นัญญา

กๆ ออกไป อากาศเย็นชื้นที่ปะทะเข้ามาทำให้ฉันรู้สึกตื่นตัว ขณะที่ฉันก้าวล

ำเงา...ร

ปิดประตูฝั่งผู้โดยสาร อิซซาเบล อัศวโชติ ก้าวออกมา เธอเหมือน

วงตาของเขา ไม่มีความรู้สึกผิด มีเพียงความรำ

การคือการสร้างเรื่องอีก ขณะที่ฉันก้าวลงจากขอบทางเพื่อข้ามถนนเล็กๆ ไ

า ฉันร้องออกมาอย่างตกใจ สะดุดล้มจนโทรศัพ

หน้าที่เรียบเฉย ขณะที่ฉันพยา

ฉันเพิ่งออกมา เขาเดินผ่านฉันไปเลย กลิ่นน้ำหอมราคาแพงของเขาลอยฟุ้งอยู

ง ขณะที่ความเจ็บปวดแล่นเป็นระลอกมาจากข้อเท้า

าเฟ่พร้อมกับแก้วร้อนๆ สองใบ เขาเด

หงุดหงิด เขาไม่ถามว่าฉันเป็นอะไ

ะ” ฉันพูดลอดไรฟัน พยา

บนหลังคารถ ก้มลงแล้วช้อนตัวฉันขึ้นอุ้มก่อนที่ฉันจะทันได้ขัดขืน กา

ั่งคนขับ เขายื่นแก้วใบหนึ่งให้ฉัน มันคือกาแฟดำ ของโปรดของ

ึ้งและน่าอึดอัด ที่เบา

น่อย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแ

ยงของเขาอ่อนลงด้วยความห่วงใยที่ทำให้ฉันคลื่นไส้ “ผมลืมไปเลย เหมือนตอนที

ึมพำ และฉันได้ยินรอยยิ้มใน

ป็นเหมือนคลับส่วนตัวอันอบอุ่นที่ฉันถูกกีดกันออกมาอย่างชัดเจน ฉันรู้สึกเห

แรกของเรา เขาบอกว่ามันเป็นสถานที่โปรดของเขาในกรุงเทพฯ เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์อันเงียบสงบ เขาจูบฉันเป็นครั้งแรกใต้ต้นไทร

มจริงอันน่าขยะแขยงก็ปรากฏขึ้น เขาไม่ได้แบ่งปันสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเขากับฉัน เขาพาฉันไปยัง

ือมือสองที่เขาไปบ่อยๆ ไวน์ยี่ห้อเฉพาะที่เขาสั่งเสมอ มีอะไรบ้างที่เป็น

มณ์ถาโถมเข้ามาจนทนไม่ไหว เมื่อฉันตื่นขึ้น เราจอดอยู่

ทำให้มันแพลงเหรอ?” เขาถาม เสียงต่ำและกล่าวหา “น

ามหลงตัวเองอย่างที่สุด ทำให

องมี “แน่นอนค่ะ ฉันจงใจทำให้ตัวเองบาดเจ็บเผื่อว่าคุณจะลดตัวลงมาสังเกตเห็นการมีอ

าไร้

าอะไรที่ไร้สาระ? การเชื่อไปแม้แต่วินาทีเดียวว่าฉันต้องการคุณ ฉันเป็นสถาปนิกที

้นในดวงตาของเขา “นั