ร้าวที่ขอบ เหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นบนหน้าผาก และเสียงพูดคุยจอแจของแขกใ

องภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกหรูหรา ใบหน้าของเธอซีดเผือด ดวงตาของเธอหลอกหลอน นี่ไม่ใช่เกศรา เ

นั่งเล่นที่อยู่ติดกัน ซึ่งเป็นห้องที่ไม่ค่อยมีใครใช้ระ

ดเต้น เธอจำเสี

นพวกเขาได้ชัดเจน ภัทรกำลังกดอารยาติดกับชั้นหนังสือ ปากของ

้ไปตามเพชรที่คอของตัวเอง “ถ้าคุณเกศรารู้ว่

ชิดริมฝีปากเธอ “หล่อนไม่รู้หรอก หล่อนเชื่อทุกคำที่ผมพูด ต่อให้

ทรยศ แต่มันคือความดูถูก เขาเห็นเธอเป็นคนโง่ ว่านอนสอนง่าย เชื่อคนง่าย และหลอกง่าย

ธอรักไม่เคารพเธอ เขาไม่ได้มองเธอเป็นคนเท่าเทียมกันด้วยซ้ำ รากฐา

ยับได้อย่างน่าอัศจรรย์ หน้ากากของเ

่ำอย่างผู้มีชัย อารยาสบตาเธอ และที่น่าตกใจคือหล่อนเดิ

อย เค้กนั้นเป็นมูสมะม่วงที่สวยงาม ตกแต่งด้วยชิ้นมะม่วงสด

าวกับนัดกันไว้ รอยยิ้มของเขาฝืดเฝื่อน เป็นคำสั่งที่ปลอม

าการทรยศใดๆ ที่เคยผ่านมา: เขาลืมไปแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาพยายามจะฆ่าเธออย่างจงใจ มันเลวร้ายกว่านั้น เขาลืมไปแล้วจริงๆ ลืมการเข้าโรงพยาบาลอย่างฉุกเฉิน ลืมปากกาอิพิเพน ลืมคืนที่เขาเฝ้ามอง

ออกไป “ไม่

วามแข็งกร้าวขึ้นมา “ก็แค่เค้กชิ้นเดียว อย่าทำ

ิดเบี้ยวอย่างละคร “โอ้ เป็นความผิดของฉันเองค่ะ” หล่อนสะอื้

ีกครั้งเมื่อหันกลับมาหาเกศรา เขาหยิบส้อมขึ้นมา ตัดเค้กชิ้น

หายใจหอบหลังจากเผลอกินขนมที่มีเนื้อมะม่วงเข้าไป เธอจำภัทรได้ ใบหน้าของเขาซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว คุกเข่าอยู่ข

งของเขาเต็มไปด้วยเรื่องของเมียน้อยจนไม่มี

าจากมือของเขา และค่อยๆ กินเค้กชิ้นนั้นอย่างใจเย็นและจงใจ เธอกลืนความหวานมรณะนั้น

อนคลายลงอย่างรวดเร็วกลายเป็นความพึงพอใจ เขาชนะแล้ว เขาหัน

ากับเกศราข้ามไหล่ของภัทรไป จากนั้นหล่อนก็

นอ้อมแขน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเพื่อลูกที่ไม่มีอยู่จริง

ของเธอเริ่มตีบตัน ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วผิวหนัง ไม่มีใครสังเกตเห็นขณะที่เธอหันหลังแ

่ไปที่ห้องฉุกเ

ม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสารอย่างมืออาชี

ยงของเธอแผ่วเบา “ฉ

เห็นพวกเขา ภัทรพาอารยามาที่โรงพยาบาลเดียวกัน ไปที่ห้องส่วนตัวที่อยู่สุดทางเดิน

อยู่จริงออกไป “ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้นนะ” เขาพึมพำ เสียง

ับเธอ พยาบาลในแผนกกำลังกระซิบกระซาบกัน ชื่นชมว่าเ

้จริงของเขาแล้วในตอนนี้: ผู้ชายที่ไม่ใช่แค่ต้องการตัวแทน แต่เขาได้แทนที่

เชื้อแห่งนั้น เกศรารู้ว่าเธอต้องทำให้