สักพัก จนเธอเห็นว่ารอบข้างปลอดคนแล้

สียงหวานบ่นอุบ ก่อนจะยกมืออีกข้

ป็นด้ว

่างบางยังคงสาละวนกับการลูบรอยไล

ฟันกระซิบพูด เขารู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างย

เกิน จะขยันพูดทำร้ายกันไปถึงไหน หัวใจของเธอไม่ได้เเข็งเเรงมากนัก หากคำพ

ไปมากนะคะ แ

ใจมันหวนคิดถึงอดีต แต่ถ้าหากพูดไป คงไม่พ้นเ

นี้ อย่าเอามาปนกันสิ เพราะอดีตเน

ีตที่แสนเจ็บปวดสามารถหล่อหลอมผู้ชายคนหนึ่ง จากสุภาพบุรุษ

ม่ชอบไอ้สิ่งที่เธอเล่น เธอสนุกแต่ฉันไม่! เพราะมันทำให้ฉั

กขอ

ดนั้นแล่นชนเธออย่างจัง มุกไหมลืมไปเสี

ปถึงไหน ฉ

่างไม่คิดจะรักษาน้ำใจกั

ด้ยินคำขอโทษจา

ม่ออก อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ได้ เดี๋ยวคนใจร้ายจะหาว่าเธอสำออยบ้างล่ะ อ่อนแอบ้างล่ะ หรื

เลิกคิดไปได้เลยนะ ต่อให้เธอแก้ผ้า เดินร่อน

ับมาว่างเปล่าอีกครั้ง แต่มันกลับ

ราะมุกยังใหม่สำหรับที่นี่ ไม่รู้ว่าอะไรควร ไม่ควร” ร่างบางอดไ

ประชด

กรธอีก มีใครบ้างคะ ที่อยากให้คนที่เรารักโกรธเรา เกลียดเรา...จริงมั๊ย?” เสียงหวานเอื้อนเอ่ย ตอนนี้

ห้เธอเจ็บเจียนตายเพียงใด แต่น้ำตาอุ่นๆ คือสิ่งที่เขาไม่ปารถนา เพราะนั่นคื

มาบีบ

่ได้บี

ร? ก็เห็นอยู่

ม่ร้อง มันก็เรียกความสงสารจ

กเขากลับ คนอะไรช่า

็ง แววตาเขาบัดนี้มันเต็มไปด้วยเพลิงไฟเร่าร้อน ที่พร้อมจะ

กไห

่ะ มุก

ัดเก็บอารมณ์ของตนเต็มที่ แม้จะน้อยใจเขามากแค่ไหน แต่ก็ยังไม่

ะให้มุกท

งานหน่ะ เธ

ด ก่อนรีบเดินนำไปโดยไ

ัก ตัวอาคารสีน้ำตาลแดงตกแต่งตามสไตล์รีสอร์ทหรู ตัดกับบรรยากาศของไร่อ

งน่าจะเป็นสำหรับเจ้าหน้าติดต่อประสานงานการซื้อขายภายในไร่ อีกส่วน

มือจากการทำงานแล้วหันมามองเธอเป็นตาเดียว บางคนก็รู้จัก บางคนก็ไม่รู้จัก แต่

ทร ผู้ช่วยของฉัน เขาสามาร

้จัก ในขณะที่มุกไหมส่งยิ้มหวานให้เข

ะ คุณพี ม

หว้อย่างไม่ถือตัว เพราะดูจากท่าทางแล้ว

ับ สวัส

ผ่านแว่นตาทรงสี่เหลี่ยมด้วยความตะลึง แม้เธอจะไม่ได้สวยจนสะดุดตา แต

ไอ้พีระ

ื่อเห็นว่ามาผู้ช่วยหนุ่มนั

หุบปากได้แล้วมั้ง เดี๋ย

ะกระแหนผู้ช่วยของ

...ลูกสา

ร็จก็ขอให้พี่เลี้ยงมาส่งที่ห้องทำงานของคุณป๋า แต่ตอนนี

ยังสั่งผมอีกนะครับ ว่าห้ามให้อาพี

งของคุณหนูน้อย มีอย่างที่ไหนเด็กวัยเกือบสี

นี่ถ้าลูกกูเป็นอะไรไป มึ

างส่ายหน้ากับความซื่อบ

้าหญิงสาวเ

้มเจื่อนให้ พลางค้อมหัวเบาๆ เพื

ออ้อยอิ่ง วาโยก็ห

กไห

ดี๋ยวนี้

ี่ถูกซ่อนอยู่ภายในนั้น ทันทีที่ประตูบานหนาถูกเปิดออก ร่างเล็กๆ ก็ตะโกนลั่นด้วยควา

ณป๋

ูดเปล่า ร่างสูงดึงรั้งร่างเล็กเข้าสู่อ้อมกอด ก่อนจะพรม

รู้ตัวอีกครั้ง ภาพที่เธอเห็นทำให้เธอเจ็บแปลบในอก ยิ่งเห็นแม่หนูน้อยแสนน

เป็นตู้เสื้อผ้าฉัน เลือ

ต่งห้องในแบบที่เขาชอบ ภายในนั้นเต็มไปด้วยเสื้อเชิ้ตเนื้อดีแบรนด์ดัง แต่ส่วนใหญ

เสื้ออยู่นั้น แม่หนูน้

หนูน้อยชี้มือยังไปที่เสื้

นนาชอบตัว

ขาด้วยความอิจฉา อันนาเป็นเด็กที่น่ารัก มุกไหมค่อนข้างมั่นใจว่าแม่ของอันน

มือนซาลาเปานั้นพยัก

้ำเงินเหมือน

ั้นออกมาทาบตามร่างกาย แต่หนูน้อยกลับ

วแบบนี้หม่ามี้ซื้อให้

ีหน้าเจื่อนลงทันที ก่อนจะปรายตามองคนร่างสูงที่

งคำถามระคายหัวใจมาให้อย่างต่อเนื่อง วาโยหลอกใช้ค

กกระทั้น ก่อนจะรีบเก็บเสื้อเจ้

ก!

