าณิชย์ไพศาล

เผือดเมื่อมองไปที่พี่ชายฝาแฝดของเข

าที่ฉันเพียงคนเดียว เขาไม่แม้แต่จะชายตามองน้องชายฝา

ครอล” ภัทรกล่าว น้ำ

พลางชี้ไปที่เลือดที่ไหลซึมลงมาตามขมั

เผา แต่ความอัปยศอดสูนั้นเจ็บปวดยิ่งกว่า ฉันเป็นคนเลือดออก

ไม่สะทกสะท้านกับภา

คะ หนูตกใจมาก” เธอสะอื้น พลางยื่นมือออกไปอย่างคนตาบอด “หนูได้ยินเสียงเธอ

รวบเธอเข้ามาในอ้อมแขนด้วยความอ่อนโยนที่ทำให้ท้องไส้ฉ

พี่อยู่นี่แล้ว ไม่

นไดในบ้านของเรา ข้อเท้าของฉันแพลงอย่างรุนแรง และความเจ็บปวดนั้นทรมานอย่างยิ่ง ภัทรเพียงแค่ย

บอุ่นของเขา...มันไม่เคยมีไว้สำหรับฉันเลย

ไม่ไหว “ฉันจะไปแล้ว” ฉันพูด

เสียงของภัทรก็หยุดฉันไว้

องเขาขวางทางออก แครอลยังคงเกาะ

งต่ำคำราม “เธอจะต้องถูกลงโ

ม่เชื่อ “ฉันเป็นคนเจ็บนะ! ยั

ห้เธอคุกเข่าในห้องบรรพบุรุษสิคะ โบยเธอสัก

ม่มีสิทธิ์” ฉันพ่นคำพูดออกไป

ว” ภัทรพูดอย่างเย็นชา “แ

ดสเก็ตช์ภาพปกหนังเล่มเล็กๆ ที่เก่าคร่ำคร่าซึ่งฉันพกติดตัวเสมอขึ้นมา มันเต็ม

ดสเก็ตช์ภาพของเธอมากแค่ไหน คุณปู่กิจอนันต์ให้แส้นี้เป็นของขวัญแต่งงาน เป็น

สมุดสเก็ตช์ภาพ...มันคือเศษเสี้ยวสุดท้ายของตัวตนฉัน ภัทรรู้ดี เขารู้ว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันม

นลู่ลงอย่

าพวาดของตระกูลกิจอนันต์ที่ล่วงลับไปแล้ว ดวงตาที่วาดไว้ของพวกเขามอง

มกริบและเหมือนไฟฟ้าแล่นไปทั่วทั้งร่างกาย มันรู้สึกเหมือนผิวหนังของฉันกำลังถ

งกลืนกินฉัน ชุดเดรสบางๆ ของฉันไม่ได้ช่วยป้องกันอะไรเลย การฟาดแต่

ุด ภัทรก้าวออกมาข้างหน้า ใบหน

ธอแล้วหรือยัง?” เขาถาม เสีย

งฉันเป็นผืนผ้าใบแห่งความเจ็บปวด ฉันส

ำอะไรผิด” ฉ

“ทำต่อไป” เขาส

ารบาดเจ็บที่หลังเก่าจากการตกบันไดของฉันกำเริบขึ้น เป็นความเจ็บปวดที่ลึก

ำพูดหลุดออกจากลำคอ “หย

หลังกลับไปแล้ว ค่อยๆ นำทางแครอลที่ยั

ขาตัดกับความรุนแรงที่เขาเพิ่งสั่งการไป

ญญาว่าจะปกป้องฉัน จะทะนุถนอมฉัน จะเป็นเกราะป้องกันฉั

ยู่บนพื้น คำสัญญาของเขาก็ดังก้องอยู่ใน

้ายที่ฉันเห็นก่อนจะหมดสติไปคือแผ่นหลังของเขา