"ท่าทีเปลี่ยนไปไม่น้อย ไม่คัดค้านสิ่งที่ลูกสั่งการ นับวันยิ่งเห็นดีเห็นงาม ลูกคิดว่าคงเป็นเพราะบุตรสาวคนโตเกี่ยวดองกับน้องเจ็ดกระมัง"

ฝ่าบาททรงแย้มพระสรวลในขณะที่ดูรัชทายาทในวัยสิบห้าชันษาทรงอักษรพร้อมกันกับไทเฮาที่อุทยานหลวง

ไทเฮาเองทรงยินดียิ่งนัก สตรีนางนั้นแต่งเข้าจวนอ๋องได้ไม่นานบิดาของนางก็อ่อนลงมากเห็นทีว่าเมิ่งลี่เฟยก็มีประโยชน์ไม่น้อย

"ได้ข่าวว่าสามวันหลังแต่งอ๋องเจ็ดมิได้พานางกลับบ้านเดิมเพราะนางล้มป่วย จนบัดนี้ล่วงมาหลายวันแล้ว อ๋องเจ็ดก็ยังไม่พานางมาพบแม่เช่นกัน มิใช่น้องชายของเจ้าจะละเลยชายาผู้นี้หรอกนะ"

ฝ่าบาททรงรู้ดี เต๋อลู่หานรักใคร่ชายารองมากเพียงใด หลายปีที่เต๋อลู่หานปฏิเสธรับชายาเอกกระทั่งถูกเสด็จแม่บังคับในที่สุด ที่เสด็จแม่กล่าวเช่นนี้เห็นจะจริงแล้ว

"เสด็จแม่การที่เสนาบดีเมิ่งมีท่าทีอ่อนลงเช่นนี้ ทำให้ลูกทำงานง่ายขึ้น ย่อมเกี่ยวพันกับบุตรสาว หากน้องเจ็ดดูแลนางไม่ดีอาจเกิดปัญหาขึ้นอีก"

ไทเฮาเองก็ทรงไม่สบายพระทัยนัก เห็นทีว่าต้องยื่นมือเข้าไปจัดการเสียแล้ว

"ใกล้จะถึงฤดูล่าสัตว์ ทุกปีอ๋องเจ็ดมักจะพาชายารองไปล่าสัตว์ด้วย ปีนี้ก็กำชับให้เขาพาพระชายาเอกไป สร้างสถานการณ์สานสัมพันธ์ สามีภรรยารักใคร่กลมเกลียว"

ฝ่าบาทแย้มพระสรวล

"ลูกก็คิดเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ"

หลังจากวันนั้นไทเฮามีรับสั่งเรียกอ๋องเจ็ดและพระชายาเอกเข้าพบ

ในเรือนเล็กเมิ่งลี่เฟยกำลังจรดจ่ออยู่กับกระดาษแผ่นใหญ่ตรงหน้า พร้อมกับตวัดพู่กันเติมนั่นเติมนี่ลงไปโดยมีเสี่ยวเหลียนคอยฝนหมึกอยู่ข้าง ๆ

"คุณหนูต้องใช้เงินเท่าใดเจ้าคะ"

"คำนวณคร่าว ๆ ห้าหมื่นตำลึงทอง"