ยู่ ใบหน้าราวฉาบด้วยน้ำแข็งเย็นจัดยิ่งทำให้องค์รักษ์เสื้อทองถึงกับลอบกลืนน้ำลาย รายงานก็เส
ะย่
าจะเอียงไปทางซ้ายหรือทางขวา ตัวเขาเป็นถึงที่ปรึกษาของฮ่องเต้ราชอำนาจในมือจึงล้นเหลือ เหนือคนนับหมื่นคนอยู่ใต้คนๆเดียว ยิ่งทำให้เหล่าขุนนางหวาดระแวง ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันมิได้สนใจข
่ตัดสินได้"จิ้นหยางถอนหายใจอีกครา นึกถึงราชภารกิจที่ยังคั่ง
ฟ้าเถิด อ๋องสี่ขาดคุณสมบัติขอ
ั้น ขอเสด็จพ่อยกตำแหน่งไท่จื
มไม่หลงลาภยศนี่คือข้อดีของเจ้า แต่การที
ด้วยเถอะพะย่ะค่ะ ลูกยังไม่เหมาะกับตำแหน่ง
กไปเถอะ"ราวกับตาเห็น ราชการงานเมืองกลายเป็นเขาทั้งนั้นฮ่องเต้กลับเสวยสุขกับสุรานารีมิเว้นว่าง แล้วเยี่ยงนี้จะให้
ิ้นหยางนะเจ้าคะนายน้อ
ิงเขาก็มิได้เล
อยถึงกับไปเรียกเขาเป็นสห
วกเจ้าว่าข้าเห็นแก
าคะแถมยังกล้ากิน
ริงๆหรือ"น้ำเสียงออดอ่อยฟังแล้วน่าเอ็นดู จิ้นห
่ะวันนี้ต้องถูก
หรือยังไงกันให้อดข้าวมิสู้ให้
้แล้ว"สามเสียงที่ทุ่มเถียงกันม
ี้จ
ะย่
ป็นของกำนัลจากเปิ่นหวาง"น้ำเสียงรื่นรมย์ที่นานครั้งจะได้ยินทำให้อ
ะย่
่ยมคนสักหน่อย"จิ้นหยางเอามือไพล่
ว่าเป็นไน่ยไ
ป็น
องข้านอนแ
้มในหน้า วรยุทธที่เขาร่ำเรียนมาต่อให้ไกลถึงห้าชุ่นก็ยั
ตูแง้มออกเขาสอดสายตามองเลยไปถึงด้านใน กลุ่มควันจางๆจากไอน้ำล่อง
อยของพวกเรานอนแล้วรบกวนคุณชาย
ขายืนมองด้วยความสนใจจึงซื้อติดมือมา ถือเสียว่าเป็นของกำนัลที่เ
"หลี่เจี๋ยทำท่าจะส่งคืน
าก็ยังทำท่าอยากได้ ดังนั้นเจ้าอย่าคิดมากไปเ
กาศเงียบสงัดผู้คนต่างหลับใหลมีแค่ที่โรงเตี้ยมแห่งนี้เหล่าคนงานยังเดินไปมาคล้ายเฝ้ายาม และคนที่สำคัญที่สุดก็ยังไม่นอนเช่นกัน หลี่เจี๋ยกับไน่ยไน่ยหลับอยู่ยังห้องถัดไปชุนหวงนอนคนเดียวในห้องกว้างขวาง บุรุษร่างสูงใ
ิทอยู่ ใบหน้าก้มต่ำลงเรื่อยๆจนจมูกแทบจะชนกันดวงตาคมมองขนตางอนยาวราวปี
ด้เห็นความเป็นไปของเจ้าในสายตาดีกว่าที่ข้าจะไม่รู้ไม่เห็นยามห่างกัน"จิ้นหยางดึงตัวเองขึ้นนั่ง
"เสียงกระซิบแผ่วๆทำ
ป็น
