ตก๊อ

อน จ

ๆ แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลนัก อย่างน้อยก็สะดวกต่อการสืบเรื่องราว

มตาโพลง เด็กหญิงค่อยๆ ย่องลงจากเตียงอย่างเงียบกริบ เหลือบมองนัมจุนที่ยัง

ออกจากห้องพัก แล่นแปล๊บไปยังร้านดอกไม้ที่เปิดแต่เช้า เธอเลือกช่อดอกก

าหมอสาวที่กำลังเดินตรวจเอกสารอยู่ที่เคาน์เตอร์พยาบาล พร้

วามประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเอ็นด

ังเลย" เธอรับช่อดอกไม้มาถือไว้ "ว่าแต่เ

คุณยายเก่งมากๆ เลย หนูประทั

วจ้ะ" หมอจีอั

ป็นรางวัลสำหรับเด็กดี" ว่าแล้วเธอก็หยิบขนมปัง

้ในใจจะอยากได้เบอร์โทรศัพท์มากกว่าก

สาวน้อย" คุณหมอคนสวยเอ่ยแ

ก้มหนูไหมคะ แลกกันหอมก็ได้น

้ค่อยคุยกันใหม่นะจ๊ะ

เมื่อไม่เห็นจีวอนอยู่ในห้อง เขาก็เดาได้ทันทีว่ายัยเด็กแส

หารกลางวันดีๆ สักชุด และสายตาก็ไปสะดุดกับร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่ง เขาตัดสินใ

ฉุกเฉินทันที เขาเห็นหมอจีอันกำลังนั่งพัก

เรียกเสียงดังฟังชัด จนหมอ

้อกลางวัน" เขายื่นกล่องซูชิให้เธอด้วยท่าท

พวกคุณนี่ตลกกันจริงๆ เลยนะคะ" เธอรับกล่องซูชิมาถือไว้ "ฉันจำได้แล้ว เ

อำมหิตบางอย่างที่แผ่ออกมาจากด้านหลัง จีวอนนั่นเอง

มอจีอันพูดพลางยิ้มให้จีวอน "ส่วนคุณพ่อก็ดูใส่ใจล

นทวนคำเสียงหลง

เด็กเหลือขอต่างหาก!"

อะตาแก่!" จีวอนก

ยัยเด

ูกในความเข้าใจของเธอ ทั้งสองทะเล

่าขอบคุณสำหรับดอกไม้แล้วก็ซูชินะคะ น่ารักกันทั้งพ่อทั้งลูกเลย ไว้ค่อยคุยกัน

ยมทูตหนุ่มกับยมทูตเด็กหญิงยืนมองหน้ากัน

เลย!" จีวอนชี้หน้านั

รใช้ให้ทำตัวเป็นเด็กดีได

อจีอันของยมทูตทั้งสอง จะเริ่มต้นด