การทรยศโดยบังเอิญครั้งที่ 34 ของเขา

งเทพฯ ดูแลฉันดีมาตลอด นั่นคือเหตุผลที่งานแ

่อยู่เบื้องหลัง "อุบัติเหตุ" ทั้งสามสิบสามครั้งของฉัน เขากำลังหลงรักแพทย์ใช้ทุนคน

อนที่เกลใส่ร้ายว่าฉันตบหน้าเธอ เขาผลักฉันกร

ขารีบวิ่งเข้าไปช่วยเธอ ปล่อยให้ฉันพล

ไปซ้อมแม่ของฉันในคุกเพื่อเป็นการลงโทษ จนท่านเสียชีวิตจ

า ครอบครัวของเราผูกมัดเราไว้ด้วยกัน แต่เขากลับทำลายร่างกายของฉัน ทำ

นจนพังพินาศ ทำลายความสามารถในการร้องเพลงของฉันไปตลอดกาล เมื่อฉันตื่นขึ้นมาในสภาพไร้เสี

ุกสิ่งทุกอย่างไว้ข้างหลัง เขาพรากเสียงของฉันไปไ

ที

ามสิบสี่ของฉันควรจะ

งที่สามสิบสี่ที่

ย้าหล่นใส่จนกระทบกระเทือนทางสมอง ครั้งที่สาม

ครั้งฉันต้องมาจบลงที่โรงพยาบาล

และใหม่ ฉันอ่อนแอมากจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดมาแล้วหลายครั้ง ชีวิตแ

ฉันแค่อยากจะไปหาน้ำดื่ม เป็นการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ที่แสนธรรมดาในช

คือศัลยแพทย์ที่เก่งกาจที่สุ

งที่ฉันเคย

งบของโรงพยาบาล ฉันได้ยินเสียงคนคุยกันจาก

่อนตัวอยู่ตรง

นของเขาที่เป็นหมอเหมือนกัน "นี่เป็นครั้งที่สามสิบสามแล้วนะที

มือที่กำลังจะยันกำแพง

ครั้ง เขา

งธามเย็นชา ปราศจากความอบอุ่นที่เขาใ

งทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้?

างรุนแรง "ครอบครัวกูเป็นหนี้บุญคุณเธอ พ่อกูทำลายอาชีพของพ่

ดชอบ ไม่ใ

มองเห็นมานานหลายปี จู่ๆ ก

วยการทรมานเธอเนี่ยนะ?" เพื่อนขอ

"แต่ช่างมันเถอะ กูต้องรั

นที่ฉันเคยได้ยินเขาเอ่ยชื่อด้วยความอ่อนโยนที่ฉัน

กเธอใช

เงียบนั้นคือคำสารภาพข

ง ความรู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้น อากาศหาย

หน้าพร่ามัว น้ำตาที่ฉันไม่รู

ของฉันจะทำได้ กลับไปยังห้องพักที่ปลอดภัยของตัวเอง ฉันทรุ

ตุสามสิบ

รกรถที่ขัดข้อง การ "ผลักโดยไม่ได้ตั้งใ

ทั้งหมดนั่นค

าะเขาไม่ต้องกา

ักดนตรีอินดี้ที่พ่อผู้ล่วงลับเคยเป็นศัลยแพทย์มือฉมัง พ่อของฉันยอมสละอาชีพ รับผิดในความผิดพลาด

ราคือวิธีที่พวกเ

า สัมผัสที่อ่อนโยนของเขา สีหน้ากังวลของเขายามท

้วว่ามันเป็นเพ

ื่อๆ ของความทรมานในอก บาดแผลทุกแห่งบนร่างกายของฉั

ปิดออก

ห่วงใยได้อย่างสมบูรณ์แบบ "ไอลิน คุณไม่

องเขาอีกครั้ง และคำๆ นั้

ะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลห

รียมน้ำยาฆ่าเชื้อ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาเหลือบมอง

ท์ของเขา เป็นรูปพระอาทิตย์ดวงเล็กๆ

บอกว่ามันดูเด็กๆ แล้วก็โยนมันทิ้งไว้ในลิ้นชัก แต่พวงกุญแจอันนี้ รูปพระอาทิตย์ดว

าเปลี่ยนไปทันที กลาย

ครับ? เป

ธอผ่านโทรศัพท์ เธอบอกว่าต้องการให้เขา

็นรอยยิ้มที่ฉันไม่ได้เห็นว่ามันส่งมาให้ฉันมา

ายตาของเขากลับมาจับจ้องที่ฉัน เขาดูร้อ

้วยน้ำยาฆ่าเชื้อขึ้นมา ปกติเขาจะ

้งนี้

stinging ลงบนแผล

ด เหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นบนหน้

อกมาอย่างยากลำบาก เ

สียงไม่ใส่ใจ เขาไม่หยุดมือ แต่กลับเคลื่อนไหวเร็วข

ดริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงกรีดร้อง ความเจ็บปวดทางกาย

ยฉันเพื่อที่จ

วลงบนถาดเสียงดังเคร้ง "ผมต้องไปแล้ว มีเคสด่วน

ละเดินออกไปโดย

ฉันอยู่ในโลกแห่งความ

กฉีกเป็นชิ้นๆ น้ำตาหยดหนึ่ง

ดแผลและหัวใจที่แหลก

ับวูบไปพร้อมกั