เดี๋ยวเสื้อผ้าสุดรักสุ

จร่างบางออกมาอย่างต่อเนื่อง ไ

ม่ามี้ก็

แต่พอเห็นดวงตาแป๋วที่จ้องมองมาพร้อมกั

..

ก็ซื้ออ

..

้ก็ด้ว

ตื่นเต้น สองเท้าเล็กๆ กร

ง!

็น ทุกๆ อย่างที่เป็นของผู้หญิงคนนั้น...ภรรยาของเขา แม่ของอันนา เพราะเห็

่งผัวใคร แต่เมื่อเห็นสีหน้าสะใจของเขา ร่างบางจำเป็นต้องรีบกล

้นั่นแหละ...ตัวไห

ไม่เลือกตัว

รจะรู้เล่าว่า ภายใต้กริยาที่แข็งกระด้างนั้น มันถูกสร้

กให้เลือกใ

่ต้

เรื่อ

จะกลับไปเอา

กไห

ไม่พอใจ พลางย่างสาขุมเข้าหาเธออย่างคุกคาม มุกไ

..

นจะเบือนหน้าหนีด้วยความไม่พอใจ กระทั่งต้องเดินมากร

เลือกได้ ตอนนี้ เวลานี้ คนอื่นเขาทำงานกันจนจะเป็นจะตาย แต่ดูเธอสิ...

พียงเสี้ยววินาทีนั้น มือบางก็รีบปัดมันออกไปอย่างรวดเร็ว

นด้วยเสียงอ่อย ดวงตากลมโตจ้องมายังพวกเขาตาแป๋ว ร่างเ

ีพาอันนาไปส่งบ้านใหญ่ก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณป

น้อย เมื่อเอ่ยบอกกั

บบงงๆ แต่กระนั้นย

...ป

งเริ่มขึ้นทันที มือหนาบีบแขนเล็กๆ ของเธอแ

ไหลอาบแก้ม ดวงตากลมโตส่อประกายความเจ็บช้ำอย่างปิดไม่มิดเพราะเธอกำลั

เริ่มหัวเสีย เมื่อน้ำตาของเธอมันกำล

ามาย

พูดจบก็หันไปหยิบเสื้อในตู้ ก่อนจะโยนให้แบบ

่ใช่หมา” ร่างบางตัดพ้อทั้งน้ำตา ข

่า...เพราะเห็นพูดภ

ล้วเหรอคะ เห็นทั้งเห่า

ฉายชัดในดวงตาเขา ร่างสูงสาวเท้าเข้าประชิ

วังไว้เถอะ...คื

อของเขาด้วยความทึ่ง เธอรู้มาตลอดว่าเขาเป็นนักธุรกิจที่เก่งกาจ เนื่องจากเขาจบมาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังในต่างประเทศ มิหนำซ้

เป็นต้องเก่งไปซะทุก

ก ยังคงอธิบายส่วนต่างๆ ภายในไร่อย่างต่อเนื่อง เขาค

รงนั้นตรงนี้ที่เขาได้ลงมือทำ เธออยากหยุดเวลาไว้แค่นี้...แค่นิดเดียวก็ยังดี ขอให

้ยืนเคียงข้างเขาด้วยความภาคภูมิใจ ได้ร่วมยินดี ร่วมใช้ชีวิต ในฐานะคนรัก

่อนละกัน แค่นี้ก็จำไม่หมดแล้ว

มองตา มองจมูก มองปาก มองทุกๆ อย่างที่หลอมรวมเป็นตัวเขา ทุกอย่างที่เธอเคยสัมผัส

้งแต่วันที่เลือกจะหันห

ี้ เธอเตรียมตัวมาอย่างดี กับการที่ต้องเผชิญหน้ากับเขา เธอพยามเข้มแข็ง ไม่อ่อนแอ แต่พอได้กลับเข้ามาในชีว

ห้วนๆ แต่กระนั้นสายตาคมยังจับจ้องมองไป

นหัวใจตัวเองอีกต่อไป วันนี้เธอต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับปัจจุบันให้ได้ โดยสัญญากับหัวใจตัวเองแ

น้า สายตาจับจ้องที่ใบหน้าหวาน แต่นัยน์ตาคมจ้องสบราวกับจะสื่อเป็นนัย

ร่างบางบ่นอุบอิบในลำคอ ก่อนจะแสร้งมองอ

เมื่อเงียบมาสักพักเห็นว่าบรรยากาศบนรถอึด

ับขานรับเบาๆ พร้อมกับไหวไหล่อย่า

ล่ะคะ ใครช่วยค

่งออกจากปากหยักนั้น แม้จะนิ่งเรียบไร้ความรู้สึก แต่ถ

ป็นระยะ คำว่า ‘คนนอก’ เพียงพูดเบาๆ แต่กลับชนหัวใจดวงน้อยของเธอโครมใหญ่ คนพูดไม่ได้สนใจเลย ว่ามัน

องข้างออก เธอไม่รู้ว่าวันนี้กี่รอบแล้วที่น้ำตาจวนเจียนจะไหลก