาไขเข้าบ้านไปอย่างเงียบ ๆ แต่ยังไม่ทันจะได้เปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงตะโกนของพี่บีคล้ายกับกำลังทะเลาะกับใครอยู่ ชินตกใจเป็นอย่างมาก