ราเป็นเด็กกำพร้า ตั้งชื่อกัน

้ม ‘หงเซ่อ’คือสีแดง ‘ไป๋เซ่อ’ คือ

้สึกถึงแรงต่อต้านอยู่ภายใน นางก้มมองข้อมือซ้

ยจัดแจ้งให้ลงนอนอย่างสบายตัว ไม่ใช่ความสบายจากฟูกนอนหรือผ้าห่มผืนบาง แ

งเห็นสิ่งตรงหน้า เขาไอโขลกๆ สำลักควันไฟแต่

กหนุ่มตะโกนเรี

้าซูบเซียวแต่ดวงตาบวมแดงเพราะร้องไห้อย่างหนัก ผมที่เคยยาวสลวยกลับยุ

านแ

ิ้งพวกเราไปแล้ว นังแพศยาตัวร้

ล้าออกแรงมาก เพราะเกรงอีกฝ่ายจะ

เถิด” เขาอ้อนวอน

ข้างหนึ่งขึ้นลูบใบหน้าของลูกชาย “ น้องสาวของเจ้าเอ

ไปพ้นทาง ความสนใจคือน้องสาววัยห้าขวบ เขาหัน

็กแล้ววิ่งฝ่ากองเพลิงออกมา แม้หันหลังกลับไปยังเห็นมารดายืนอยู่กลางกองเพล

ยงหัวเราะสดใสและเ

อ ภาพฝันแตกกระจายไปแล้วเมื่อลืมตา แต่ความรู้สึกเจ็บป

บได้แต่ถึงขั้นยกย่องเช่นนั้น มารดาที่มาจากตระกูลสูงศักดิ์ ทั้งสองทะเลาะกันหนักหน่วง บิดาซื้อเรือนให้คณิกาผู้นั้นอยู่และแทบจะใช้ชีวิตที่นั้นยิ่งทำให้มารดาโกรธแค้น แต่เขาไม่คิดว่ามารดาจะ

าย ภาพในคืนนั้นยังคงชัดเจน

งเล็กแยกออกมา กลิ่นหอมหวานที่ไม่คุ้นเคยทำให้ลี่หย่างเหลียวมองรอบกา

...เอ่อ

เผยให้ผิวกายขาวราวหิมะ ดูเหมือนนางจะไม่รู้ตัวว่าเสื้อผ้าหลุดรุ่ยทำให้พรานหนุ่มยื่นมือจับเสื้อผ้าของหญิงสาว

ดใหม่ให้เจ้า” มู่ลี่หยางพึมพำแล้วพู

วงามขมวดยุ่งเหยิงก่อนส่า

ก็ไม

่พ่อบุญธรรมดูแลหลายคนก็มีอาการเดินละเมอ หลังจากได

ไปมาแล้วคลี่ยิ้ม “ข้

ญิงไม่ควรมานอ

ย้งแล้วเอียงคอมองเขา “ข้าตัวโตนอนก

ูงใหญ่ของเขา นางก็เหมือนเด็กเล็กๆ เท่านั้น เขาถอนหายใจอีกครั้ง น

ับรู้ไวนักแต่ทำไมครั้งนี้เขาไม่รู้ว่ามีคนแอบมานอน

นหญิงสาวเต็มวัยแต่ความคิดอ่านเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น

รงนี้ก็แล้วกัน” เขาลุกขึ้นสละที่นอนของตนให้

ขยับตัวไปนอนด้านใน ดึงผ้าห่มผืนเก่าของเขามาห่มอย่างไ

ิอยู่ริมลำธาร เสื้อผ้าที่สวมใส่เป็นผ้าไหมเนื้อดีแต่เปื้อนเปรอะคราบเลือดและขาดวิ่น ตามร่างกายมีรอยฟอกช้ำแต่ไม่มีบาดแผ

่งดงามถึงเพียงนี้เหตุใด

กจากเรือนตั้งแต่เช้ามืดเพื่อเก็บของป่านำไปขายแลกเงิน ตัวเขาเองไม่จำเป็นต้องใช้อะไรนัก แต่หมอมู่จางหมิ่นที่ดูแลเด็กกำพร้าอยู่นั้น

ใดนางไม่ชอบแสงแดดเอาเสียจริง แม้รู้ว่าตนเองไม่ชอบแต่ก็ยังฝืนยันกายลุกขึ้นนั่ง นางกวาดสายตามองรอบกายแต่ไม่พบแม้แต่เงาของมู่ลี

ด็