ชุนหวงเดินก้มหน้าผ่านทหารยามที่กั้นหน้าประตูด้วยไม้พลองไขว้กันพวกเขายืนนิ่งราวกับหุ่นฟาง ด้านหน้าและด้านหลังของเขาเป็นคนของตำหนักฝูฮัวแถมใบหน้าของแต่ละคนน่ากลัวนักล้วนแต่เคร่งขรึมดุดันไม่พูดจา

"พวกเจ้าจะออกไปไหน"ทหารถาม

"ข้าจะไปซื้อของมันถึงเวลาจับจ่ายแล้ว"หนึ่งในคนของฝูฮัวกล่าวพร้อมกับหยิบใบรายการออกมาให้ดู

"ตราผ่านทางมีหรือไม่"

"มี"พวกเขาชูตราออกให้ดูรวมถึงเขาด้วยแต่กลายเป็นว่าทหารไม่ยอมปล่อยให้ออกไปได้ง่ายๆ

"พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ท่านเสิ่นเล่ยกำลังจะมา"หลายคนทำท่าตื่นตระหนกคอยคิดหาวิธีทันใดนั้นเองเสียงดาบฟันเนื้อคนก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็วคนของฝูฮัวคนหนึ่งกระชากแขนเขาพาวิ่งออกไปแล้วก็ต้องชะงักเพราะคนที่กระโดดมาดักหน้าเอาไว้คือเสิ่นเล่ย

"จับตัวพวกมันเอาไว้"เสิ่นเล่ยสั่งทหารที่กรูกันออกมาดูท่าคนที่ลากเขาออกจากกลุ่มทหารเมื่อกี้ฝีมือคงมิใช่ย่อยฟาดฟันต่อสู่กับเหล่าทหารกันพัลวันชุนหวงสบโอกาสที่กำลังเกี่ยวพันกันวิ่งหนีออกไปหลบซ่อนยังโขดหินก้มหน้าซุกระหว่างขาของตัวเองนิ่งพยายามทำตัวให้ลีบแบนมากที่สุด

"แย่แล้วคุณชายชุนหวงหายตัวไปพวกเราค้นให้ทั่ว"เสิ่นเล่ยรีบสั่งคนให้ออกค้นหาทันที ซอกหลืบหินที่ชุนหวงซ่อนตัวอยู่ราวกับกำบังชั้นดีผู้คนต่างเดินสวนไปมากลับมิพบเจอเขารอจนค่ำมืดดึกดื่นถึงได้ค่อยๆโผล่หัวออกมาสายตาสอดส่องไปรอบๆแต่แล้วใจก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเพราะมีคนมาแตะที่ไหล่เบาๆเขาตั้งท่าจะส่งเสียงแต่มือหยาบหนาปิดปากเขาเอาไว้เสียก่อน

"นายท่านข้าเองมาทางนี้เงียบๆนะขอรับ"เขารีบสำรวจคนที่พาเขาเดินออกจากที่ซ่อนคนผู้นี้คุ้นตาคล้ายคนที่หวางเฟยมู่เหรินหยิบถุงเงินส่งให้

"เจ้า..."

"ขอรับตามข้ามา"ชุนหวงถอนใจโล่งอกค่อยๆเดินตามหลังคนไปเรื่อยๆสองข้างทางเปลี่ยนจากบ้านเรือนคนกลายเป็นป่าเขาแถมรกชัฏมากขึ้นเรื่อยๆ