้นหยางรีบหันกลับไปมองคนหลับที่ผ้าห่มหลุดลงมาถึงเอว
มใดแ
๋น*แล้ว
ผ่วเบาออกไป จิ้นหยางสะบัดหัวไปมาแก้เมื่อยขบ ลุกขึ้นยืนด
งหลับไม่รู้เรื่องราว ยังโชคดีที่คนของเขามาปลุกเส
หรือไม่พะย่ะค่
เสียทุกเรื่อง ตัวเขาเองทุกวันยังต้องกินพิษอ่อนเพื่อต้านพิษที่อาจจะถูกลอบวางตอนไหนก็ไม่รู้ ทั้งสองปล่อยให้จิ้นหยางอยู่เ
ิ่นจะกลั
ะย่
ห้ต้องกลับพร้อมกับเปิ่นหวาง"จิ้นหยางลุกจากอ่างอาบน้ำ รอให้ทั้งสองแต่งตัวให
ู่หายออกไปตามคำสั่ง จิ้นหยางยืนนิ่งก่
็นผู
ท้าเดินมาเปิดประตูใบหน้าผ
แต่เช้าเลย
พร้อมข้าหรือไม่"จิ้นหยางไม่รอให้เจ้าของห้องเชิญ เขาสาวเท้
่ยชะงัก เมื่อมองเห็นคนที่อยากให้หนีห่างนา
ีหน้า ผู้ตามมาด้านหลังย่อมเป็นหลี่เจ
นหยาง"หลี่เ
ยชุนหวงหรือ"น้ำเสียงเรียบนิ่ง
กเราต้องการแต่งตัว
เป็นไม่รับรู้ถึงการบอกกล่า
่ท่า
ิใช่นายน้อยพวกเจ้าเป็
ำท่าจะค้านติดที่หลี่
ขาจึงเพิกเฉยแทน สีหน้าทั้งสามคนต่างลำบากใจ ปล่อยให้จิ้นหยางรื่นรมย์อยู่เพียงผู้เดียว ฉากกั้นเห็นเป็นเงารางๆพาดผ่านรูปร่างสีเข้มยังเดาได้ว่าเป็นผู้ใดกำลังปลดเ
ูดกลิ่นบางเบาเข้าปอดให้พอชื่นใจ เสียงน้ำจ๋อมแจ๋กระเพื่อมไ
หากนายน้อยพวกเจ้าแต่งตัวเสร็จก็รีบลงไปก่อนอาหารจะเย็นชืดไปเสียก่อน"
ีบไปไหน"
งรู้"ไน่ยไน่ย
ับฉางอันกันเถอะ"
งมาถึงนะ"ชุ
์ของข้าบอกว่าคนผู้นี้อันตรายยวดยิ่ง"หลี่เจี๋ยสั่
ใดเป็นอันขาดนะขอรับ"หลี่เจี๋ยสับทับเอาไว้ก่
เจี๋ยไม่ตอบคำถามไม่เอ่ยปากในแขนเสื้อตัวเองยังมีหินสีหยกอยู่ด้านใน หลังจากที่ทั้งสามเดินลงไปย
่งใดแต่นี่เจ้าคงชอบ"จิ้นหยาง
ดนสองผู้ควบคุมสั่งนักหนาว่าห้ามโอภาปราศรัยก
้ว"จิ้นหยางมีหรือจะไม่รู้เ
สนิทเท่านั้น"ชุนหวงยังคงอยากรักษามิตรภาพเอาไว้เพราะคิดว่
งบ่าวของเจ้าส
งเสียงเอ่ยพร้อมเพรียง ยังไม่ทันไ
เสียงอี้
จากหอจันทร์ส่องมาถึงคุณชายชุนหวง"น้ำ
่เจี๋ยที่เปิดออกอ่าน ทันใดนั้น
นกันเถอะ"หลี่เจี๋ยเอ
งถามหลี่เจี๋ยไม่เปิดปาก ได้แต่ส
จิ้นหยางที่ทำหน้านิ่งไม่รู
กเรากำลังจะกลับฉางอันพอดี"เพียงประโ
่ท่า