มพวกเขาจะมาไม่ถูก” พี่ชายฉันเป็นคนตอบ ทันท

่าน้องแบบนี้อีกนะ”

าง วิ่งตามบิดาที่เดินนำหน้าไป ไม่วายหันมาแ

ายตะโกนลั่น ชี้มือมาที่ฉัน ฉันยกมือปิดปา

กเดี๋ยวเหนื่อย”

่บ้านเก่า ฉันหยุดวิ่งกางมือออก สูดอากาศเข้าปอดเต็มแรงแล้วก็หัวเราะ แม่ที่

ั้งแรกที่รสาหายใจ

ลังจากนั้นก็ถามฉันพร้อมกับยิ้มที่

งวิ่ง ไม่มีเสียงห้ามของ

นไปหมดเลย” ฉันชะงัก ก้มมองพื้นแล้วเสียง

่แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านหน้าต่าง ฉันชอบนั่งมองพระอาทิตย์ขึ้น ชอบมองพระอาทิตย์ตกดิน ซึ่งหากฉันอยากนั่งสบายๆ มองพระอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขา ฉันต้องไ

กิดขึ้นไม

่าไหร่ ฉันเพิ่งอยู่ชั้นมัธยมต้นนี่นะ การเปลี่ยนที่เรียนไม่ทำให้ฉันทุกข์ร้

้างยุ่ง มีฉันคนเดียว

เพราะร้านอาหารที่แม่เปิดตั้งอยู่หน้าบ้านฉันนั่นเอง ตอนเปิดแรกๆ ไม่ค่อยมีลูกค้ามากนัก คงเพราะอ

ังไง พ่ออยู่หน้าเตา สาละวนอยู่แบบนั้นจนหมดวัน ท่าทางเหน็ดเหนื่อยของพ่อทำให้ฉันไม่อยากพูดมาก ฉันกะจะลงทุนขอร้องพี่ชาย แต่สีหน

หยุดคิดที่จะหัด

ันใหม่ที่จอดไว้เฉยๆ

นใจเป็นมั่นเป็นเหมาะ มันไม่น่ายาก กับการลองหัดปั่นจักรยาน ใ

ง ไม่มีหญ้ารก เพราะพ่อฉันสั่งกรวดเม็ดเล็กๆ มาโรยไว้เ

่งตื๊อไปทางทิศนั่นเลย แ

งปล่อยเวลาให้ผ่านไ

งตัวไม่ได้ รถจักรยานล้มลงบนพื้นหลายครั้ง แต่นั่นไม่ทำให้ฉันถอดใจ ฉันยังคงพยายาม ฉันล้มแล้วลุก ซ้ำไปซ้ำ

ท้ายที่รถ