่ทอดถอนใจ งานเฉลิมฉลองระดับจังหวัดที่ครอบครัวเธอไปร่วมงานกันยกบ้านต้องขาดเธอไปเพราะไม่มีแก่จิตแก่ใจที่จะไปไหนจึงอ้างว่าไม่สบายออกไป นึกไปแล้วน่าเสีย

ัก มันร้าวไปหมด ได้การ์ดมาเมื่อกลางวันนี้ เธอก็ยังนั่

ฟูมฟาย ไม่โทษใครที่ทำร้ายหัวใจเธอแล้วเหยียบย่ำให้จมดิน... แต่ทำอย่างนั้นก็คงไม่ใช่เธอ... คงเป็นเพราะเธอเจ็บมากจนด้านช

ายๆ ไม่ต้องอาลัยอะไร เธ

ของความเจ็บปวดจึงไม่ได้รับรู้ว่ามีคนเดินเ

ี่ถ้าเป็นโจรคงโดนข่มขืนไปแล้ว” ผู้เข้ามาใหม่กล่าวประช

รือทำไมมาโผล่ที่ห้องได้ ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย คงเป็นเพราะเธอคิด

องคุย” เ

ดี๋ยวฉันจะตามลงไป” เธอลุกขึ

ไม่ปลอดภัย ต้องให้เขาออกจากห้องนี้ให้ได้ ถ้าหากอยู่กันเพียงลำพังอย่างนี้โจรที่ข่มขืนเธอก็คงจะเป็นเขานี่แหล่ะ ต่อหน้าคน

งเธอไม่ได้เล็ก แต่พอมีเขามายืนอยู่ด้วยทำให้ดูอึดอัดขึ้นมาทันตา หวังว่าเขาคงไม่ได้คิดมิดีมิร้ายกับเธอหรอ

ายแววกวนโมโหออกมา “ฉันไม่นับคนอย่างคุณเป็นพี่ชาย มีอะไรก็รีบพูดมา ฉันง่วงแล้ว” เธอบอก นึกอยากหัวเราะที่เ

งที่จะได้มาข้องเกี่ยวใกล้ชิดกว่าการเป็นเพื่อนร่วมงานกันเลย ถ้าวันหนึ่งมารดาเธอไม่มาบอกว่าจะแต่งงานใหม่กับเจ้าของโรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่ซึ่งเป็นบิดาของสหภพนี่เอง มารดาของเธอตัดสินใจขา

เธอไม่ได้ยอมเขาจึงเยาะเย้ยมาว่าเธอเป็นเด็กมีปัญหา ทำให้ผู้ใหญ่ปวดหัว เธอทนไม่ไหวจึงตบเขาซะหน้าหัน พร้อมกับก่นด่าเข

ขาจึงเอาความแข็งแรงกว่ามาข่มเหงเธออย่างไม่น่าเชื่อว่าคนที่ท่าทางน่าจะเป็นคนดีอย่างเขาจะทำ.. แต่เธอก็ไม่มีทางยอมแพ้ หลังจากนั้นเมื่ออยู่กันสองคนเขาก็จ

นแทนมั้ย” เขายังไม่หยุดยั่ว ต

ต้องการจะพู

ธอกระโดดลงจากเตียงแทบไม่ทัน นึกไม่ถึงว่าเขาจะเล่นบทกระโจนเ

มื่อเขามายืนอยู่ต่อหน้า โดยที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะก้า

ะไร ก็พ

ิม เมื่อไหร่คุณจะเร

นอะไร แล้วที่สำคัญคุณก็ไม่เห็นต้องเดือดร้อนอะไรเลย พ่อคุณเองยังไม่เคยว่าฉันส

ล้วนะ ทำไมผมถึงเห็นคุณเหมือนเด็กหกขวบจัง มิน่าเล่าถึงได้ไปทำงาน

ๆ ให้ได้รอยมือนัก ก็รู้อยู่ว่าเธอไม่ชอบ

คุณกลับ ไอ้คนอย่างผมนี่นะจะทำร้ายผู้หญิงกลับมันก็ไม่ใช่วิสัย

ับฉันด้วยสิ ฉันบอกกี่ครั้งแล้

็น” เขายั

ำกำปั้นเกร็งจนตัวสั่น อยากทำ

หตุผลดีกว่า” เขาเลิกทำ