ชุนหวงขยับตัวลงจากเตียงด้วยความปวดร้าวไปทั่วเรือนร่างเนื้อตัวสั่นเทา หลังจากที่จิ้นหยางจากไปแล้วเขาสำรวจเนื้อตัวด้วยความเจ็บช้ำท่อนล่างเจ็บจนไม่สามารถขยับไหวปากบวมเจ่อเม้มแน่นน้ำตาคลอเบ้าคราบความใคร่ยังเปรอะเปื้อนไปทั่ว

"ฮึก หลี่เจี๋ย..หลี่เจี๋ยไน่นไน่ยพวกเจ้าอยู่ไหน"ชุนหวงเอ่ยปากเรียกแต่ไม่มีใครโผล่เข้ามายามนี้เวลาอะไรเขาก็ไม่รู้ รู้เพียงแต่เวลาที่ใช้กับจิ้นหยางยาวนานเหลือเกินยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นตัวเองที่อ่อนแอจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ปล่อยให้คนข่มแหงรังแกถึงเพียงนี้เขาเกาะเสาเตียงพยุงตัวขึ้นยืนรับรู้ถึงน้ำอุ่นๆไหลย้อยลงตรงขาด้านในถึงได้ก้มลงมองยิ่งมองใบหน้าซีดเผือดกลับเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ด้วยความที่มุ่งสนใจกับท่อนล่างขอตัวเองพอได้ยินเสียงเอ่ยทักก็สะดุ้งสุดตัว

"คุณชาย...."บ่าวรับใช้สาวสองคนก้มหน้านิ่งแต่ใบหน้ากลับแดงปลั่งลามมาจนถึงใบหู

"เอ่อ...ท่านอ๋องมีรับสั่งให้มาอาบน้ำให้เจ้าค่ะ"หนึ่งในนั้นรายงาน

"ออกไป..."

"แต่ว่า"

"ออกไป๊!!"ชุนหวงคว้าจอกน้ำที่อยู่ใกล้มือปาลงพื้นสองบ่าวถึงกับรีบคลานเข่าหนีทิ้งให้ชุนหวงนึกเคียดแค้นในใจร่างบางหอบหายใจแรงด้วยความโกรธตัวเกือบเปลือยยิ่งเปล่งแสงเย้ายวนมากขึ้นโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเขากำลังคิดจะเดินไปที่ถังน้ำหอมกรุ่นไอน้ำลอยคว้างเหนือถังยังไม่ทันจะขยับตัวก็ต้องร้องเสียงหลง เงาคนพาดผ่านดูไม่ทันมาคว้าเอาตัวเขาขี้นลอยเหนือพื้น

"อ๊ะ"คำเดียวที่เอ่ยออกมาต้องค้างไว้ที่ปากสิ่งที่เห็นคือท่อนอกเปลือยกำยำเป็นลอนเขาเดาได้ไม่ยากว่าเป็นผู้ใดก็ดิ้นรนจนแทบจะหล่นจากอ้อมแขน

"หยุด!!"

"ไม่"

"เจ้าเป็นชายาของเปิ่นหวางแล้วยังจะขัดขืนไปเพื่ออะไรอีก"

"ไม่ใช่เรื่องนี้มันเป็นเพราะบังเอิญ"ชุนหวงเถียงเสียงสั่น