ี่ไม่อยากเ

ป็นเพื่อนพี่ด้วย” โผนหยอดคำหวาน เขาพูดไปอย่างนั้นแหละเมื่อรู้ดีอยู่แก่ใจ มรินญาไ

ื่อเอากาแฟมาเสิร์ฟโผน เธอเผลอตัวสบนัยน์ตาคู่คมของโลแกนเขาพอดี หญิงสาวตัวชาวูบ รังสีจากดวงตาเขาร้อนเหมือนเปลวไฟจากปล่องภูเขาไฟ เขาโกรธ!! แต่โกรธเธอเรื่องอะไรล่ะ โกรธที่

กขึ้นจิบ เขามองตามสายตาของมรินญา จนสะดุดเข้า

อหันมายิ้มแหยๆ ให

‘สามี’ ในเงาของมรินญาจะรูปงามได้ขนาดนี้ ผู้ชายคนนั้นดูดี และดูเหมือนอยู่ผิดที่ผิดทาง เขาน่าจะร่ำ

ยงถามซ้ำ มรินญาพยักหน้าหงอ

ไหว โผนฉวยแก้วกาแฟของตัวเองขึ้นถือไว้ เดินดุ่มๆ ตรงไปหาโลแกน “อย่าเลยคะ ไม่มีป

า พี่อยากรู้ว่

ือขึ้นวางบนศีรษะของมร

.คนที่มันกำลังหยอกเย้าอยู่น่ะ...หล่อนขึ้นชื่อว่าเป็น ‘เมีย’ เขาถึงจะแค่ตามกฎหมาย แต่ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา ...โลแกนทำได้แค่คิดเขาเป็นสุภาพชน ไม่สมควรใช้กำลังในการตัดสินปัญหา ยิ่งในที่สาธารณะเช่นนี้

ี่สี่...ก็เดินเข้ามาในร้าน พิมรักมาทางด้านหลังร้าน หล่อนหิ้วถุงของกินมาจนตัวเอียง แต่กลั

มกับกลิ่นน้ำหอมฟุ้งกระจาย โผนเป็นคนแรกที่เบือนหน้าหนี เขาโก่งคอทำ

คนที่เข้ามา

ช้เวลานานกว่าที

ือบมองรอบตัว ตวัดตากลับมาที่โล

แต่เขาลืม เขาลืมด้วยซ้ำว่าพาหญิงอื่นมาด้วย และหญิงคนนั้นคือคนที่เขาอยากยืนเ