บรรยากาศภายในรถม้าช่างน่าอึดอัดยิ่งนัก เต๋อลู่หานนั่งตัวตรงดวงตาคู่คมจับจ้องอยู่ที่หนังสือในมือ เขามิได้คิดจะสนทนากับเมิ่งลี่เฟย ในขณะที่เมิ่งลี่เฟยเองก็นั่งห่างจากคนผู้นั้นให้มากที่สุด

ในที่สุดเมิ่งลี่เฟยก็ทนความอึดอัดใจไม่ได้อีกต่อไป

"ท่านอ๋องทรงเกลียดข้ากระทั่งไม่ยอมพูดด้วยเลยหรือ เพคะ"

เต๋ออ๋องไม่ตอบคำ ทั้งไม่แม้แต่จะชายตามองนาง ทว่าเมิ่งลี่เฟยก็ยังพูดไม่หยุด

"ท่านอ๋องเราสองคนอย่างไรก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว อยู่กันอย่างปรองดองไม่ดีกว่าหรือเพคะ เรื่องสร้างเรือนหลังใหม่ของข้าไทเฮาก็ทรงเมตตาปานนี้ ยังพระราชทานผ้าไหมให้ข้าตัดชุดใหม่มามากมาย ท่านอ๋องก็ทรงรู้ว่านี่หมายความว่าอย่างไร ถึงท่านอ๋องจะไม่ยินยอมไทเฮาก็อยู่ข้างหม่อมฉันแล้ว"

ฟังนางเอ่ยมาหลายคำ ในที่สุดเต๋อลู่หานก็ยอมเปิดปาก

"เกลียดเจ้าหรือ ข้ามิเคยเอ่ยคำนี้ออกมา"

เมิ่งลี่เฟยตาโต การกระทำของเขาและท่าทางของเต๋อลู่หานนั้นแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ชอบนาง แล้วจะบอกว่าไม่เกลียดได้อย่างไร

"ท่านอ๋องท่านหมายความว่าอย่างไรเพคะ"

เต๋อลู่หานวางหนังสือลง มุมปากมีรอยโค้งทว่าใบหน้ากลับเฉยชายิ่งนัก

"พระชายาไม่มีค่าพอกระทั่งจะให้ข้ารังเกียจ เจ้าเติบโตในตระกูลขุนนางวางอำนาจ ไม่เห็นหัวผู้อื่นยังบังอาจคิดแย่งอำนาจปกครองของฝ่าบาท บุตรสาวที่เกิดมามีบิดาเช่นนี้ย่อมไร้ค่าในสายตาของข้าเช่นกัน"

เมิ่งลี่เฟยคราวนี้ถึงกับวางถ้วยชาในมือลงอย่างแรง นางคิดว่าเต๋ออ๋องผู้นี้คงยังมีความเป็นคนอยู่บ้าง ทว่าในใจของเขานั้นเกลียดชังบิดาของนาง