ม้ไผ่ที่มีอาหารวางเรียงรายอยู่หน้ากระท่อม บนโต๊ะมีทั้งข้าวต้มกุ้ง และผัดผักกับปลาทอด แม้ตอนนี้จมูกขอ

ป้าละไมทำกั

น้ำเข้ามาและอนุญาตให้เธอได้รับประทานอาหารบนโต๊ะ พลอ

หญิงสาวหลับตาพริ้ม ทั้งอมย

กน่า แต่หลังจากคุณแข็งแรงดีแล

ข้ามเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้อยากต่อปากต่อคำกับอี

ที่รู้ว่ารณพีย์พาผู้หญิงมาอยู

ไมถึงมาอยู่กั

มั้ง ไม่อย่างนั้นคงไม่พา

ราะปกติแล้วรณพีย์ไม่เคยพาคนนอกมาที่นี่ มีเพียงเพื่อนห

ริ่มไม่สบอารมณ์ อาหารเช้าที่น่ากินมากแค่ไหน เธ

ไหน ไม่กินข้า

วน้อยๆ ทั้งบอกให้แม่ตนไม่ต้องไปสนใจ หากน้องสาวของเขาหิวมากๆ ก็คงจะกลับมาหาอะไรเข้าปาก

ในห้องน้ำและห้องครัว เมื่อเห็นว่ามันเต็มทุกที่แล้วเธอจึงโล่งใจ เพราะจะได

งไม่ต้องทำอะไรแล้วใช่ไหม” หญิงสาวชี้ไปยั

ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าลุงเพิ่ม

้นี่” พูดจบก็ลากหญิงสาวเข้ามาในห้อ

จะทำ

ทำอะไรหรอกมั้ง” เขาก้มหน้ากดจมูกดอมดมพวงแก้มน

อกว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร ทว่ามันเสมือนเสียงสวรรค์ที่ช่วยชีวิตของเธอเ

มพู อารมณ์ความเป็นชายข้างในก็เริ่มพลุ่งพล่าน เมื่อถูกขัดจังหวะจึงต้องปรับอารม

ไรเหร

ทีหลังจากนันเธอก็เริ่มมีอารมณ์ขุ่มมัว เมื่อเห็นหญิงสาวตัวเล็กใบหน้าสวยหวานเดินออกมาจากในกระท่อม

มาทำกับข้าว” รณพีย์ดึงพลอยชมพูให้มายืนข้างตัวของเขา พลอยชมพูได้แต่ยืนนิ่งข่

บรับรณพีย์ทั้งที่ไม่ได้เต็มใจ ก่อนจะเดินนำหน

่อไม่เห็นว่ารณพีย์ตามมาด้วยเธอจึงคิดอะไรบางอย่างออก

ลงผักแปลงใหญ่หลายชนิด หญิงสาวก็เดินไปหยิบตระกร้าสานใบใหญ่

้วกัน ฉันไม่ช่วยนะ” ว่าจบก็เต

อ แต่เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็นตอนนี้เธออยากจะรู้มากกว่าว่าแถวนี้มีบ้านอยู่อีก

เดือนแรมหันมาตวัดมองค้อนพลอยขมพูทั

บ้านหลังอ

มกลางป่าเท่านั้น ถามทำไมเหรอ หรือว่าคุ

ใจหรอกว่าเดือนแรมจะรู้จักพ่อของเธอหรือไม่ แต่ก็ไม่อยากเสียโอกาสที่จะถาม เพรา

้าเอวครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก็

จะไปรู้ได้ยังไง ถ้ารู้ก็คงบอกตำรวจไปแล้ว

ืม

พูดของหญิงสาว หรือว่าทุกอย่างที่รณพีย์พูดกับเธอไม่ใช่เรื่องจริง หลังจากเก็บ

งพลอยชมพูตั้งแต่หญิงสาวยั

ในตระกร้าก็เห็นว่าพลอยชมพูเล่นถอนรากถอนโคนมันออกมาด้วย ไม่

นี่ ฉันขอถาม

ะไ

รู้ว่าพ่อของฉันอยู่ที่ไหน คุณไม่