จิ้นหยางยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวใบหน้าราวกับกลืนดินปืนเข้าไปพร้อมระเบิดเต็มที่หมอหลวงเองถึงกับเหงื่อแตกด้วยไม่รู้จะถูกบั่นคอตอนไหนเพราะทำไม่ถูกใจคนผู้นี้

"บาดแผลมิสาหัสพระเจ้าค่ะ"หมอหลวงลอบถอนใจเฮือกใหญ่บาดแผลที่ฝ่าเท้าของคุณชายท่านนี้ไม่ได้หนักหนาเหมือนที่ตาเห็น

"ดี...ออกไปได้ เสิ่นเล่ยอี้จางห้ามมิให้ผู้ใดรบกวนเปิ่นหวางเด็ดขาด"สิ้นคำก็โบกมือให้คนออกไปจากห้องนอนจนหมดสิ้น ชุนหวงเห็นท่าไม่ดีจึงพยายามลุกจากเตียงแต่ดูเหมือนคนร่างกายกำยำจะรู้เท่าทันจึงปรี่เข้ามากดหน้าอกเอาไว้อีกครา

"จะลุกไปไหน"

"บาดแผลข้ามิได้สาหัสใยจะลุกไม่ได้"

"เจ้าจะดึงดันเพื่ออะไรชุนหวง"ดวงตาคมเข้มอ่านไม่ออกจ้องสบตา

"ข้าไม่ได้ดึงดันเป็นท่านต่างหากเล่า"

"เอาเถอะๆเปิ่นหวางไม่อยากจะมากความ"จิ้นหยางทรุดตัวลงนั่งข้างคนที่ถูกบังคับให้เจ็บป่วย

"ชุนหวงเรามาพูดจากันให้รู้เรื่องดีหรือไม่"

"ดี งั้นท่านบอกมาจะเอาอย่างไร"ชุนหวงพยักหน้าคล้อยตาม

"เจ้าอยู่ที่นี่ปลอดภัยทั้งใจกายใยเจ้าถึงยังอยากออกไปอยู่หอจันทร์ส่องนั่นอีก หรือชมชอบที่มีผู้คนมายลโฉมเจ้า"น้ำเสียงเข้มข้นเอ่ยถาม

"เรื่องเหลวไหลใครชมชอบแบบนั้นกัน"

"ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงยังอยากออกไปที่นี่มีอะไรทำให้เจ้าทุกข์กายใจหรือ"ชุนหวงได้แต่เข่นเขี้ยวในใจ'จะมีใครทำให้ข้าลำบากใจได้เท่าท่านกันเล่า'หากตนไม่กล้าเอ่ยปากได้แต่ตอบอีกอย่าง

"มิใช่เช่นนั้นแต่ที่ท่านทำก็เหมือนลดศักดิ์ศรีของข้าต่างหากเล่า"