ในที่สุดก็ถึงวันที่เมิ่งลี่เฟยเป็นอิสระ นางกลับไปที่เรือนของตนที่จวนอ๋องได้จัดเอาไว้ให้ เมื่อไปถึงหน้าเรือนหลังหนึ่งเมิ่งลี่เฟยถึงกับกำหมัดแน่น

เสี่ยวเหลียนเองก็ตกใจมาก นางยังคงมีไข้เล็กน้อยทว่ากลับข่มอาการเจ็บป่วยเพื่อมารับใช้คุณหนู

"คุณหนูเรือนเล็กกว่าเรือนบ่าวยิ่งนัก ไม่นับว่าหยามเกียรติกันหรือ บ่าวเคยไปยังเรือนของพระชายารอง ใหญ่โตราวตำหนักในวังหลวง แล้วท่านเป็นถึงพระชายาที่ฝ่าบาทพระราชทาน เหตุใดท่านอ๋องจึงให้คุณหนูอยู่ในเรือนเล็กเช่นนี้กัน"

เสี่ยวเหลียนหันไปมองบ่าวผู้นำทางตาเขม็ง

"หรือว่าเจ้าพามาผิดที่ใช่หรือไม่"

บ่าวรีบส่ายหน้ายืนยันแน่ชัด

"ไม่ผิด ท่านอ๋องสั่งให้จัดเตรียมเรือนนี้ให้พระชายา ข้าหมดธุระแล้วข้าไปก่อนนะ"

บ่าวผู้นั้นไม่แม้แต่จะทำความเคารพเมิ่งลี่เฟย นางหันหลังแล้วก้าวกลับไปทันที

"คุณหนูเราจะทำเช่นไรดีเจ้าคะ เรือนเล็กเพียงนี้คุณหนูของบ่าวจะอยู่ได้หรือ ท่านอ๋องพระทัยดำกว่าที่คิดผิดกับใบหน้างดงามเสียจริง ๆ"

เมิ่งลี่เฟยไม่เอ่ยคำ นางเดินประคองเสี่ยวเหลียนที่ยังเดินไม่สะดวกเข้าไปด้านใน ข้าวของเครื่องใช้ช่างเรียบง่าย ไม่มีสิ่งใดบ่งบอกฐานะของพระชายาอันสูงส่งเลยแม้แต่น้อย

ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจพลันบังเกิด หญิงสาวกัดฟันข่มโทสะ

ท่านอ๋องหยามเกียรตินางเช่นนี้ยังเป็นคนอยู่หรือไม่

ตอนอยู่ที่จวนเสนาบดี ถึงจะรบราฆ่าฟันกับฮูหยินใหญ่มามาก แต่เรื่องเงินทองของใช้นางไม่เคยขาดมือ เพราะอย่างไรก็คือคุณหนูใหญ่แห่งจวนเสนาบดีที่ผู้ใดก็หวาดกลัว

เมิ่งลี่เฟยรู้สึกว่านางถูกหยามเกียรติที่สุดในชีวิตก็ครานี้