ฝนมองเข้าไปในกระท่อมแล้วหันมามองเจ้

ตาสอดรู้สอดเห็นของไอ้ฝนทำให้วัลลภอยากถีบมันให้ล้มลงไปกองบนพื้นดิน

ือเปล่าจ๊ะ” เมื่อเห็นลูกชายจูงรถออ

ความสะอาดกระท่อม

นป่วยที่นอนร้องคราง แขนเรียวเล็กสองข้างมีแต่รอยช้ำก

นางแย้มตื่นตระหนกตกใจที่เห็นลูกสาวข

ไม่รู้สึกตัว เปล่งเสียง

อนติดบนพื้นไม้ไผ่ ทำให้ป้าแย้มหน้าซี

ได้มองตากัน แล้วปล่อยคนป่วยอย่างเบามือให้

ิงกองอยู่บนพื้นดิน นางหยิบขึ้นมาดูแล้วหันไปไปถาม ‘นี่เสื้อผ้าของ

่ต้องใส่อะไรสักชามให้ผมด้วยนะครับ” วัลลภลุกขึ้นเดินนำหน้าป

นางเป็นเพียงคนงานกินเงินเดือนของชายหนุ่มจึงไม่อยากเดือด

อป้าแย้มออกไปแล้ว วัลลภก็ปิดประตูเดินไป

อเสียงยาวฟังไม่รู้เรื่อง มือไม้ยกขึ้นปัดป่ายไปมาเพื่อปกป้อง

ที่นอน เขาอุ้มให้เธอกึ่งนอนกึ่งนั่งในอ้อมแขนก

เห็นเลือนรางในสิ่งที่ชายหนุ่มเอาใส่ปากถึงเธอจ

้งง

น้าหนีไม่ยอมกินยาแก้ไข้ เพราะในสมองคิดหวาดระแวง

งโรจน์มองแก้วและยาหล่นลงพื้นดิน เขาโกรธจนหน

กชายหนุ่มโยนลงเตียง เขาไม่เคยปรานีแล

!” วัลลภนั่งคร่อมคนตัวน้อย มือหนาจับเรียว

ห้ามเมื่อเห็นเจ้านายกำลัง

ได้มองป้าแย้ม เขาจับข้อมือสองข้างขอ

ปล่อยฉันไปเถอะ” นุดียังหลับตาฉ่ำน้

คุณนุดี

ยจ้าง นางเข้าไปนั่งบนขอบเตียง

วคลานลงจากตัวหญิงสาวไปนั่งคุกเข่าตรงข้

ราเนื้อไว้ให้แล้วค่ะ” หญิงสูงวัยเข้าไปนั่งข้างคนป่วยแล้วจัดการแก้ข