ฮั่วซวินเองก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน

เขาเองก็รู้สึกแปลกใจ พอเห็นทั้งสองคนกินข้าวพูดคุยกันอย่างยิ้มแย้ม เขาก็ตกใจเหมือนกัน

ถ้าเขาไม่บังเอิญเดินผ่านร้านอาหารร้านนั้น เขาคงไม่ทันสังเกตเห็น

“จะให้เรียกหมอเซินมาถามไหมครับ？” ฮั่วซวินพูดเสนอออกมา

เจียงเย่าจิ่งตอบอื้อกลับไปอย่างนิ่งเฉย

ฮั่วซวินไปโทรศัพท์

ยี่สิบกว่านาทีผ่านไป เซินจือเฉียนก็มาถึงบริษัท

พอเข้าประตูมาก็เปิดปากพูดขึ้นทันที “ฉันมีธุระอยากจะมาหานายพอดี...”

“นายรู้จักกับซงยุ่นยุ่นเหรอ？”

เซินจือเฉียนยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกขัดจังหวะขึ้นมาก่อน เขาพยักหน้าอย่างอึ้ง ๆ “รู้จักสิ เป็นรุ่นน้องของฉัน คนที่ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บให้กับนายเมื่อครั้งที่แล้วก็คือเธอนี่แหละ”

เจียงเย่าจิ่งพิงโซฟาหนังแท้สีน้ำตาล แววตาดำมืด ขนตาหนายาวสั่นกระพือ วันนั้นคือเธออย่างนั้นเหรอ？

เรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย

“ใช่” เซินจือเฉียนเดินมานั่งลง “เย่าจิ่ง นายดีกับเธอหน่อยได้ไหม？”