img คนอุ่นเตียง  /  บทที่ 7 เปิ่นหวางจะนำเจ้าเข้าจวนอ๋อง | 11.86%
ดาวน์โหลดแอป
ประวัติการอ่าน

บทที่ 7 เปิ่นหวางจะนำเจ้าเข้าจวนอ๋อง

จำนวนคำ:3034    |    อัปเดตเมื่อ:28/12/2021

ชุนหวงพยายามจะรั้งตัวเองไม่ให้เดินตามแรงคนตัวสูง ร่างกำยำที่จับข้อมือขาวเอาไว้แน่นลากไปยังร้านรวงที่ตั้งแผงอยู่สองฝั่งถนนผู้คนมองด้วยความสงสัยบางคนมองตรงๆ บางคนถึงกับยกแขนเสื้อขึ้นปิดปากตัวเองยามหัวเราะ ยิ่งทำให้ชุนหวงหน้าซับสีทันที ก็มันน่าแปลกขนาดไหนคนหนึ่งแบบบางถึงแม้ไม่เท่าสตรี แต่ใบหน้างดงามหมดจดตัวเล็กกว่าในชุดสีขาว ผ้าคลุมบางเบาพลิ้วไปตามแรงเดินกับอีกคนที่ตั้งหน้าตั้งตาลากข้อมือคนตัวเตี้ยกว่า ด้วยร่างกายกำยำสูงใหญ่ในชุดสีดำขลิบทองดูมีสง่าราศีน่าเกรงขาม ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมจนคนไม่กล้าเข้าใกล้

"ปล่อยก่อนจิ้นหยางเดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน"ชุนหวงท้วงคนตัวใหญ่ที่ยังลากไม่หยุด

ถึงกับใช้อีกมือเกาะเสาร้านที่ตั้งแผงเอาไว้ จนกลัวว่าแผงจะล้มครืนตามลงมา

"ทำไม...หรือไม่อยากเดินกับข้า"จิิ้นหยางหยุดเดิน

หันกลับมามองคนที่ใช้อีกมือพยายามแกะมือแข็งออกยามที่เขาหยุดนิ่ง

"ท่านไม่ได้ชวนข้าเดิน แต่ท่านลากข้าเดินต่างหาก

ปล่อยก่อนเถอะมันเจ็บนะ"ชุนหวงบ่นจิ้นหยางเหลือบตามองข้อมือขาวที่ถูกกำแน่นในมือของตนเองแล้วรีบปล่อย

รอยนิ้วมือขนาดใหญ่ปรากฏเด่นชัดเป็นรอยแดงรอบข้อมือ

"ผิวเจ้าบอบบางเหลือเกิน"จิ้นหยางเอ่ยเบาๆนิ้วโป้งไล้เบาๆตรงรอยแดง

"เรื่องเล็กน้อย

อย่าลืมสิข้าก็เป็นบุรุษคนหนึ่งนะ เรื่องแค่นี้ไม่หนักหนาหรอก"จิ้นหยางคล้ายจะไม่เห็นด้วย

แต่ไม่อยากเอ่ยปากให้อีกฝ่ายอับอายมากไปกว่านี้

"เอาเถอะข้าแค่อยากให้เจ้าออกมาพ้นจากหลี่เจี๋ยเท่านั้น"

"ท่านไม่ชอบเขาหรือ"

"มิใช่ไม่ชอบแต่เจ้าควรมีอิสระ

มากับข้าจะต้องเกรงกลัวสิ่งใดกันเล่า"

"เฮ๊อะ!!ท่านเก่งกาจปานใดกัน

จึงไม่รู้จักยำเกรงผู้อื่น"ชุนหวงเป่าลมออกปากเอ่ยถาม

"หึหึ

ว่าแต่เจ้าอยากชมสิ่งใด"จิ้นหยางไม่ตอบได้แค่หัวเราะในลำคอ

"ไม่มีอะไรพิเศษข้าเบื่อเลยอยากเดินเล่นเท่านั้น"

