เสียงนั้นหยุดการกระทำที่กำลังร้อนแรงของคนทั้งคู่ทันใด เมิ่งลี่เฟยหัวเราะต่ำในลำคอ ราวกับว่าสตรีนางนั้นมีสายลับอยู่ในเรือนของตนเอง ถึงได้เป็นนกรู้ไปเสียทุกเรื่อง

เต๋อลู่หานผละออกจากร่างเล็กของเมิ่งลี่เฟย กลิ่นดอกเหมยของนางยังหอมกรุ่นติดปลายจมูก และสัมผัสนุ่มนิ่มก็ยากจะถอนใจได้ ทว่าเขากลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบออกไป

"เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ข้าไปดูนางครู่เดียว เดี๋ยวข้ากลับมา"

เมิ่งลี่เฟยทำท่าคล้ายจะบอกเขาว่าตามสบาย สัมผัสที่ได้รับเมื่อสักครู่ยอมรับว่าทำให้นางใจเต้นไม่น้อย ทว่าบัดนี้หัวใจกลับรู้สึกชาจนกระตุก ริมฝีปากของนางเหยียดออกเป็นรอยยิ้มอ่อนบาง สีหน้ามิได้ทุกข์ร้อนกับการอยู่หรือไปของเขาเลยแม้แต่น้อย

เต๋อลู่หานออกจากเรือนไปด้วยความรวดเร็ว ในยามนี้นี่เองที่เมิ่งลี่เฟยแน่นิ่งคล้ายหุ่นฟางตัวหนึ่ง นางสูดหายใจลึก นัยน์ตาพลันหลุบต่ำ ใคร่ครวญเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างนิ่งเงียบเนิ่นนานกระทั่งเสี่ยวเหลียนเห็นว่าเมิ่งลี่เฟยนั่งอยู่ในท่านี้นานเกินไปแล้วจึงได้เอ่ยว่า

"คุณหนู คิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ ประเดี๋ยวท่านอ๋องคงกลับมาแล้ว เมื่อครู่ที่อยู่หน้าเรือนยังบอกบ่าวว่าท่านอ๋องจะกลับมา ให้บ่าวดูแลคุณหนูให้ดี"

เสียงของเสี่ยวเหลียนที่เมิ่งลี่เฟยได้ยิน ประดุจเสียงยุง หึ่ง ๆ ที่มิได้ยินชัดเจน ในยามนี้ที่เมิ่งลี่เฟยตระหนักแล้วว่าตนเองได้ทำดีที่สุดแล้ว

"เสี่ยวเหลียน ข้าคงไม่อาจทำเช่นนี้ได้อีก ที่สมควรกระทำก็ได้กระทำไปหมดแล้ว เต๋อลู่หานผู้นี้เขาคงไม่ได้ดวงตามืดบอดเช่นที่เคยเข้าใจ ทว่าเขาคงมีใจรักมั่นเฉียนมี่อย่างแท้จริง หากท่านพ่อสอบถามเจ้าก็บอกเขาไปว่าข้าได้ทำตามที่สมควรทำทุกอย่างแล้ว"

"แล้วคุณหนูจะยอมแพ้แล้วหรือเจ้าคะ"

เมิ่งลี่เฟยเงยหน้าขึ้น สายตาว่างเปล่ายิ่งนัก กระทั่งน้ำตาที่เคยคลอหน่วยยังหดหายไปจนสิ้นไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว

"ข้าอาจจะเป็นคนที่โง่งม คราแรกไม่อยากแต่งจนอาละวาด ทว่าเมื่อต้องแต่งด้วยเหตุผลที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง ข้าก็ทำใจยอมรับทั้งพยายามแล้วที่จะอยู่กับเขาให้ดีในแบบของสามีภรรยาที่รักใคร่ วาดฝันสวยหรูว่าจะวางอำนาจมีบุตรชายสักคน เอาชนะสตรีทุกคนในจวนนี้ก้าวขึ้นมาเป็นผู้ที่เขารักใคร่ที่สุด"