้น ! ที่นี่ไม่มี

แต่พอนางเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ทิ้งระยะห่างจากคน

มูกเล็ก ๆ ของนาง “มาขี่หลังข้า ให้ท่านพ่อได้พัก

องเขาแล้วหนักอึ้งในใจ นางเง

รือไม่เดี๋ยวก็รู้” หวงชางยิ้

วเสียแล้ว เป็นหวงชางที่ต้องแบกหลินลู่ฉีต่อไป ส่วนหวงจ

ะเดินทางไปถึง หลินลู่ฉีที่ถูกจับนั่งรถม้ามาที่ชายแดน ตอนนี้กำลังจะไปอำเภอหยางที่อยู่ไม่ห่า

เจียงมีญาติผู้หนึ่งอยู่ในอำเภอหยางแห่งนี้ เป็นน้องสาวของมารด

ยตายจากไปหมดแล้ว จึงเหลือเพียงท่านน้าผู้

ช่วยเหลือพวกเราได้” หวงจงไม่เคยพบเจอหน้าขอ

้าอยู่บ้านเดิมนั้น นางเอ็นดูข้าเป็นอย่างมาก หา

ีกเลย นับจากวันที่เกี้ยวเจ้าสาวถู

ปด้วย ทำอย่างไรได้ไม่มีใครส

งหรือไม่ เขาเป็นเศรษฐีอันดับต้น ๆ ของอำเภอแห่งนี้ พ่อค้าแผงขายเคร

กเจ้าจะไปเรือน

ข้าเป็นขอทาน” นางเจียงถลกแขนเสื้อจะเข้าไปส

ดออกมา เตรียมกวาด

พวกลี้ภัยอย่างพวกเจ้า ไม่มาขอทานก็มาสร้างปัญหา ให้คนใน

่อนเถอะ ไปถา

ขายเครื่องประดับสตรี ไม่อย่าง

อนน้อมถ่อมตนที่สุดในบรรดาสามพี่น้อง เขาเข้าไปถามแม่เฒ่าขายโจ๊ก

างเป็นญาติของเจียงชุนอนุภรรยาของเศรษฐีหม่า แทนที่นางจะได้รับการต้อนรั

ี่นี่ไม่มีอนุภ

ก็ท่านน้าชุนแต่งมาเป็นอนุ

ูให้พวกเขาเปิด ทว่าด้านในกลับไร้การตอบสนอง นางไม่ยอมแพ้ทุบ

ดออกมาอีกครั้ง ทว่ายามนี้คนที่ออกมากลับไม่ใช

นนี้อยู่อีก ข้าจะให้คนตัด

้ด้านหลังกันหมด สตรีน

รื่องแต่ใดอย่าง” นางเจียงรีบใ

แม่บ้านตระกูลหม่าเบี่ยงตั

สะอึกจนพู

นแม่สามีของข้าเป็นหลานสาวของท่านน้าเจียงชุน ที่เป็นอนุภรรย

สียงหัวเราะดังลั่นออกมา สายตาที่มองคนต

วเราะเช่นนั้นเล่า” จ้าวซื่อ

เสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อน นางเจียงชุนก็ถูกขับไล่ออกไปแล้ว พวกเจ้ามาหาผิดท

ูลหม่าเอ่ยจบ ประตู

่อนบ้าน บางคนหัวเราะสมน้ำหน้าบางคนส่ายหน้าอย่างเวทนา

าไปหาที่นั่ง

กเขามีทั้งเด็กผู้ใหญ่ นับรวมกันสิบก

ดว่าการลี้ภัยจะเจออุปสรรคมากมายถึงเพียงนี

นเองตั้งนานแล้ว นางก

ฉีมี

ั้นดู” นางเอ่ยเบา ๆ ป้า

ขาจะลองไปถามเพื่อนบ้านที่ออกมามุงดูเมื่อครู่

หน้าประตูบ้านฝั่งตรงข้าม เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะวิ่งเข้าไปถามด้วยความเกรงใจ ไม

มู่บ้านนอกอำเภอ” นางเ

วไว้แค่คนเดียว ต่อมาเศรษฐีหม่าตายด้วยโรคชรา ภรรยาเอกกลับไล่ท่านยายออกจากเรือน ทั้งยังไม่ให้ทรัพย์สินติดตัวเลย บอกว่าท่านยายเป

ท้านใจในชะตากรร

นแบบนี้ได

ความหวังไว้กับท่านน้าผู้นี้มา

ราก็ควรไปหาท่านยาย อย่างน้อ

อออกควา

าล่ะว่าอ

หันไปถามบุต

พ่อขอรับ” หวงเต๋

หรือไม่นั้นไม่เป็นไรหรอก ระหว่างทางพวกเราก็นอนกลางดินกินกลา

ลำบากมามากมาย เหตุใดจะท

ว” นางเจียงหมดเนื้

งฮัว ใช้เวลาเดินทางแค่ครึ่งชั่วยามก็ถึงแล้ว พวกเราเดิน

เรารีบออกเดินทางกันเถอะ อย

นั่นแหละ” นางเจียงก้มห

งกับพวกลากเกวียน จึงได้รู้ว่าเส้นทางที่ไปนั้นเป็นเส้นตรงและเล