"ถ้าอย่างนั้นข้าจะพาเจ้าชมเมืองเอง"จิ้นหยางยิ้มมุมปาก

น่าแปลกชุนหวงกลับมิกล้าสบตาคนตัวโตกว่า ได้แต่เสหลบตามองร้านข้างทางแทน

"อืม ไปกันเถอะ"ชุนหวงรับคำ

ค่อยเดินชมแผงร้านกระทั่งมาหยุดตรงหน้าขายเครื่องประดับ

มือเรียวหยิบแหวนหยกขึ้นมาหมุนสองสามรอบ

"เจ้าชอบหรือ"

"ไม่ใช่ข้าแค่ดูเฉยๆมันสวยดี"ว่าจบชุนหวงก็วางลง

เดินนำออกจากร้านต่างกับจิ้นหยางที่ยังไม่ขยับกายไปจากแผงข้างทาง

"เท่าไหร่"

"สองอีแปะขอรับนายท่าน"

"เอาสองวง

วงหนึ่งของข้าอีกวงของเขา"จิ้นหยางไม่ได้สนใจแหวน

เขาแค่อยากให้ชุนหวงเท่านั้น ทั้งที่เขารู้แน่ชัดว่าแหวนหยกนี่ไม่ใช่ของจริง

หากเป็นสิ่งที่ชุนหวงสนใจเขาก็พร้อมจะสนใจด้วย จิ้นหยางอ๋องได้แต่ไถ่ถามตนเอง

ว่าเพราะเหตุใดถึงได้อยากตามตอแยคนร่างบางคนนี้นัก

"จิ้นหยางท่านทำอะไรอยู่"ชุนหวงที่ยืนถือถังหูลู่ในมือข้างละไม้

หันกลับมาถามเขาสาวเท้าให้ไวขึ้นเพื่อไปหยุดตรงหน้า

ชุนหวงยื่นไม้ที่มีพุทราสีแดงมันวาวเพราะถูกเคลือบด้วยน้ำเชื่อมส่งให้

"ข้ามิใช่เด็กแล้วเจ้ากินเถอะ"จิ้นหยางทำสีหน้าชนิดหนึ่งที่ใครก็เดาไม่ถูกว่าในใจเขาคิดถึงสิ่งใด

"ใครว่าเด็กเท่านั้นที่กินเจ้าถังหูลู่นี่

เจ้าไม่รู้อะไรข้าชอบมันมากเลยแต่ไน่ยไน่ยไม่ค่อยยอมให้ข้าได้กินมัน"

"ทำไมล่ะ"จิ้นหยางเอามือไพล่หลังข้างหนึ่งด้วยความเคยชิน

อีกข้างถือพัดราคาแพงเอาไว้เดินเคียงข้างคนชุดขาว

"นางบอกว่าถ้าข้ากินเยอะๆจะมีแมลงตัวใหญ่มาขโมยฟันของข้าไปน่ะสิ"

"นิทานหลอกเด็กเจ้าโตป่านนี้ยังเชื่ออีกหรือ"

"นั่นสิข้าก็ยังแปลกใจตัวเองอยู่เลย"ชุนหวงอดยิ้มกว้างไม่ได้

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องในอดีตจิ้นหยางทอดสายตาอ่อนลงเมื่อเห็นรอยยิ้มนั่น

"เจ้าเล่าเรื่องในอดีตให้ข้าฟังอีกสิ

ดูท่าทางชีวิตเจ้าคงมีแต่ความสุขสินะ"ชุนหวงพอได้ยินแบบนั้นก็รีบหุบยิ้มทันที

"ตัวข้าไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก

ป่ะไปกันเถอะตรงนั้นมีแสดงฟันดาบด้วยล่ะ"ชุนหวงคว้าข้อมือหนาให้วิ่งตามตนเองไปด้วยความที่ชุนหวงโตไม่สูงไปเกินกว่าอกคนตามหลัง

เนื้อตัวจึงกลืนหายไปกับฝูงคน

จิ้นหยางได้แต่ถลึงตาให้คนรอบข้างหลีกทางให้คนตัวเล็กกว่าได้เข้าไปชมดูได้สะดวก

แม้ไม่เอ่ยปากพูดแต่ผู้คนที่มองสบตามาก็รีบถอยห่างออกให้

"เก่งจัง"

"ข้าเก่งกว่าอีก"จิ้นหยางสวนตอบ

"ท่านน่ะหรือ"ชุนหวงหันกลับมามองคนด้านข้าง

"ใช่ข้าเก่งกว่า"

