เขานึกย้อนไปเมื่อครึ่งชั่วยามก่อน ตัวเขานั้นถูกลากแบบไม่ปราณีปราศรัยออกจากลี่เถาฮวาเพื่อไปยังห้องเก็บฟืนด้านหลังตำหนักเขาได้แต่กัดปากข่มความเจ็บจากการเสียดสีด้านล่างทั้งครั้งเก่าและครั้งใหม่เมื่อครู่

"ปล่อยข้าเถอะนะอี้จาง"ชุนหวงพยายามร้องขอ

"กล้าทำร้ายราชนิกุลยังคิดว่าจะได้รับการอภัยโทษอย่างนั้นหรือ ถึงจะเป็นพระสหายก็ใช่ว่าจะพ้นโทษตาย"อี้จางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันบอกเสียงห้วน

"เฮ๊อะ!นายของเจ้ากล้ารังแกข้าก่อน ใยข้าต้องยอมอยู่เฉยให้คนรังแกด้วยเล่า"ชุนหวงเกร็งตัวไม่ยอมเดินสองฝ่ายต่างยื้อยุดแขนกันไปมาอี้จางครึ่งรุนแรงครึ่งอ่อนโยนมิกล้าลงมือหนักหน่วงด้วยเกรงราชอาญาและรู้ว่าชุนหวงสำคัญต่อท่านอ๋องมากแค่ไหน ชุนหวงเหลือบสายตาแลเห็นเหล็กแหลมที่พิงไว้กับฝาเรือนจึงคว้ามาเสียบเข้ากับหน้าท้องคนตรงหน้าอี้จางไม่ทันระวังตัวถึงกับล้มคว่ำลงทันทีชุนหวงเห็นอี้จางทรุดตัวลงก็รีบวิ่งตรงไปยังตำหนักอีกฝั่งด้วยความรวดเร็ว

"เจ้าเป็นใคร!"ทหารยามสองคนถามเสียงดังเมื่อเห็นร่างโปร่งในชุดขาวหรูหรางดงามด้านหน้าของชุดแต้มสีแดงเป็นจุดกระเซ็นไปทั่วด้วยความสงสัย

"ข้า...ข้า"ชุนหวงไม่รู้จะตอบเช่นไรได้แต่อึกอักกระทั่งได้ยินเสียงนุ่มนวลเอ่ยปาก

"เอะอะอะไรกันได้ยินไปถึงข้างใน"เป็นมู่เหรินหวางเฟยในชุดสีแดงเพลิงเจิดจ้าประดับเครื่องทรงเต็มที่เดินทอดน่องมาอย่างช้าๆเหล่าทหารยามคุกเข่าประสานมือก้มหน้ารายงาน

"ยังมิทราบพะย่ะค่ะ"

"ว่าอย่างไรเจ้าเป็นใครถึงมาอยู่ที่นี่ได้"มู่เหรินถามชุนหวงที่เอาแต่เหนื่อยหอบจากการวิ่งหนีมา

"ข้านามชุนหวงเอ่อ...แม่นางท่านนี้โปรดเมตตาให้ข้าได้หลบภัยได้หรือไม่"