ท่านประธานกระหายสวาท

นปร

หาย

พุทธศัก

ถือไอโฟนที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ทำให้ ‘ธำรงค์’ ชายวัยสี่สิบปีผู้เป็นเจ้าของโรงแรม

ต์… วันนี้นึก

กทายไปยังต้นสายด้

… กูมีเรื่องใ

รพนามแทนตัวเองว่ามึงกูเพราะ

่ามาเลยเ

พร้อมจ

ากให้มาฝึกที่โรงแรมมึงได้ไหมวะ จะได้ช

รมา เรียกชื่อลูกสาวสั้นๆ ว่

ค่นี้เอง ได

์ไม่ข

กสาวกูเรียนมหาล

ผลอไม่กี่ปีหนูแพรกำลัง

ค์กล

ผมยาว จมูกโด่ง ใบหน้ารูปไข่ ผุดเข้ามาในความทรงจำขอ

นอยู่ชั้นปีสี่… ปีสุดท้ายแล

นต์

เรียนสา

จะได้ให้ฝึกงานในแผนกที่เกี่ยว

ยนเล

นต์

ึกงานกับกูตรงโดยตรงจะดีกว่า ตอนนี้เลขาค

รักได้อย่างใกล้ชิด ช่างบังเอิญว่าตอนนี้เ

ยแพรเข้าไปฝึกงานที่โรงแรม ว่าแต่ยัยแพรยังไม่มีประสบกา

์รีบอ

ม่ต้องห่วง หนูแพรเรียน

รงค์… ฝากด้

ได้ชัด เมื่อรู้ว่าลูกสาวของตนจะไ

างวะ กิจการไร่กา

งค์

ฐานะก็ยังเทียบไม่ได้กับธำรงค์ที่เป็นเจ้าของโรงแรมและรีสอร์ทอี

ยว่ะ ปีนี้ส่งออกเมล็ดกา

… เอาไว้ว่างๆ กู

งเหมือนกัน… นานแล้ว

มาอีกครู่สั้

วลา

ำรงค์ได้ไม่นาน อนันต์ก

พ่อหาที่ฝึกงานใ

ดรับสาย แพรลดากำลังหาข้อมูลของบริ

นคะคุณ

ิดว่าบิดาของตนจะหาที่

องเพื่อน

นต์

ื่อนคุณพ่ออย

กงานในกรุงเทพฯ ของแพรล

นี่แหละ… แกจะได้ไม่ต้อง

ู้จักโรงแรมชื่อดังแห่งนี้ แต่ก็ไม่เคยรู

ึกงานกับลุ

าะรู้ว่าลูกสาวของตนนั้นอ

ูอยากไปฝึกงาน

่อน ก่อนที่เสียงเข

นห่วง สรุปว่าฝึกงานที่โรงแรมของ

อืมมม… หนู

รู้สึกค

็ดหรือแปดปีที่แล้วลุงธำรงค

นต์