"อวดตัวเองแบบนี้จะให้ข้าชมหรือไร"จิ้นหยางเหมือนจะรู้ตัว

ใบหน้าที่เคยเงียบขรึมมีสีจางขึ้นที่ใบหูจนชัดแจ้ง ชุนหวงถึงกับหัวเราะปากกว้าง

"ท่านอิจฉาผู้อื่น ฮ่าๆๆๆ"

"เงียบเถอะดูไป"จิ้นหยางไม่ตอบโต้กลับ

ได้แต่ดันคนให้หันกลับไปมองการแสดง

ระหว่างที่ชุนหวงสนใจคนที่กำลังแสดงท่าทางการร่ายรำเพลงดาบอยู่นั้นด้านหลังจิ้นหยางก็ปรากฏคนแปลกหน้า

"หวางเย่..."

"อยากตาย!"น้ำเสียงเข้มกล่าวคนจึงเปลี่ยนคำเรียก

"นายท่านมีข่าวจาก..."

"เอาเถอะขอเวลาข้าชั่วครู่

ให้คนมายืนล้อมเขาไว้อย่าให้เกิดพิรุธ"จิ้นหยางก้มลงพูดเสียงแผ่ว

เมื่อเห็นชุนหวงสนใจด้านหน้าเขาจึงค่อยถอยหลังออกห่าง

แต่หาได้ละสายตาจากคนที่กำลังตบมือด้วยความสนุกสนานนั่นไม่ ทุกอิริยาบถของคนตัวบางคงอยู่ในสายตาตลอดเวลา

ดังนั้นดวงตาคมจึงอ่อนแสงลงจนเห็นได้ชัด

"ว่ามา"

"กราบทูลหวางเย่

พวกเราได้สืบเรื่องราวของคุณชายชุนหวงอย่างละเอียดแล้วพะย่ะค่ะ"ชายแปลกหน้าส่งม้วนกระดาษให้จิ้นหยาง

เขารวบมันเข้าใส่ไว้ในแขนเสื้อ

"ขอบใจเจ้าไปเถอะ"จิ้นหยางปราดเข้าไปยืนอยู่ด้านหลังคนชุดขาวอีกครั้ง

"เห!!เมื่อกี้เหมือนท่านไม่ได้ยืนตรงนี้"

"ข้าหายไปซื้อสิ่งนี้ให้เจ้า"เขายื่นขนมเซาปิ่งสามสี่ลูกในห่อกระดาษสีน้ำตาลให้

ชุนหวงถึงกับตาโตช่วงที่อยู่ในหอจันทร์ส่องสิ่งเหล่านี้เขาไม่เคยได้แตะต้อง

เพราะทั้งหลี่เจี๋ยและไน่ยไน่ยต่างคอยห้ามโน่นนี่ไม่หยุด

"ขอบคุณท่านมาก"จิ้นหยางได้แต่รับคำในลำคอ

มองคนที่ตื่นเต้นแม้จะเป็นขนมที่เห็นทั่วไปในท้องถนนก็ตามด้วยความเอ็นดู

"ไปกันเถอะผู้คนเริ่มมากขึ้นแล้ว"จิ้นหยางเอ่ยตัดบท

แขนเสื้อชายกว้างสีดำขลิบทองถูกยกขึ้นมาซับเหงื่อบนใบหน้าขาวให้อย่างนุ่มนวล

ชุนหวงไม่ทันหลบเลี่ยงคล้ายถูกคนตัวโตกว่าโอบไหล่เข้าแล้ว

"เจ้าร้อนแล้วเรารีบกลับกันเถอะ"จิ้นหยางดึงข้อมือเล็กให้เดินตาม

พอไปถึงโรงเตี้ยมทั้งคู่กลับได้เจอคนใบหน้าบึ้งตึงไม่พูดไม่จา

นั่งนิ่งอยู่ตรงเก้าอี้

"หลี่เจี๋ยเจ้าเป็นอะไร"เขาไม่อาจตอบคำถามของชุนหวงได้

หากใช้สายตาเหลือบมองอี้จางด้วยความเคียดแค้นจงชัง

มีไน่ยไน่ยที่ทำหน้าปลงไม่ตกอยู่ข้างๆ

ในโถงของโรงเตี้ยมระเกะระกะไปด้วยโต๊ะเก้าอี้ที่หักพังมิใช่น้อย

"นายท่าน

คุณชาย"อี้จางประสานมือก้มหัวลงเล็กน้อย

"ข้าขออภัยที่เกิดเรื่องเช่นนี้แต่คนของคุณชายมิยอมรามือ

ข้าจึงจำเป็นต้องสะกดให้เขานิ่งชั่วครู่ขอรับ"จิ้นหยางยิ้มด้วยสายตาหากหน้าเรียบเฉย

"ทำร้ายเขาหรือไม่"

