เมิ่งลี่เฟยแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา ในยามที่รถม้าจอดสนิทที่หน้าประตูวังหลวง นางพบเต๋อลู่หานรอนางอยู่ตรงนั้น ร่างสูงสวมอาภรณ์สีขาวดูเข้ากับเขาเป็นอย่างยิ่ง นางไม่ได้พบเขามาหลายวันแล้ว เมื่อพบกันอีกครั้งเหตุใดใบหน้านี้จึงได้ดูสูงส่งขึ้นมากกว่าเดิมกันนะ

"ท่านอ๋อง"

นางยอบกายให้เขาอย่างนอบน้อม เต๋อลู่หานมองนางด้วยสายตาเฉยชา ฉับพลันคิ้วเข้มกลับขมวดเข้าหากัน

"แต่งกายเยี่ยงขอทานเช่นนี้ เจ้าคิดว่าตำแหน่งพระชายาล้อเล่นได้หรือ"

เมิ่งลี่เฟยตกใจอยู่ไม่น้อย ไม่คิดว่าคนผู้นี้จะสายตาเฉียบคมเพียงนี้ ทว่านางเตรียมใจเอาไว้แล้วอย่างไรในยามนี้ก็ไม่สามารถเปลี่ยนชุดได้

เมิ่งลี่เฟยสบตาคมที่ตำหนินางอย่างไม่เกรงกลัว กลับหมุนกายแล้วเอ่ยเสียงหวาน คล้ายจะลอกเลียนแบบน้ำเสียงของเฉียนมี่ในยามที่สนทนากับเขา

"ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันไม่งามเช่นนั้นหรือ ขนาดใต้เท้าเยี่ยยังมองหม่อมฉันไม่วางตา"

นางเอ่ยถึงเยี่ยหัวโดยไม่คำนึกเลยสักนิดว่าอาจทำเขาลำบาก เมิ่งลี่เฟยกางแขนออก หมุนกายอีกหนึ่งรอบเพื่อแสดงความงดงามของตนเอง

เต๋อลู่หานมองร่างอรชรตั้งแต่ศีรษะลงไปจนถึงปลายเท้า พลันรู้สึกว่าตนเองหายใจไม่ทั่วท้อง ถึงอาภรณ์ของนางจะสีซีด กระนั้นนางก็ยังงดงามโดดเด่นจนไม่มีสิ่งใดข่มความงามนี้ได้

เมิ่งลี่เฟยหมุนตัวจนรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย เสี่ยวเหลียนรีบเข้ามาประคองนางเอาไว้

เต๋อลู่หานเห็นนางเซเล็กน้อย มุมปากยกหยักขึ้นคล้ายขบขัน ทว่าเมื่อสบเข้ากับดวงตาคู่งามของเมิ่งลี่เฟย ใบหน้าหล่อเหลานั้นกลับเย็นชาเช่นเดิม

"เจ้าคิดว่าเยี่ยหัวเขาจะมีตามองเจ้าหรือ พระชายาประเมินเขาต่ำเกินไปแล้ว"