"ไม่ขอรับ"หลี่เจี๋ยได้ยินก็ยิ่งส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอ

ชุนหวงยืนนิ่งเพราะไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรให้ถูกใจผู้คนรอยยิ้มแหยๆจึงปรากฏบนใบหน้างามแทน

"ไน่ยไน่ยเจ้ามากินนี่เถอะจิ้นหยางซื้อมาฝากพวกเจ้าแน่ะ"ชุนหวงเปลี่ยนเรื่อง

โดยเรียกไน่ยไน่ยมารับขนมไปแทน จิ้นหยางดวงตาเปล่งประกายเล็กน้อยเพราะไม่พอใจ

แล้วกลับมาเป็นเช่นเดิมก่อนคนจะสังเกตเห็นมัน

"นายน้อยข้าเคยเตือนท่านแล้วว่าอย่ากินของพวกนี้

จำได้หรือไม่"ไน่ยไน่ยถามเสียงเครียด

สายตาสำรวจทั่วตัวก็พบเศษสีแดงชิ้นเล็กติดหนึบอยู่ตรงปลายแขนเสื้อ

"ถังหูลู่นี่ท่านกินมันด้วยหรือ"

"เอาน่าไน่ยไน่ย

นายน้อยของพวกเจ้าไม่ได้กินยาพิษเข้าไปเสียหน่อย

จะโวยวายให้เปลืองน้ำลายทำไมกัน"จิ้นหยางเห็นชุนหวงหน้าหดเล็กลงทุกทีก็เอ่ยปากช่วย

"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่าน

โปรดอย่างยื่นมือเข้ามาเกี่ยว"คราวนี้ไน่ยไน่ยเริ่มรู้สึกถึงการคุกคาม

โดยไม่รู้สาเหตุจึงได้ตัดบทลากชุนหวงให้กลับเข้าห้องพักด้านบนแทน

ชุนหวงที่ยังถือห่อขนมเดินตามแรงลากของนาง ยังพะว้าพะวงหันกลับมามองจิ้นหยางเพราะกลัวเขาขุ่นเคือง

จิ้นหยางเพียงแค่ยิ้มให้น้อยๆเพื่อเป็นกำลังใจ

พร้อมกับพยักหน้าให้ชุนหวงยิ้มตอบแล้วเดินตามนางขึ้นบันไดไป

"อี้จางปล่อยหลี่เจี๋ยได้แล้ว"จิ้นหยางทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับหลี่เจี๋ย

เสิ่นเล่ยรีบรินน้ำชาส่งให้อย่างรวดเร็ว

"เจ้ารีบขึ้นไปเถอะขอโทษแทนคนของข้าด้วยที่ทำให้เจ้าเมื่อยไปหลายชั่วยาม"จิ้นหยางเอ่ยเสียงเรียบแต่คนฟังกลับแค้นเคือง

ในใจ ย่อมรู้ความหมายของประโยคนี้ดีว่าจงใจเยาะเย้ย

เขาสะบัดตัวแล้วรีบกลับขึ้นชั้นบนด้วยความไม่พอใจ

"สำนักลี่ไป๋งั้นหรือ"จิ้นหยางนำกระดาษที่ได้ออกมาอ่าน

"ข่าวของลี่ไป๋ภายในกำลังสืบหาประมุขคนต่อไปพะย่ะค่ะ

ลือกันว่าถูกนำไปซ่อนเอาไว้เพื่อความปลอดภัย"เสิ่นเล่ยเอ่ยเสียงเบา

"ชุนหวง?"

"พะย่ะค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นสองคนนี้คือผู้คุ้มกัน"

"หลี่เจี๋ยเป็นผู้คุ้มกันพะย่ะค่ะส่วนแม่นางไน่ยไน่ยเป็นผู้ดูแลทุกอย่าง"

"เป็นเช่นนี้ถึงได้ห่วงนักหนา"จิ้นหยางเคาะนิ้วลงบนโต๊ะอย่างคนใช้ความคิด

"สั่งการลงไป ให้คนไปซื้อตัวชุนหวงเข้าจวนอ๋อง

จดหมายนั่นอาจจะบีบคั้นคนมากเกินไป

เจ้าให้เสนาหยุ๋นอี้เป็นผู้ซื้อตัวอ้างว่าเป็นของขวัญให้เปิ่นหวาง

ทำอย่างไรก็ได้ให้คนหอจันทร์ส่องยินยอม ถ้าไม่อยากโดนโทษประหาร

ในสัญญาจงระบุว่าให้เข้ามาเป็นให้ความสำราญแก่องค์ชายห้าจิ้นหยางอ๋อง"

"พะย่ะค่ะ"เสิ่นเล่ยรีบไปจัดการตามคำสั่งทันที

"อี้จางเจ้าหาทางหลีกเลี่ยงสองคนนั้นให้เปิ่นหวาง

ค่ำนี้จะพาคุณชายชุนหวงไปชมดาว"

"พะย่ะค่ะ"อี้จางมิกล้าเอ่ยปากบอกกล่าวถึงความร้ายกาจของหลี่เจี๋ย

ถ้านับแล้วฝีมือของเขากับหลี่เจี๋ยสูสีมิน้อยถ้าอีกฝ่ายพลั้งเผลอเห็นทีจะได้รับบาดเจ็บเป็นแน่

จิ้นหยางหยิบแหวนหยกสองวงขึ้นมาหมุนไปมาใบหน้าอ่อนโยนลงถึงสามส่วน

"เจ้าไปเถอะเปิ่นหวางอยากพักผ่อน"จิ้นหยางลุกขึ้นเดินขึ้นชั้นบน

ภายในโรงเตี้ยมถือว่าเป็นที่พำนักแห่งหนึ่งได้ผู้คนในนี้ล้วนแต่เป็นทหารในหน่วยของจิ้นหยางอ๋อง

แม้กระทั่งพ่อครัวก็ถูกนำมาจากจวนอ๋อง

ในฉางอันนั่นยิ่งมิต้องห่วงเรื่องความปลอดภัย

มีมากเสียยิ่งกว่าจวนอ๋องตอนนี้เสียอีกภายในใต้คำสั่งที่ว่า

"รักษาความปลอดภัยขั้นสูง

แต่ห้ามให้คุณชายชุนหวงผิดสังเกตุ"ดังนั้นทุกอย่างจึงถูกทำด้วยความระแวดระวังเป็นอย่างยิ่ง

"หรือท่านอ๋องสนใจคุณชายชุนหวง"อี้จางได้แต่ถามตัวเองเพียงลำพัง

.............................................

"ชุนหวงเอ๋ย...ชุนหวง

เจ้าคือใครกันแน่"จิ้นหยางเดินกลับไปวนมาภายในห้องพัก

ความหมายมิได้หมายถึงชุนหวงเป็นใครมาจากไหน

แต่คำที่หลุดจากปากจิ้นหยางคือความสงสัยในตัวเอง

ว่าเหตุใดตนจึงยังอยากตอแยคนผู้นี้ไม่หยุดหย่อน

มองแหวนหยกปลอมที่อยู่ในมือเหมือนสิ่งประหลาด เขาวางแหวนลงบนโต๊ะสองมือไพล่หลังก้มหน้าลงมองพื้นนิ่ง

"ลงมา"จิ้นหยางสั่งองค์รักษ์เสื้อทอง

"หวางเย่"

"ในจวนเป็นอย่างไร"

"กระหม่อมมิบังอาจ"น้ำเสียงของคนคุกเข่ารายงานดูลำบากใจจิ้นหยางหันกลับมา

"พูด!!"

"กระหม่อมสมควรตาย"

"นั่นคือรายงานหรือ"

"หวางเฟย.."

"นางทำอะไร"

"กระหม่อม....."

"หรือต้องมีเหลือแค่หัวมารายงานเปิ่นหวาง"จิ้นหยางถอนหายใจบางเบา

"หางเฟยทรง...."

img
สารบัญ
บทที่ 1 การปรากฏตัวของชุนหวง บทที่ 2 แย่แล้วข้าถูกพิษเหมันต์ บทที่ 3 บรรเลงเพลงฉิน บทที่ 4 คุณชายท่านนี้ไม่น่าไว้ใจ บทที่ 5 กล้าวางยาเปิ่นหวางเชียวรึ! บทที่ 6 คบหาเพื่อนใหม่ บทที่ 7 เปิ่นหวางจะนำเจ้าเข้าจวนอ๋อง บทที่ 8 เจ้าคือสมบัติของเปิ่นหวาง บทที่ 9 คุ้มครองเจ้ากลับสู่เมืองหลวง บทที่ 10 เรื่องราวของเรือนหลังช่างน่าปวดหัว บทที่ 11 อะไรนะข้าต้องเข้าจวนอ๋องจริงๆหรือนี่
บทที่ 12 ที่แท้เจ้าก็คืออ๋องโฉดคนนั้น
บทที่ 13 มาเจรจากันก่อนเถอะนะ
บทที่ 14 ข้าไม่กลัวท่านหรอกนะ
บทที่ 15 ท่านกล้ารังแกข้าหรือ
บทที่ 16 กล้าทำร้ายเปิ่นหวางหรือ
บทที่ 17 ข้าเป็นถึงเปิ่นหวางเฟยเชียวนะ
บทที่ 18 ถูกบังคับให้คำนับฟ้าดิน
บทที่ 19 ช่วงเวลาแห่งห้วงวสันต์
บทที่ 20 ผลซิ่วสุกยื่นพ้นกำแพง
บทที่ 21 วางแผนหลบหนี
บทที่ 22 กล้าหนีจากอ้อมกอดของเปิ่นหวางรึ
บทที่ 23 พิษที่ร้ายกาจ
บทที่ 24 กล้าลองดีกับเปิ่นหวาง
บทที่ 25 เจ้างูน้อยซนมากไปแล้วนะ
บทที่ 26 ก่อกบฎรึ!
บทที่ 27 ความจริงปรากฎ
บทที่ 28 ขยันสร้างเรื่องเสียจริง
บทที่ 29 หลอกลวง
บทที่ 30 สั่งให้ผีปรากฎตัว!
บทที่ 31 ลูกพลับนิ่มในมือ
บทที่ 32 ฎีกาถึงฝ่าบาท
บทที่ 33 เฟยเหลียงxเสิ่นเล่ย
บทที่ 34 ไม่ใช่ตัณหาแต่เพราะรัก
บทที่ 35 องค์หญิงจากอันหยาง
บทที่ 36 จำต้องแต่งตั้งฮองเฮา
บทที่ 37 แผนการณ์
บทที่ 38 อดทนอีกนิดนะชุนหวง
บทที่ 39 ความเชื่อใจ
บทที่ 40 ปรับความเข้าใจ
บทที่ 41 สมรัก
บทที่ 42 รับซูเฟยจากอันหยาง
บทที่ 43 เจรจา
บทที่ 44 ข้าไม่ใช่คนรักหยกถนอมบุบผา
บทที่ 45 สั่งสมความแค้น
บทที่ 46 ปรับความเข้าใจ
บทที่ 47 ดำเนินการตามแผน
บทที่ 48 ปลดฮองเฮา
บทที่ 49 ความทรงจำกลับคืน
บทที่ 50 หายโกรธข้านะชุนหวง
บทที่ 51 ซุกซนนักต้องได้รับกรรม
บทที่ 52 ดวงใจรักมีเพียงหนึ่งเดียว
บทที่ 53 แผนซ้อนแผนซ้อนแผน
บทที่ 54 ลงโทษ
บทที่ 55 ลงเอยด้วยดี
บทที่ 56 ตอนพิเศษ อี้จางxหลี่เจี๋ย (ตอน1)
บทที่ 57 ตอนพิเศษจบ อี้จางxหลี่เจี๋ย (ตอน2)
บทที่ 58 ตอนพิเศษ จิ้นหยางxชุนหวง (ตอน1)
บทที่ 59 ตอนพิเศษจบ เฟยเหลียงxเสิ่นเล่ย The End
img
  /  1
img
ดาวน์โหลดแอป
icon APP STORE
icon GOOGLE PLAY